เมียเด็ก

ตอนที่ 15

ปอร์เช่ขับรถออกมาพร้อมเพื่อนที่หน้านิ่งอีกตามเคยแล้วมันน่าเบื่อมากไงไม่รู้จะรีบไปตายห่าที่ไหนถึงรีบขนาดนี้ เขายังแทบไม่มีเวลาอยู่กับเมียเลยด้วยซ้ำนะ

“มึงจะเป็นบ้าเพราะผู้หญิงแค่คนเดียวนี่นะ” เขาอดจะว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆเพราะมันอาการหนักขึ้นจนน่าเป็นห่วง

“แล้วมึงไม่เป็นเหรอ? ใครมันโวยวายฟูมฟายเพราะผู้หญิงคนเดียวล่ะ” ว่ามาว่ากลับไม่โกงเว้ย

“เออ! แต่นั้นเมียกูไงไอ้เหี้ยแต่ของมึงแม่งไม่ใช่เลยเว้ย น้องมินนี่เขาไม่ได้รักมึงสักนิดเดียว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงรัก!” เตือนสติมันหน่อยนะเผื่อจะได้หายบ้ามั้ง

“แล้วโรซี่รักมึงงั้นเหรอ อย่าหลอกตัวเองไอ้สัตว์” ใครกันแน่ควรเรียกสติห่ะ

“อย่างน้อยก็เป็นเมียแล้วสักวันต้องรักกู” ไอ้เหี้ยจากัวร์ก็พูดแทงใจดำกันดีจังวะ คือมึงไม่ต้องตอกย้ำ! กูรู้ตัวกูดีว่าเมียไม่ได้รักสักนิดเดียวแต่ก็หวังว่าสักวันจะรักกันบ้างก็พอ

“ต่อให้มึงเจ็บเจียดตายน่ะเหรอ?”

“ให้ตายเลยก็ได้ถ้าจะเขาจะรักกู”

รถขับเข้ามาถึงอาณาจักรมิราเคิลซึ่งมันอยู่นอกเมืองการเข้าออกต้องมีการ์ด รหัสหรือไม่ก็ลายนิ้วมือซึ่งไอ้จากัวร์มันเป็นรองประธานเลยเข้าออกได้สบายมากๆ มันพาเขาขึ้นลิฟท์ลงไปชั้นล่างจนมาถึงห้องที่ต้องใช้รหัสแล้วเดินตรงไปต่อมีทางแยกแล้วต้องใช้รหัสอีก

คือทุกอย่างมึงต้องใช้รหัสหมดเลยเหรอ?

ในที่สุดก็มาถึงห้องที่มันขังไอ้สารเลวแล้ว แต่แบบว่าใครหนีจากที่นี่ได้ติดคุกที่ไหนก็ไม่ต้องกลัวหรอก แม่งเข้ายากแต่ออกโคตรยากยิ่งกว่าเขามาด้วยยังงงอยู่เลยว่าจำทางได้ไง

“ให้กูอยู่ด้วยไหมหรือมึงจะอยู่กับมันแค่สองคน”

“มัดทั้งตัวขนาดนี้มันคงจะกระโดดเตะก้านคอกูได้หรอกมั้ง!” มองจากในจอคอมพิวเตอร์คือมัดมือมัดเท้าติดกับเก้าอีกแล้วมันจะทำอะไรกูได้ว่ะ

“เสร็จแล้วก็บอกเดี๋ยวกูเปิดประตูให้”

“อืม มึงนั่งส่องไอจีน้องมินนี่ต่อได้เลย”

เขาเปิดประตูเข้าไปห้องก็ล็อกทันทีแล้วไม่มีทางออกถ้าไม่มีรหัสมิน่าละถึงบอกว่าจะเปิดให้ กูว่าแล้วทำไมมันถึงได้รีบจังมันต้องไปตามแอบดูน้องเพื่อนอีก

“มึงเป็นใคร?” ไอ้หน้าเหี้ยนี้มันคุ้นๆว่ะ

“กูเหรอ? มึงนึกว่าหน้ากูเหมือนใครไหม?”

