ธรรศขับรถออกจากดงกุหลาบ จุดหมายคือห้างสรรพสินค้า เมื่อถึงแล้วเขาก็ใช้โทรศัพท์มือถือ ติดต่อแหม่มให้เฝ้าดูอันน์ ตอนแรกเธอบอกว่า ฝ่ายนั้นขังตัวอยู่ในห้อง เขาจึงสบายใจ หลังจากนั้นราวๆ ชั่วโมงเศษเขารู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาดจึงติดต่อกลับ ซึ่งคำตอบที่ได้ก็คือ อันน์ยังอยู่ในห้องนอนเหมือนเดิม
กระนั้นธรรศกลับรู้สึกวุ่นวาย และเป็นห่วงอันน์มิน้อย อีกทั้งต้องยอมรับว่าความน่ารักจากอันน์ทำให้เขาเริ่มไขว้เขว
“คุณผู้ชาย ต้องการไซซ์อะไรนะคะ”
ธรรศมองที่ชั้นในชาย ปกติเขาใส่เอวสามสิบเอ็ดถึงสามสิบสองนิ้ว ส่วนอันน์นั้น เขานึกอยู่นานเลยทำขนาดลำตัวให้พนักงานขายดู
“เอ ตัวเล็กขนาดนี้ น้องยังเด็กใช่ไหมคะ”
เขานึกขำอยู่มาก
“ไม่ใช่ โตแล้ว สิบแปดสิบเก้าปีนี่แหละ แต่เอว เอ่อ... คงเท่าน้องคนนั้น” ธรรศยิ้มเขิน และชี้มือไปยังพนักงานหนุ่มที่ขายเข็มขัดหนังอยู่ห่างออกไปสองสามล็อก อีกฝ่ายมีหุ่นไล่เลี่ยกับอันน์ ซึ่งเอ
