Soulmate 1 : สัญญา 1 เดือน
2273 Words
ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่ฉันไม่เคยชายตามองผู้ชายคนไหนเลย คงตั้งแต่วันที่เขาช่วยฉันจากลูกบาสที่จะเข้ามาอัดหน้าตอน ม.3 สินะ มือที่ยื่นออกมากันลูกบาสให้ฉัน ฉันยังจำด้านข้างของเขาได้อย่างชัดเจน ภาพจำที่ทำเอาฉันไม่สามารถมองผู้ชายคนไหนได้อีกแม้จะมีคนมาจีบมากแค่ไหน
ฉันมาดักรอคนคนนึงทุกเช้า ที่ต้องมาซื้อกาแฟที่ร้านกาแฟหน้าหมู่บ้าน แต่ทำไมวันนี้ถึงมาช้าจัง ฉันได้แต่บ่นอุบอิบอยู่ในใจตามภาษาคนรอ
ไม่นานรถคันสีขาวก็ขับมาจอดที่ด้านข้างของร้านกาแฟในหมู่บ้าน มาแล้วสินะ
ฉันแกล้งทำเป็นบังเอิญมาถึงร้านเหมือนกัน เดินให้ทันมาเจอกับเขาที่หน้าร้าน เนียน ๆ ไว้มินิท
“นี่เธอถึงกับต้องมาดักรอฉันเลยหรอ”
“คุณคิดไปเองเปล่า ก็เพิ่งจะมาถึงเนี่ย” ฉันรีบแก้ตัว
ตาที่หรี่ลงของเขาแสดงว่าไม่เชื่อที่ฉันพูดสินะ
เขาจะต้องสั่งอเมริกาโน่ทุกเช้า ฉันเลยชิงตัดหน้าสั่งก่อน
“อเมริกาโน่แก้วนึงค่ะ" แล้วหันไปแอบมองเขาช้า ๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
หรือเราจะรุกแรงไป แต่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ จะทำยังไงดีฉันถึงจะได้คุยกับเขาอีก จะไปยากอะไร แค่ย้ายโต๊ะไปนั่งกับเขาก็สิ้นเรื่อง แต่เราจะดูแรงไปไหมอะ โอ้ยยยยยยยยยยย ด้านได้อายอด เอาวะ
ฉันยกแก้วกาแฟไปนั่งโต๊ะเดียวกับเขาซะเลย เหมือนเขาจะงงนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ฉันหยิบกาแฟขึ้นมาจิบบ้าง แต่คำแรกที่เข้าปากคือ......แหวะ ขมจังวะ กินเข้าไปได้ยังไง
“กาแฟไม่อร่อยเหรอ"
“ก็ดีนะคะ ว่าแต่กำลังไปทำงานหรอคะ"
เขารับช่วงแบรนด์เสื้อผ้าต่อมาจากครอบครัว จากที่ฉันสืบมา ข้อมูลแน่นปึ้ก!!
“แล้วเธอไม่มีงานการทำหรือไง มาดักรอฉันเนี่ย”
“ฉันเพิ่งมาถึงพร้อมคุณนะคะ”
เขาเอื้อมมือมาหยิบใบไม้ที่ติดผมของฉัน แล้วมองไปทางต้นไม้ข้างร้านกาแฟ ที่มีใบเหมือนกันเป๊ะ โป๊ะไหมมินิท
“ใช่ค่ะ ฉันมาดักรอคุณ จบไหมคะ"
“โรคจิตชะมัด"
“แล้วไงคะ ตอนแรกฉันก็แค่แอบดู แต่เพราะเมื่อวานคุณทำฉันไม่เหมือนเดิม" ฉันหยิบกาแฟที่ขมปี๋ขึ้นมาจิบ
“ฉันไปทำอะไร"
“ทำให้ความรู้สึกที่ฉันมี มันอยากออกมานอกใจไงคะ" ฉันยิ้มให้คนตรงหน้า
ป๊อก!!!! เขาดีดหน้าผากฉัน จนฉันต้องรีบเอามือมาลูบหน้าผากตัวเอง
“อย่ามาตามฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ"
เขากระดกกาแฟในแก้วรวดเดียวหมด แล้วเดินออกจากร้านไป
อื้ออออ น่ารัก ทำไงดีอยากได้จัง จับตีหัวแล้วลากกลับบ้านเลยดีไหมนะ
ทำไมคนอื่นมีงานทำนอกจากฉันกันเนี่ย ฉันกับเขาเรียนก็จบพร้อมกัน อายุก็เท่ากัน แต่ทำไมเขาถึงดูโตกว่าฉันเยอะขนาดนี้ คิดแล้วก็หงุดหงิดแฮะ
“ไปไหนมา”
“หากาแฟกินอะแม่”
ฉันอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ แม่ฉันเป็นนางแบบ สวยเพรียบพร้อม ต่างกับฉันลิบลับ บางทีก็อยากถามแม่ว่า แม่สูงขาเรียว หุ่นเพียว แต่ทำไมฉันถึงขาสั้น เตี้ย และตัน
“ตามผู้ชาย??”
