รักอันตราย ของนายโรคจิต

ผมไม่ชอบ

ทันทีที่เสียงดนตรีดังขึ้นผู้ชมที่คอยมากำลังใจหนุ่มๆ ต่างก็โหhส่งเสียงกรีดร้องเมื่อพวกเขาทั้งห้าออกมาเต้น แมน บอย ยูโร กัปตัน และอาร์ท พวกเขาสวมเสื้อเชิดสีขาวปิดกระดุมแค่ไม่กี่เม็ดกางเกงสีดำกับเนกไทสีดำก็สามารถส่งเสียงเรียกจากสาวๆ ได้เป็นพัน ถึงมันจะเป็นการแสดงที่แสนจะตื่นเต้นแต่สำหรับน้ำแล้วเธอไม่ค่อยชอบเท่าไร เธอรู้สึกเบื่อและกำลังจะลุกออกไปนั้นทำให้เธอรับรู้ถึงสายตาคู่นั้นอีกครั้ง ร่างบางรีบหันไปมองหาสายตาคู่นั้นแต่ก็ไม่พบแต่แล้วเธอก็สบตาเข้ากับใครคนหนึ่งบนเวทีที่กำลังเต้นและร้องเพลงไปด้วยเขากำลังจ้องมาที่เธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่สายตานั้นมันไม่ใช่

“อาร์ทเหรอ” ไม่ใช่จะเป็นเขาได้อย่างไง เขาคงมองแฟนคลับอยู่ละสิ

“นี่จะรีบไปไหน….ซื้อดอกกุหลาบไปให้กับหนุ่มๆ ที่เธอชื่นชอบสิ” ฟ้าเพื่อนที่เรียนในห้องเดียวกันเธอถือช่อดอกกุหลาบมาให้ฉันและดูเหมือนเธอจะยัดเยียดมันให้ฉัน

สุดท้ายแล้วฉันก็รับช่อดอกไม้นั้นมาจนได้ทุกคนต่างก็ได้รับช่อดอกกุหลาบเยอะ ฉันหันไปมองบอยที่กำลังรับช่อดอกกุหลาบของสาวๆ แต่กว่าฉันจะพาร่างกายอันแสนจะเปราะบาง มาอยู่ข้างหน้าเวทีนั้นว่ายากแล้วแต่นี้ยังต้องดิ้นรนเอาช่อดอกกุหลาบไปให้ใครอีก

“บอย….บอย?”

หมับ

ฉันหันไปมองที่ข้อมือเมื่อมีใครบางคนคว้าที่ข้อมือฉันไว้แน่นจนมันแทบจะหัก

“อาร์ท”

“ดอกกุหลาบนี้พี่ให้ผมไม่ได้หรือไง” ผมยิ้มหวานส่งให้คนตรงหน้าแต่ดูเหมือนเธอจะงงอยู่ ผมจึงได้ส่งยิ้มไปให้แต่ก็ออกแรงที่ข้อมือเธอไปนิดหนึ่งเมื่อก่อนหน้านี้ได้ยินเธอเรียกชื่อ ของเขารุ่นพี่ที่จะแย่งคนของผมไป ไอ้บอย

“อยากได้ก็เอาไปสิ….แต่ต้องปล่อยฉันก่อน” เด็กคนนี้ เขาเป็นอะไรของเขา

อาร์ทยอมปล่อยข้อมือฉันก่อนจะรีบลุกขึ้น เขาไม่สนใจแฟนคลับของเขาที่กำลังร้องเรียกชื่อเขาพวกเธอยังไม่ได้มอบดอกกุหลาบให้เขา ฉันรู้สึกขนลุกเมื่อจู่ๆ อาร์ทก็สูบดมดอกไม้ที่ฉันให้เขาไปทุกคนคงคิดเช่นนั้นนะแต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เขากำลังสูบดมมือของเขาที่เพิ่งจับฉันไปเมื่อกี้ นั้นทำให้ฉันถอยห่างเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เขายิ้มให้ทุกคน มันเหมือนรอยยิ้มของพวกโรคจิต แต่มันก็แค่วูบเดียวเท่านั้นเขาก็หันไปยิ้มให้ทุกคนตามปกติ

