Chapters 10 : 1%

2496 Words

“นายพาฉันมาบ้านนายทำไม” “ก็แค่อยากคุย ไม่ได้รึไง” ฉันเริ่มเกลียดสายตาเย็นๆนี่แล้วสิ ไอ้โรคพูดกับคนอื่นด้วยสายตาแบบนี้ มันจะแก้ไม่ได้รึไง “ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าจะไม่มาหานายที่บ้านอีก” ฉันสะบัดมือของเค้าออกทันที บอกเลยว่าฉันโกรธนายมาก “ฉันถึงได้เป็นคนพาเธอมาไง!!!.....ฉันแค่อยากคุย สัญญาว่าจะไม่ฝืนใจเธออีก รู้ตัวอยู่หรอกว่าผิดอะ ถ้าคุยเสร็จจะรีบไปส่งเธอที่บ้านเลย” แล้วฉันก็ตกหลุมพรางของเขาอีกครั้ง ทำไมตัวฉันเองถึงได้โง่ซ้ำโง่ซ้อนนัก พอตอนเรียนเห็นเพื่อนเจ็บซ้ำๆ ก็ไปว่าเขาว่าจะทนทำไม พอมาเจอกับตัวเองถึงได้รู้ ว่าเขาแต่เราเป็นเองจริงๆเลย มาครั้งนี้ฉันระวังตัวมากขึ้น พยายามอยู่ให้ห่างเขาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชอบเขาไม่ได้แปลว่าจะยอมนะ “หนีกันแบบนี้เมื่อไหร่จะคุยรู้เรื่อง” “ฉันระแวงนายอะ” ยิ่งฉันหนี เขายิ่งเข้ามาใกล้ “หยุดหนีก่อน” เขาจับฉันเอาไว้ให้อยู่เฉยๆเพื่อฟังสิ่งที่เขาพูด จะพูดอะไรที่มันจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ “ก็พูดสิ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ก็ได้” “ขอโทษ ไม่ได้คิดว่าอยากจะได้แค่ตัวเธอ แค่อยู่ใกล้เธอแล้วมันอดใจไม่ไหว ยิ่งเห็นเธออยู่กับคุณคิมก็ยิ่งโมโห จนทำตัวงี่เง่่า ขอโทษ ....... ตะ..แต่ ฉันจะไม่มาพูดแบบนี้กับเธออีกแล้วนะยัยโรคจิต แค่นี้ก็น่าอายจะตายอยู่แล้ว” ถึงจะพูดออกมายาวเหยียด แต่กลับไม่มองหน้าฉันเลย “นายจะมาหึงฉันทำไมอะ นายไม่ได้ชอบฉันสักหน่อย” “ฉันอาจจะเริ่มชอบเธอขึ้นมาก็ได้ ซัก 1% ละมั้ง” เฮ้อออออออออ ไอ้การพูดไม่สบตาคนฟัง แบบนี้จะรู้ได้ยังว่าจริงใจหรือเปล่า “ปากนายเคยตรงกับใจบ้างไหม” ฉันล็อคหน้าเค้าให้หันมาพูดกับฉัน “อะไรของเธอ จะมากไปละนะ” “บอกชอบฉันอีกครั้งสิ ขอฉันมองตานายด้วย” “ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอสั่งด้วย” เขาสะบัดหน้าหนี “ฉันจะได้รู้ไง ว่านายพูดจริงหรือเปล่านายมันเป็นคนเข้าใจยากแค่ไหนรู้ไหม นายทำให้ฉันเกือบจะตัดใจไปแล้ว” “เข้าใจแล้วๆ เลิกทำเสียงอ้อนได้แล้ว ฉันขนลุก แค่บอกว่าฉันชอบเธอ แค่นี้ก็พอใช่เปล่า” คนตรงหน้าหันมามองหน้าฉันในระยะประชิด Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrr [ Kim Calling ] “ไม่รับได้ไหม” “เค้าอาจจะกำลังเป็นห่วงว่าฉันอยู่ไหน เรื่องของเรื่องฉันกลัวเขาฟ้องแม่อะ” “ฉันชอบเธอ” สายตาที่จ้องมองมาในตาของฉัน