“อย่ามากวนตีน กูไม่ได้ใจดีแบบเพื่อนกูนะ” แค่เห็นหน้าก็อยากจะให้มันกินส้นตีนแล้ว ตอนแรกคิดว่าจะให้มันไปกราบขอโทษโรซี่แต่ตอนนี้ไม่แล้วเพราะท่าทางไม่สำนึกผิดแบบนี้คงมีแต่พูดให้โรซี่รู้สึกแย่มากกว่าดีขึ้น เขาจะจัดการมันเบาๆแล้วปล่อยไปตามที่สัญญาเมีย

“มึงรู้จักผู้หญิงชื่ออันญาไหม?”

“กูไม่รู้จัก” ตอนนี้เขามีแค่เมียคนเดียวผู้หญิงที่ไหนไม่มีแล้วจะไปรู้จักได้ไงล่ะ

“น้องสาวกูเองชื่อว่าอันญา มึงลองนึกสิว่าสามเดือนก่อนเกิดอะไรขึ้น?”

“อันญา?” ผ่านมาตั้งสามเดือนใครจะจำได้ว่ะแล้วช่วงนั้นกำลังสำส่อนเลยไม่ได้เชื่องเป็นหมาแบบทุกวันนี้ ใครคืออันญาเด็กเก่ากูงี้เหรอ? ทุกคนที่ผ่านก็มีแค่เรื่องบนเตียงเฉยๆรึเปล่าว่ะเขาไม่เคยจริงจังกับใครเลยสักคน แต่ถ้าคนอื่นคิดยังไงอันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน

“มึงจำไม่ได้สินะไอ้เหี้ย!!”

“น้องกูไงคนที่มึงทิ้ง คนที่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน คนที่กรีดข้อมือฆ่าตัวตายเพราะมึง!!”

“…” เขายิ่งงงกว่าเดิมอีก

“หึ! มึงแม่งเหี้ยให้ความหวังน้องกูจนรักมึง ครั้งแรกก็ยกให้มึงแล้วยังตายเพราะความรักเหี้ยๆนี้อีก กูล่ะโคตรสะใจตอนเมียจะตายเลย!!”

“เมียกูไม่เกี่ยวเรื่องนี้!!” มันจะแก้แค้นเขาแต่ไปลงที่โรซี่งั้นเหรอห่ะไอ้เหี้ย!! เขาถีบเข้ากลางท้องมันแล้วตามด้วยหมัดหนักๆประเคนถึงหน้ามันอีกหลายที

“มึงต้องเสียคนที่รัก มึงทรมานทั้งเป็นเหมือนกู!!!”

“ก็ลองแตะต้องเมียกูดูสิแม้แต่ศพมึงก็ไม่ใครหาเจอ?”

“แล้วไงว่ะ? ถ้าตอนนั้นเมียมึงตายแล้วมึงทรมานกูพอใจแล้วต่อให้ต้องตายฮ่าๆ”

“ฝันไปเถอะว่ามึงจแตะต้องเมียกูได้อีกไอ้เวร!!” เขาต่อยมันซ้ำไปอีกครั้งแล้วแสยะยิ้มอย่างเหนือกว่าแต่ไม่มีทางเบาใจในเรื่องนี้แน่ คนที่มันมีความแค้นจนยอมทุ่มทั้งชีวิตเพื่อล้างแค้นแบบนี้อันตรายมากเขารู้ดี

แต่ถ้าเมียกูเป็นอะไรไปมึงไม่มีทางตายดีแน่!!

เขารักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเมียแบบฝืนใจที่สุดแต่ถึงอย่างนั้นก็ส่งมันไปโรงพยาบาลบ้าแล้ว เพราะเขาฉีดยาใส่มันจนคลุ้งคลั่งจนสามารถใส่ร้ายว่าป่วยจนต้องเข้ารักษาตัวและแน่นอนว่ามันจะหนีออกมาไม่ได้แน่เขาค่อนข้างมั่นใจนะ

อีกไม่นานมันจะสติไม่ดีแล้ว!