ฉันรีบพาตัวเองออกมาข้างนอก ทำไมฉันถึงรู้สึกใจคอไม่ดีอย่างไงก็ไม่รู้ฉันหันไปด้านหลังยังคงได้ยินเสียงร้องเพลงของพวกเขา

“สงสัยคงคิดมากไป”

หลังจากที่การแสดงจบลงแน่นอนว่าบอยได้เป็นตัวท็อปอันดับหนึ่งที่สองคืออาร์ทที่สามคือยูโรสี่แมน และห้ากัปตัน นักเรียนรุ่นน้อง ตกดึกทุกคนยังคงฉลองชัยและมีกิจกรรมบางอย่างที่ทุกคนต้องทำร่วมกัน

“เอาล่ะทุกคนมาร่วมกันครบยังเอ่ย” เสียงพิธีกรสาวอย่าง ฝ้าย เธอเป็นดาวเด่นสาวสวยหุ่นเอ็กซ์ฉันได้แต่นั่งจ้องมองไปที่งานอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะยกน้ำอัดลมดื่มจนเกือบหมด

“หมอสั่งห้ามดื่มน้ำอัดลมไม่ใช่เหรอ”

ฉันหันไปมองบอยที่ตอนนี้เขาเปลี่ยนมาใส่เสื้อเชิดธรรมดากับกางเกงขาสั้นที่ดูสบายตาแต่ถึงอย่างนั้นเขายังคงไม่ชอบปิดกระดุมไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบอวดหน้าอกนัก

“นานๆ ที” ฉันบอกเขาก่อนจะยกมันขึ้นดื่มอีกครั้ง แต่บอยกับแย่งมันไป

“ห้ามแล้วไม่ฟังอ่ะ…..ดื่มนี้แทนแล้วกันจะได้แข็งแรง”

“ฉันเกลียดนม” ฉันรีบแย่งกระป๋องน้ำอัดลมในมือบอยกลับมา

“มาอยู่นี้เองเหรอครับ….งานกำลังจะเริ่มแล้วนะครับ”

คราวนี้เป็นอาร์ทที่เดินเข้าหาพวกฉัน ตามด้วยแฟนคลับตัวยงอย่างหมิว

“นั้นนะสิคะ….น่าเสียดายที่หมิวร่วมไม่ได้” เธอหันไปยิ้มให้อาทร์

เพราะหมิวเธอไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรนัก ฉันหันไปมองเหล่าตัวท็อปที่กำลังเดินมาทางนี้ฉันจึงไม่รอช้าที่จะรีบเดินหนีเพราะฉันไม่ชอบทำตัวให้เด่นโดยเฉพาะกับแฟนคลับพวกเขา

และเมื่อทุกคนมาครบแล้วฝ้ายก็ยกกล่องฉลากขึ้นแล้วพูด

“ในคำคืนนี้เราจะให้พวกคุณได้ตื่นเต้นที่สุดในกล่องนี้มีหมายเลขอยู่ใครที่จับได้หมายเลขเดียวกันนั้นก็หมายความว่าพวกเขาจะต้องคู่กันในค่ำคืนนี้ค่ะ”

“โห้” เสียงโหร้องและเสียงกรี๊ดของบรรดาแฟนคลับ

“และเมื่อพวกคุณหาคู่เจอแล้วจะต้องเข้าไปในป่าเพื่อหาสิ่งนี้ค่ะ”

ฝ้ายยกกล่องขนาดเล็กขึ้น

“มันคือของขวัญจากพวกเราค่ะ” พูดจบก็ตามมาด้วยเสียงตบมือ

แล้วทุกคนก็เริ่มจับฉลากฉันกำมันไว้ในมือแน่นไม่กล้าเปิดออกดู

“พี่อาร์ทได้เบอร์อะไรคะ” ฉันหันไปมองหมิวที่วิ่งเข้ามาอาร์ท

“เบอร์9”