มันทำเอาโลกของฉันหยุดหมุน คำพูดที่ทำเอาฉันลืมสายเข้าที่โทรเข้ามาเลย “ถ้ายังคิดว่าฉันโกหก ลองจับมันดู” เติร์ดจับมือมาวางบนหน้าอกของเขา ที่่ตอนนี้กำลังเต้นแรงไม่แพ้กับหัวใจของฉันเลย เสียงตึกตัก ที่อยู่ในความเงียบ “แค่ 1% มันไม่พอหรอกนะ” ฉันเริ่มที่จะทำลายความเงียบก่อน “ยัยโลภ” Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr [ Kim Calling ] พี่คิมยังคงโทรมาไม่หยุด ฉันเลยตัดสินใจกดรับสาย ต่อหน้าเค้าเลย “ขอโทษค่ะ ที่รับสายช้า” [ อยู่ไหน พี่เป็นห่วง พี่รับปากแม่เธอไว้แล้วว่าจะดูแล ] “เดี๋ยวฉันคุยธุระเสร็จจะรีบกลับ.........เติร์ดเอาโทรศัพท์ฉันคืนมา” เติร์ดกระชากโทรศัพท์ในมือของฉันขนาดที่ฉันกำลังคุยอยู่เลย “อย่ามาทำให้ฉันหงุดหงิดนะมินิท” “นายจะมาหงุดหงิดอะไร นายลากฉันมาไม่บอกใครเลย แบบนี้มันทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วง” ฉันพยายามอธิบาย ฉันไม่ใช่เด็กนะที่จะมาทำอะไรตามใจ จะมาปล่อยให้คนอื่นตามหาแบบนี้ไม่ได้ คนอื่นเค้าเดือนร้อน “ใครก็ได้ ที่ไม่ใช่หมอนั่น” “แล้วเราเป็นอะไรกัน นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามเล่า” ฉันยังพยายามแย่งโทรศัพท์คืน “กอดกัน จูบกัน มันจะเป็นอะไรได้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันไม่อนุญาตเธอก็ห้ามทำ” อะไรของเขาเนี่ย “ไม่ยุติธรรมธรรมเลย” ฉันชกไปที่อกของคนตรงหน้า “ฉันเตือนเธอตั้งแต่ที่ร้านกาแฟแล้ว ว่าอย่ามาวุ่นวายกับฉัน” สายตาดุๆที่มองมา มันทำให้ฉันใจเต้นไม่หยุด มันเขินจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว “เผด็จการ ใครบอกจะเป็นผู้หญิงของนายกัน พูดเองเออเอง” “คุณคิม ได้ยินแล้วสินะ เลิกยุ่งกับคนของผมได้แล้ว” อะไรพี่คิมยังไม่ได้วางอีกหรอ ว่าแต่หวงฉันขนาดนี้เลยเหรอ จบการสนทนา “สงสัยจะรับไม่ได้วางสายไปแล้ว” “นายมันปีศาจชัดๆ อะไรของนายเนี่ย” ฉันแย่งโทรศัพท์คืนจากปีศาจที่ยิ้มมุมปากให้ฉันอย่างพอใจ “มันผิดที่เธอเองนะ” สายตาดุๆมองมาที่ฉันอีกครั้ง เฮ้ออออออออ ให้มันได้อย่างงี้สิ “ถ้านายทำฉันเสียใจอีกแค่ครั้งเดียวนะ ฉันจะไม่ยอมนายแบบนี้อีกแล้ว” คนตรงหน้าอมยิ้มน้อยๆ เพราะคำตอบของคนตัวเล็กเป็นที่พอใจ ที่จริงเค้าพอใจตั้งแต่ได้ประกาศชัดเจน ว่าเธอเป็นผู้หญิงของเค้าแล้ว หน้าแดงๆและท่าทีเอียงอายของเธอมันช่างน่ารัก สำหรับเค้าแล้วเค้ารู้ดี ว่าความรู้สึกที่มีให้หญิงสาวตัวเล็ก ไม่ใช่แค่ 1% “ไปห้องฉันไหม” “อีตาบ้า