“ฆ่าทิ้งก็จบแล้วป่ะ?”

“เมียกูขอไว้ มึงเข้าใจกูหน่อย”

“เมื่อไรมินนี่จะยอมเป็นเมียกูว่ะ?”

“ไอ้เหี้ย! พึ่งจะสิบแปดเองมึงใจเย็นก่อน!!”

เขากับไอ้จากัวร์แยกทางกันเพราะจะไปรับเมียส่วนมันจะไปแอบดูเด็กอีกแล้ว เขาโทรไปบอกนีน่าแล้วเพราะโทรศัพท์ของโรซี่แบตหมด วันนี้แทบไม่ได้คุยกันมันคิดถึงเหลือเกิน

“โรซี่กลับบ้านกันเถอะ” เมียเดินมากับเพื่อนพอดีไง

“แกสู้ๆนะ แล้วไม่ต้องคิดมากนะ”

“อื้ม พรุ่งนี้เจอกันนะ” เธอเดินไปจับมือผู้ชายตรงหน้าวันนี้สาหัสมากจริงเพราะพ่อมากับมีอาแต่ว่าเธอหลบออกมาทันเลยไม่ได้ปะทะคารมกันให้ต้องเสียใจ

“เป็นอะไรรึเปล่า?” หน้าตาเศร้าขนาดนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่

“เฮียปอร์เช่ขอกอดหน่อย” เขายิ้มแล้วดึงเธอเข้าไปกอดทันทีไม่พอยังมาจูบหน้าผากอีก กอดเขาเหมือนเดิมพลังให้ตัวเธอ

“เป็นไรห่ะที่รักเอางี้ไปหาอะไรอร่อยกินดีกว่าแล้ว”

“อื้ม ฉันเลี้ยงเอง”

“อยู่กับเฮียโรซี่ไม่ต้องจ่ายอะไรทั้งนั้น โอเคนะ”

เขาขับรถพาเมียไปที่ร้านอาหารประจำมันไม่ไกลมากแล้วเมื่อก่อนตอนเหี้ยอยู่คือพาเด็กๆมากินข้าวที่นี่แล้วไปกินกันต่อที่โรงแรมค่อนข้างบ่อยมาก นี่ก็หนักใจอยู่นะที่พาเธอไปแต่ว่าร้านนั้นอาหารมันอร่อยไงคงจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง เมียก็อารมณ์ดีขึ้นมากแล้วยังน่ารักมากขึ้นทุกวันเลย

มีเมียเด็กมันดีแบบนี้นี่เอง!

“เฮียปอร์เช่โต๊ะเดิมรึเปล่าครับ?” เด็กเสิร์ฟทักคนแรกเลย

“อืม โต๊ะเดิม” ก็มุมประจำมันค่อนข้างมิดชิดไง

“แล้วให้ผมเปิดห้องรอแบบเดิมรึเปล่าครับ?”

“เปิดห้อง?” เธอหรี่ตาถามเขาสลับกับมองเด็กเสิร์ฟไปด้วย

“โรซี่เฮียอธิบายได้นะ มึงก็หุบปากมั้งนี่เมียตัวจริง!!” คราวนี้เด็กเสิร์ฟหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย

“สั่งอาหารดีกว่าวันนี้ไม่อยากอารมณ์เสีย”

“ที่รัก….” จบทุกอย่างเลยเมียไม่สนใจกัน

ไม่นานอาหารที่สั่งก็มารสชาติถือว่าดีเลยแต่เสียอย่างเดียวคือไอ้คนตรงหน้านี่แหละ เปิดห้อง! เหอะ! ถามกันแบบนี้แสดงว่าพากันมาเชือดบ่อยสิท่า

“อร่อยเปล่า?”

