Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย 2
997 Words
Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย 2
“...การฝึกงานรอบนี้จะเป็นกลุ่ม อาจารย์ให้ลงฝึกงานสถานที่ฝึกละสี่คนนะคะ” อาจารย์ประจำชั้นปีเอ่ยบอกกับเหล่าลูกศิษย์ด้วยท่าทีเป็นกันเอง แม้จะดูดุไปบ้างแต่ลูกศิษย์ต่างรักและเข้าใจท่านมาก ๆ ว่าที่ดุก็เพราะท่านต้องการเข็นให้ทุกคนเรียนจบ และได้ความรู้ติดตัวกลับไปเมื่อจบจากรั้วมหา’ลัยไป
“ส่วนจะมีที่ไหนบ้าง อาจารย์ส่งให้ในกลุ่มแชตชั้นปีแล้ว ใครเลือกได้แล้วก็มาลงข้อมูลให้อาจารย์นะคะ” อาจารย์ยังพูดใส่ไมโครโฟนที่หน้าคลาสเรียน
“ซิน เอาไงอะ เราลงที่ไหนกันดี มีสี่คนพอดีเป๊ะ” เจ้าของชื่อไม่ตอบ แต่มือกำลังเลื่อนดูข้อมูลอย่างคิดวิเคราะห์ กระทั่งเห็นเงื่อนไขของโรงแรมแห่งหนึ่งที่แจ้งว่ามีที่พักให้นักศึกษาฝึกงาน เธอจึงรีบจิ้มนิ้วลงบนชื่อสถานที่นั้น แล้วหันไปบอกเพื่อน ๆ ทันที
“ที่นี่เหรอ ดีนะ เอาไหม?” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนทวนถามทุกคน แต่มือกลับหยิบปากกาเตรียมวิ่งไปหน้าคลาสเรียนแล้ว
“เอาเลยๆ เอาที่นี่แหละ อย่างอื่นค่อยว่ากัน ขอแค่ได้ฝึกด้วยกันก่อน” สิ้นเสียงของเพื่อนในกลุ่ม คนที่กำปากกาไว้ในมือก็รีบวิ่งไปหน้าคลาสอย่างรวดเร็ว
ซิน หญิงสาวที่พูดไม่ค่อยเก่ง มองตามเพื่อนในกลุ่มด้วยแววตาตื่นเต้น นึกขอบคุณที่เพื่อนไม่ถามซักไซ้อะไรมาก เพราะเหตุผลที่เธอเลือกฝึกงานที่นั่นไม่ได้มีอะไรเลย เธอแค่อยากประหยัดเงินค่าเช่าที่พักขณะฝึกงานก็เท่านั้น อย่างน้อยๆ ก็แบ่งเบาภาระไปได้มากเลยทีเดียว สำหรับคนที่ไม่มีครอบครัวคอยซัปพอร์ตอย่างเธอ
เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองสักอย่าง แม้กระทั่งนามสกุลที่ใช้ ยังเป็นนามสกุลของมูลนิธิที่เธอโตมา แต่เมื่ออายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ ตามกฎแล้วเธอต้องออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง
นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้เธอเลือกสอบชิงทุนการศึกษาจากผู้ใหญ่ใจดี โดยเป็นทุนหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ที่จะส่งให้เธอได้เรียนจนจบ นอกจากจะได้ทุนการศึกษาทุกเทอมแล้ว เจ้าของทุนยังมีค่าครองชีพในแต่ละเดือนให้ด้วย แต่เพราะเธอกลัวว่าเงินจะหมดหากไม่หาเพิ่ม ถึงได้ทำงานพิเศษด้วย เพื่อเก็บเงินมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ส่วนเงินที่ได้รับจากเจ้าของทุนการศึกษาเธอไม่เคยใช้เลย ได้แต่เก็บเอาไว้เป็นเงินสำรองยามฉุกเฉิน
ยังดีที่ทุนนั้นเป็นทุนเปล่า เรียนจบไม่ต้องใช้เงินคืนหรือทำงานให้กับเจ้าของทุน แต่ตอนนี้ว่าก็ว่าเถอะ เกือบจะสี่ปีแล้ว เธอยังไม่เคยเจอหน้าผู้มีพระคุณคนนั้นเลยสักครั้ง ทว่าเธอก็ไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง จึงตั้งใจเรียนให้ได้เกรดเฉลี่ยงามๆ จะได้เหมาะสมกับทุนการศึกษาที่เขามอบให้