ใครเค้าให้มาชวนผู้หญิงขึ้นห้องแบบนี้” “แล้วเธอจะรู้จักฉันแค่โต๊ะอาหาร กับโซฟางั้นหรอ เปลี่ยนบ้าง” รอยยิ้มที่หาดูยาก มันทำให้ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้เลย “ไม่อยากรู้จักหรอก ห้องที่ผ่านผู้หญิงมาเยอะแยะอะ” คำพูดของฉันทำเอาเติร์ดคิ้วขมวดเป็นโบว์เลย “ใช่ที่ไหน ฉันไม่ได้พาผู้หญิงเข้ามั่วๆซักหน่อย ถ้าผู้หญิงคนอื่นก็ห้องเล็ก สุดทางเดินนั่น แต่อันนี้ฉันหมายถึงห้องนอนของฉันจริงๆ” เค้ากำลังหลอกล่อฉันด้วยอะไรเนี่ย ในระหว่างทางไปห้องของเขามีกรอบรูปแขวนเยอะแยะไปหมด “ตอนเด็กๆนายน่ารักจัง ไม่น่าโตมาเป็นแบบนี้ได้เลย” “แบบไหน ???” ไปสะกิดต่อมอะไรเขาอีกแล้ว อีตานี่อารมณ์ขึ้นง่ายจัง เติร์ดเปิดประตูให้ฉันเข้าโลกส่วนตัวของเค้าเป็นครั้งแรก คำแรกที่คิดได้ในหัว เรียบร้อยกว่าห้องตูอี๊กกกกกก ห้องของฉันดูสกปรกไปเลย ห้องที่จัดอย่างเป็นระเบียบ สะอาดตา แทบไม่มีฝุ่นเลย เติร์ดเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียง แล้วตบเบาๆที่ข้างตัว แต่ฉันจะไม่หลงกลเจ้าปีศาจนี่อีกแล้ว ฉันหันหลังกลับทันที จะให้นั่งบนเตียงกับผู้ชายมันก็เกินไป เอ๊ะ!!! แต่วันนี้ก็นั่งกับพี่คิมนิ งืมม มันจะไปเหมือนกันได้ไง เพราะอีตานี่เป็นปีศาจตัณหากลับ ฉันเลยตัดสินใจเดินไปที่ประตูห้องดีกว่า ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดี ต้องรีบเอาตัวเองออกมาก่อน “อย่าเพิ่งไปสิ” เติร์ดเดินมากอดฉันจากทางด้านหลัง “เดี๋ยวนายทำอะไรฉันอีก ฉันกลัว” “อยากคบกับฉัน เธอก็ช่วยเข้ามาอยู่ในโลกของฉันหน่อยได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่ฝืนใจเธอเลย” อะไรของเค้าเนี่ย บทจะดี ก็ดีจนตามไม่ทันเลย ไบโพล่าแน่ๆ เมื่อกี้ยังตวาดฉันอยู่เลย “ถ้านายทำ ฉันจะไม่ให้อภัยนายแน่ๆ” ฉันหันไปหาคนที่ตอนนี้ทำเสียงอ่อน จนฉันต้องอ่อนตาม “แค่เห็นเธอร้องไห้อยู่หน้าซอย ก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว” น่ารักจังงง ทำไงดี อยากเก็บโมเม้นท์นี้ไว้นานๆจัง อีตานี่ยิ่งเป็นไบโพล่า จะหาเรื่องฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฉันเดินในห้องนอนของเค้าช้าๆอย่างสำรวจ มันไม่ได้ต่างจากที่ฉันคิดมากนัก หนังสือเยอะจัง เป็นคนชอบอ่านหนังสือมากเลยนะเนี่ย เมื่อมองไปที่หลังตู้ ข้างแจกัน กลับเจอกรอบรูปของเค้าที่ถ่ายคู่กับผู้หญิงคนนึง ฉันหยุดดูมันอยู่นานมา จนเค้าต้องเอื้อมมาคว่ำรูปนั่นลง คนนี้สินะคนที่อยู่ในใจ น่ารักจัง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉันเคยเห็นเค้าควงตลอดเวลาที่ผ่านมา “ อยากให้ฉันลืม เธอต้องช่วยฉันแล้วล่ะ “ “ อย่ามาให้ความหวังฉันนะ “ คำพูดของฉันทำให้คิ้วของเค้าขมวดอีกครั้ง “ ไม่คิดจะเชื่อกันเลยใช่ไหม “ สายตาจริงจังที่ส่งมันทำเอาฉันต้องหลบตา ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่นายทำฉันเจ็บจนระแวงไปหมด ไหนจะไอ้การกระทำเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย “ ฉันกลับบ้านดีกว่าดึกแล้ว อีกอย่างเหม็นเหงือตัวเองด้วย “ เติร์ดหันไปชำเลืองมองดูนาฬิกา นี่ก็เกือบจะ 4 ทุ่มแล้ว ถึงยอมให้ฉันกลับแต่โดยดี “ นั่นสินะ ขออาบน้ำก่อนได้ไหม ใส่ชุดแบบนี้จะเข้าไปขอโทษแม่เธอคงไม่เหมาะ เอาลูกสาวเค้าออกมาดึกแบบนี้ “ “ นายเป็นใครอะ ผีตนไหนมาเข้าสิงสู่นาย “ ป๊อก!!!! เติร์ดดีดหน้าผากฉันอย่างแรง แล้วรีบไปอาบน้ำทันที อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ฉันอาศัยช่วงที่เค้าไปอาบน้ำ สำรวจห้องในส่วนที่ไม่ได้สำรวจเพราะเกรงใจที่เค้าอยู่ อยากรู้มานานแล้ว ฉันเริ่มตั้งแต่ตู้เสื้อผ้า เสื้อยืดกับเสื้อเชิ้ตเยอะจัง หลากสไตล์จนไม่รู้เลยชอบแนวไหนแน่ เครื่องประดับเยอะกว่าฉันอีกตุ๊ดเปล่าวะเนี่ย ใช้ไดรฟ์เป่าผมด้วย โหยยย ที่เยอะสุดๆคงจะเป็นกระเป๋า ชอบแต่งตัวขนาดนี้เลยหรอ ไม่เห็นรู้เลย ไล่จนไปถึงหัวเตียง เปิดลิ้นชักออกมาฉันถึงกับต้องผงะ ถุงยาง!!! อีตานี่สะสมรึไง ทำไมมันถึงมีเยอะจัง ขนาด 56mm คือไรวะ แต่ทำไมมันถึงได้เยอะขนาดนี้ ใช้คำว่าเต็มลิ้นชักหัวเตียงดีกว่า กลิ่นสตรอว์เบอร์รี่ กลิ่นกล้วย กลิ่นเมล่อน ครบทุกกลิ่นเลยไหมเนี่ย “ทำไรอะ !!” เติร์ดเดินเข้าห้องมาในชุดผ้าขนหนู พร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กพาดเอาไว้ที่บ่า จะตะลึง หรือจะตกใจก่อนดี จับได้หลักฐานคามือเลย จะซ่อนก็คงไม่ทันแล้ว ฉันเลยโยนถุงยางใส่หัวเตียงไว้เหมือนเดิม แล้วรีบปิดลิ้นชักทันที “ทำความรู้จักนายไง” ฉันค่อยๆคลานลงจากเตียงช้าๆ เพราะท่าว่าเจ้าของห้องจะต้องโกรธแน่ๆ “แล้วได้รู้จักไหม” “รู้ววว ถุงยางเต็มเลย เป็นคนแบบไหนนี่รู้ววว เล้ยยย!!!” ฉันค่อย ๆ เดินห่างออกจากเตียงทีละนิด “ได้นับไหม ว่ามันเยอะแค่ไหน” “ไม่ได้น้าบ แต่เยอะมักเลย” เหอะๆ พยายามตลกกลบเกลื่อนความผิด ที่แอบรื้อห้องนอนของเขา “นั่นแหละเอาไว้ใช้กับเธอ จนกว่าจะหมด” เขาพูดออกมาได้หน้าตาเฉยมาก คำพูดของเค้าทำเอาฉันหน้าแดง จะใช้กับฉันจนหมดนั่น เยอะน้าาาา แอบเขินอะไรเนี่ย “เช็ดผมให้หน่อยสิ” “ไปแต่งตัวก่อน” “ไม่งั้นเสื้อมันก็เปียกสิ” ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เสื้อเปียกไม่เปียก ปัญหามันอยู่ที่ฉันใจไม่ดีเลย ก็นายกพลังโป๊อะ ซิกแพ็คนั่นกำลังทำฉันใจสั่นๆ ถ้าขอเอานิ้วจิ้มๆสักครั้งจะโกรธไหมนะ เติร์ดนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วส่งผ้าขนหนูให้ฉัน ฉันรับแล้วเช็ดผมให้เค้าอย่างเบามือ นายจะเป็นแบบนี้อีกนานหรือเปล่าตถ อยากเก็บความรู้สึกตอนนี้ไว้นานๆจัง พอเช็ดเสร็จเติร์ดก็ขอแต่งตัว แล้วเดินมาส่งฉันที่บ้านตามสัญญา “เดินมาด้วยแบบนี้มันอีกฟิลเลยนะ ปกติทำได้แค่แอบเดินตามมาห่างๆ” แม้จะมีแค่ไฟส่องทางในหมู่บ้าน แต่ก็เห็นรอยยิ้มจางๆ ของคนที่เดินมาด้วย “ก็ว่าอยู่ ว่าวันนั้นนายมาบ้านฉันถูกได้ยังไง” อิอิ น่ารัก ชอบจังเลยผู้ชายซึน [ ซึนเดเระ = พวกปากไม่ตรงกับใจ ] เรากลับมาถึง ไฟที่บ้านยังสว่างโร่อยู่เลย แสดงว่าแม่รอฉันอยู่สินะ “นายส่งฉันแค่ตรงนี้ก็ได้นะ” “นำไป” อะไรวะ กลับมาสู่หมวดโหดอีกแล้ว เอาใจยากจังเลย ฉันเดินเข้าไปในบ้าน ก็ได้ยินเสียงทีวียังเปิดอยู่ “กลับมาแล้วค่ะ” “กลับดึกทำไมไม่โทรมาบอก” เสียงเย็นๆที่บอกว่าแม่กำลังโมโห ไม่บ่อยนักหรอกที่แม่จะโกรธฉันแบบนี้ “ต้องขอโทษด้วยครับ ที่พามินิทออกไปดึกๆ ผมแค่มีเรื่องต้องคุยกับมินิทเท่านั้น ไม่ได้แตะต้องให้คุณน้าต้องกังวลใจเลย” ฉันมองคนที่ยอมรับผิดแทนฉัน แล้วอดยิ้มไม่ได้ ขอบคุณนะนาย “ก็ดีค่ะ ที่มายอมรับตรงๆ” “ต่อไปอาจจะต้องพามินิทมาส่งดึกๆแบบนี้อีก ผมจะมาขออนุญาตล่วงหน้า” อันนี้กล้าเกินไป นี่นายกะจะทำความผิดตลอดไปเลยรึไง แม่ฉันยังอึ้งกับความใจกล้าหน้าด้านของคนตรงหน้า “ขอโทษค่ะ ไม่อนุญาต พาไปไหนต้องบอก แล้วห้ามพากลับมาเกิน 3 ทุ่ม มาหาที่นี่ได้ แต่ไม่อนุญาตให้ไปที่บ้านคุณเติร์ด เพราะมินิทเป็นผู้หญิง แล้วแม่ไม่ได้อนุญาตแบบนี้แค่คุณคนเดียว แม่อนุญาตแบบนี้กับคุณคิมด้วย” “ครับ ขอบคุณครับ” “มินิทอย่าลืมโทรไปขอโทษคุณคิมด้วยนะลูก ที่หนูทำวันนี้มันไม่ถูกเลย หนูทิ้งแขก” “ค่ะแม่” ฉันได้แต่ก้มหน้ารับความผิด “แล้วคบกันแล้วหรือคะ” แม่ยืดกอดอกพิงโซฟา “เปล่าค่ะ หนูอยากรอให้ทุกอย่างมันชัดเจน” ฉันเลือกที่จะตอบออกมาเอง ถึงเขาจะทำดี แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะชัดเจนซะหน่อย ฉันหันไปมองเติร์ดที่ตอนนี้กำลังมองฉันคิ้วขมวด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ยัยตัวแสบเอ้ย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more