“อืม อร่อยมาก”

“นั่นมันอดีตโรซี่เฮียกลับไปแก้ไขไม่ได้” เมื่อก่อนยังคิดว่าเธอหยุดเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำแต่ใครจะคิดว่าหยุดได้ แล้วเขาทั้งรักทั้งหวงแถมยังหลงจนโง่หัวแทบจะไม่ขึ้นอีก

เมียกินข้าวไปแบบไม่สนใจกันเลยคงจะโกรธกันหนักมากใช่ไหมแต่มันช่วยไม่ได้นี่ เมื่อก่อนเขาเหี้ยมากแล้วยังเป็นเสือผู้หญิงอีกส่วนใหญ่ชอบฟันแล้วทิ้งด้วยหรือไม่ก็เอาแค่ไม่กี่ทีเบื่อก็ทิ้งแค่นั้น คนมันโสดไงเลยเอาคนอื่นระหว่างรอเธอเปิดใจแล้วถ้าคืนนั้นไม่มอมเหล้าคงไม่ได้มีเมียเป็นตัวตนแบบนี้หรอก

นี่ไงจุดจบของเสือคือหลงรักเหยื่อหมดใจ!

“ถามจริงนะว่าพามากี่คนแล้ว?” สงสัยมากจริงๆ

“ก็เยอะแหละ หึงเหรอที่รัก?” ไม่หึงก็หวงมันต้องอะไรสักอย่างนี่แหละ

“ใครหึง? บ้าบอแค่สงสัยเฉยๆแล้วเลิกยัง?” เกิดเขาไปพลาดเอาใครขึ้นมาเธอก็แย่สิดังนั้นต้องถามเอาให้ชัวร์

“ตอนนี้มีแค่เมียคนเดียว โรซี่นั่นมันแค่อดีต!” ก็มันย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้นี่ สมมุติว่ามีไทม์แมชชีนเขาจะย้อนเวลาไปมอมเหล้าโรซี่ให้เร็วกว่านี้อีกหรือไม่ก็ว่างยาปลุกเซ็กซ์ไปเลยทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น เขารักเธอมาตั้งแต่เข้ามหาลัยใหม่ๆ แล้วก็อย่างที่รู้ว่าเขาเลวร้ายมากคนอย่างเธอไม่เคยสน

เชื่อไหมว่าเขาใช้คนอื่นเพี่อเธอแค่นั้นเองแล้วไอ้เวลาเกือบสองปีเนี่ยเขาผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วนเลย ตรงนี้แหละความเหี้ยของเขาคือเอากับคนอื่นแต่คิดถึงแค่เธอ

ความรู้สึกมันซื่อสัตย์แต่ร่างกายมันไม่ยอมไง

“อย่าให้ฉันรู้ละว่ายังมีทิ้งจริงๆนะ” ไม่ได้ขู่เลยแต่จะทำจริงต่อให้อนาคตต้องโดดเดี่ยวเหมือนเดิมก็ตาม เธอรักตัวเองมากกว่าที่เขารู้เพราะชีวิตนี้ไม่มีใครรักเธอ

“คิดเหรอว่าเฮียจะยอมห่ะ? อย่าฝันว่าจะไปจากผู้ชายคนนี้ได้เลยที่รัก” เขาจ้องหน้าเธอนิ่งยอมรับความโกรธรับไม่ได้กับคำพูดของเธอที่คิดจะเลิกกันอย่างเดียว

มันเหมือนว่าโรซี่มียาพิษในมือแล้วกำลังฉีดเข้าตัวเขาทีล่ะน้อยถึงเจ็บปวดทรมานก็ยอมแต่เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปเด็ดขาด เขาคงบ้าเพราะผู้หญิงคนเดียวโดยที่ไม่สนด้วยความเธอจะรักเขารึเปล่า คำตอบทุกอย่างก็ชัดเจนแต่เขาไม่ยอมรับแค่นั้น

“ก็อย่าทำตัวเหี้ยแล้วกัน”

“อย่าหาเรื่องทะเลาะกับอดีตโรซี่!”

“หึ! ก็ได้แต่อย่าให้อดีตของเฮียมายุ่งกับฉันล่ะ