“หิวข้าวไหม? ไปกินข้าวกันก่อนดีไหมอะ” ฉัตร หนึ่งในกลุ่มเพื่อนเอ่ยชวน เพราะตั้งแต่เช้าจนถึงเรียนเสร็จ ท้องของเธอนั้นร้องโครกครากจนน่าอาย เรียกได้ว่าหิวจนตาลาย คำนี้ไม่เกินจริง
“เอาสิ กินเสร็จค่อยไปทำงานกันต่อ” แพร พยักหน้าเห็นด้วย นั่นจึงทำให้ทั้งสี่คนเก็บของและเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกัน เพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารใกล้คณะ หลังจากที่จองโต๊ะนั่งเสร็จ ก็เดินแยกย้ายกันไปซื้อของที่อยากกิน ซินเดินไปหยุดอยู่หน้าร้านข้าวราดแกง ระหว่างยืนรอคิวก็คิดพิจารณาไปพลางว่าจะเลือกเมนูอะไรดีให้ไม่เกินงบ เพราะมีอาหารน่ากินหลายอย่างเหลือเกิน
“เอาอะไรลูก?” เสียงแม่ค้าเอ่ยถามเหล่านักศึกษาตรงหน้าด้วยรอยยิ้มใจดี
“…หนูขอไก่ทอดกับไข่ดาวสองฟองค่ะ” หญิงสาวตอบแม่ค้า มือก็หยิบเงินออกมาเตรียมจ่ายมื้อเที่ยงที่ให้โปรตีนเน้นๆ เธอต้องกินไข่ให้มากหน่อย เพราะจะได้อิ่มท้องนาน ๆ ไม่หิวบ่อย เมื่อได้ข้าวที่สั่งมาแล้ว ก็เดินถือจานกลับไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนๆ ทันที
“ซิน เอาน้ำอะไรอะ?” ลูกกอล์ฟ เอ่ยถามเพื่อนของตัวเองอย่างใส่ใจ หลังจากที่ถามสองสาวในกลุ่มมาแล้ว
“มีน้ำแล้ว ๆ ขอบใจมาก” ซินตอบกลับเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งทุกคนก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรให้มากความ
“เย็นนี้ไปทำงานไหมเนี่ย”
“อื้อ ไปสิ ไปเหมือนเดิมแหละ”
เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม แม้จะแฝงไปด้วยความอ่อนล้าเต็มกลืน แต่เพราะเธอไม่รู้เลยว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ตอนนี้หากมีโอกาสได้ทำงานหาเงินอยู่ เธอก็จะไขว่คว้าและเก็บเงินไว้ให้เยอะ ๆ เธอตัวคนเดียวหากมีอะไรเร่งด่วน คงไม่มีใครช่วยเธอได้ ดังนั้นเธอต้องพึ่งพาตัวเองและวางแผนการเงินไว้อย่างดี
“โอเคๆ งั้นก็แยกย้ายกันเร็วหน่อย เผื่อแกจะกลับไปพักก่อน แล้วค่อยไปทำงาน” ฉัตรบอกอย่างเข้าใจเพื่อนตัวเล็กของตัวเอง เพราะเห็นเพื่อนทำงานส่งตัวเองเรียนจนใกล้จบ เธอเองก็เข้าใจและคอยเป็นกำลังใจให้เสมอมา และยังชื่นชมความขยันของเพื่อนคนนี้มากเช่นเดียวกัน
“ขอบใจนะ”
“อย่าคิดมากดิ เพื่อนกันทั้งนั้น” รอยยิ้มที่ซินส่งให้เพื่อนนั้นบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอดีใจและขอบคุณเพื่อนทั้งสามคนของตัวเองมากจริง ๆ เด็กด้อยโอกาสแบบเธอได้เข้ามาเรียนและมีเพื่อนที่ดีแบบนี้ ถือเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดหรือจินตนาการในหัวเลย
- Writer
