“ไม่นะ! วีร์อย่าจากกรณ์ไป”
หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก หันหน้าไปมองยังต้นตอของเสียง เห็นเขานอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่ด้านข้าง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า สองมือไขว่คว้าอยู่กลางอากาศ ปากของเขาก็พร่ำละเมออยู่ไม่ขาดสาย
‘ฝันร้ายอะไรทำไมน่ากลัวแบบนี้’ ใบหญ้าลุกขึ้นนั่งกระเถิบห่างจากเขาด้วยความกลัว เมื่อเห็นว่าเขายังไม่หยุดอาการฝันร้าย หญิงสาวจึงทำใจกล้าเอื้อมมือเข้าไปกุมมือที่กำลังคว้าอากาศของเขาเอาไว้ เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็รั้งร่างของเธอเข้าไปสวมกอดเอาไว้แนบรัก ปากก็ยังคงพร่ำละเมอต่อไม่ยอมหยุด
“วีร์อยู่กับกรณ์นะวีร์ อย่าไป! อย่าไป! กรณ์รักวีร์คนเดียว” คำพูดเหมือนคนกลัวจะต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป รัดอ้อมกอดให้แน่นจนหญิงสาวแทบหายใจไม่ออก
ใบหญ้าเองก็ได้แต่นิ่งงันไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้ ปล่อยให้เขาสวมกอดนิ่งๆ ไปก่อน ไม่นานนักฝันร้ายก็ยุติลงและหลับลงไปในอ้อมกอดของเธอ ใบหญ้