“น้ำเธอได้เบอร์อะไร” บอยเขาวิ่งมาหาฉันด้วยสีหน้าตื่นเต้นฉันค่อยๆ เปิดออกดูแต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันใจเขา บอยรีบแย่งกระดาษในมือของฉัน

“เบอร์9….ฉันเบอร์10อะไรว่ะ”

ฉันรีบหันไปมองอาร์ทที่กำลังมองทางฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ

“นี่ชายแกได้เบอร์อะไร” ยัยหันไปถามชายแต่เป็นสาวแตก

“เบอร์สาม…อ่ะ”

“เปลี่ยนกันไหม”

ชายตาโตเพราะได้ยินว่าอาร์ทได้เบอร์9 แต่ก่อนที่เราจะแลกเปลี่ยนก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“รุ่นพี่ทำไม่ดีเลยนะ….”

ฉันถอยห่างจากอาร์ทที่กำลังมองมาที่ฉันเขาโชว์กระดาษให้กับพิธีกรอย่างฝ้ายเพื่อที่จะให้ทุกคนว่าฉันคู่กับเขา

“ผมอาร์ทครับยินดีที่ได้รู้จัก” ผมจ้องมองไปที่พี่น้ำ

“ฉันน้ำ” ฉันรีบตอบอาร์ทก่อนจะเดินตามหลังดาและชาย

หมับ

ฉันหันไปมองข้อมือของฉันที่ตอนนี้อาร์ทเขากำลังจับมันไว้แน่น

“นายจะทำอะไร…..ปล่อย” ฉันหันไปมองหมิวที่ตอนนี้เธอดูเหมือนจะตกใจอะไรสักอย่าง

“พี่ต้องคู่ผมไม่ใช่เหรอครับ” เขาพูด

“อ่อ….โทษที่ฉันลืม”

“อย่าลืมบ่อยนะครับเพราะผมไม่ค่อยชอบ”

เขายิ้มให้ฉันก่อนจะปล่อยข้อมือฉันให้เป็นอิสระ ฉันก้มลงมองข้อมือที่เป็นรอยแดง

“……..” เด็กคนนี้ นิสัยแปลกพิลึก

“พี่อาร์ท” หมิวลืมตัวคว้าเข้าที่แขนเสื้อของผม และนั้นทำให้ผมสะบัดมือเธอออกแต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินตามหลังพี่น้ำไปผมเองก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้คู่กันกับเธอ

“รีบๆ กันน๊าทุกคน” ฉันได้รับไฟฉายมาคนละอันกับอาทร์ พวกเราทั้งสองรีบเดินเข้าไปในป่าพร้อมกัน ใช่ฉันกลัวความมืดมิดมันทำให้ฉันกลัว

“กลัวเหรอครับ”

“เปล่า” ฉันตอบอาทร์เสียงสั่นก่อนจะเดินไปข้างหน้า

“………” ผมมองไปที่แผ่นหลังของรุ่งพี่ที่ตอนนี้เธอเริ่มหวาดกลัวกับความมืด ใช่ผมรู้ว่าเธอกลัวความมืดมากแค่ไหน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกดีเวลาที่เธอหวาดกลัว ร่างกายของเธอกำลังร้อนและเต็มไปด้วยเหงื่อที่กำลังส่งกลิ่นหอมไปทั่วจนผมแทบจะอดใจไม่ไหว แต่ได้บอกให้ตัวเองอดทนและอดกลั้นเอาไว้

“นายเป็นอะไรรึเปล่า” ฉันหันกลับไปมองอาทร์ที่ตอนนี้ดูเหมือนเขาไม่ค่อยสบายสีหน้าของดูซีดและแววตาของเขาดูเปลี่ยนไป

“ปะ….เปล่า” เขาตอบเสียงสั่น

“แต่นายดูเหมือนไม่ค่อยสบาย” ฉันรีบเดินเข้าไปดูอาทร์ ความจริงฉันก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรเขามากเหรอ แต่เพราะเขาเป็นรุ่นน้อง ทั้งยังเป็นตัวท็อปหากเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาฉันนี้สิต้องรับผิดชอบ