“ค่ะ อุตส่าห์ได้คุยกันแล้วแท้ ๆ แถมเขายังดีดหน้าผากดังป๊อก แล้วบอกว่าอย่ามาตามเขาอีก” ฉันนั่งเท้าคางอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวที่แม่กำลังทำอาหารอยู่
“ดีดหน้าผากงั้นเหรอ” แม่ยิ้มออกมาบาง ๆ
“ค่ะ โดนดีดหน้าผากแบบนี้สองรอบแล้ว"
“ไปเจอเขาอีกสิ ถ้ารอบนี้เขายังดีดหน้าผากอีกก็รุกหนักได้เลย" แม่เทไส้กรอกกับไข่ดาวใส่จานให้ฉัน
พ่อของฉันทำงานอยู่ต่างประเทศ กลับมาบ้านบ้าง ไม่กลับบ้าง ทำให้ฉันกับแม่สนิทกันมาก เราคุยกันทุกเรื่องแม้แต่เรื่องฉันบ้าผู้ชาย แม่ก็รู้
วันนี้ฉันยังคงมาที่สนามบาสของหมู่บ้านเหมือนทุกวัน แน่นอนค่ะ มาพร้อมขาประจำหลิน สาวข้างบ้านที่เป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่เด็ก
“แม่บอกว่า ถ้ายังดีดหน้าผากกลับมาอีก ให้รุกได้เลย”
“แม่แกก็ดีแสนดีเนอะ รับที่แกบ้าผู้ชายได้เนี่ย” ฉันยักไหล่เบา ๆ ให้เพื่อนสาว
วันนี้ฉันไม่นั่งหลังตะแกรงกันบอลอีกแล้ว ฉันเปลี่ยนมานั่งที่สแตนด์ที่มีไว้สำหรับนั่งเชียร์ข้างสนาม มองเติร์ดเล่นบาส มองดูเขาวิ่งไปวิ่งมา ตอนเล่นบาสเนี่ย เท่จังเลยนะ
“มินิท มินิท !!! เอ้ย เคลิ้มไปเลยหรอ แค่มองเขาเล่นบาสเนี่ยนะ” ฉันได้ยินที่หลินพูดทุกคำ แต่แค่ไม่อาจจะละสายตาจากคนตรงหน้าได้เท่านั้นเอง
“หล่อเนอะ”
ในระหว่างที่ฉันกำลังมองภาพข้างหน้า ลูกบาสก็พุ่งมาที่ฉันอย่างเร็ว หลบไม่ทันแน่ ฉันเอามือปิดหน้าหลับตาปี๋
พึบ!!!!!
ทำไมมันไม่เจ็บวะ ฉันลืมตามองก็เห็นภาพข้างหน้า ภาพของคนที่เอามือบังลูกบาสให้ฉัน เหมือนตอน ม.3 เลย เติร์ดหันกลับมามองฉัน
“มานั่งรอบอลทำไม ทำไมไม่หลบ”
เหมือนฉายหนังซ้ำ ภาพวันนั้น ภาพรอบตัวฉันมันสโลว์ไปหมด
ป๊อก!!!! นิ้วเรียวดีดหน้าผากของฉันเป็นครั้งที่ 3 ตามที่แม่บอกเป๊ะ
“เหม่ออะไรของเธอ”
“เป็นไรไหมแก ช็อกไปเลยหรอ” หลินเขย่าตัวฉันให้ได้สติ
ภาพหลังของเขากำลังเดินออกไปเหมือนครั้งนั้นเลย แต่ที่ไม่เหมือนคือฉันจะไม่ยืนอึนแบบนั้นอีกแล้ว ฉันวิ่งไปคว้าข้อมือของเขาที่กำลังจะเดินลงไปในสนาม
“ขอบคุณค่ะ”
“ปล่อยมือฉันได้ละ” เติร์ดมองฉันด้วยหางตา เป็นสัญญาณบอกให้ปล่อยได้แล้ว
ฮึ้ยยยยยย แค่หางตาแลก็โอเคแล้ว
“เอ้ายิ้มเข้าไป อีกนิดนึงแก้มจะแตกแล้วนะ อาการหนักมากกว่าเก่าอีกนะเนี่ย” หลินเอามือกุมขมับตัวเองเบา ๆ
จะว่าฉันไม่ได้นะที่เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนฉันก็แค่มอง แต่เพราะเขาทำให้ฉันรู้สึกว่าแค่มองไม่พออีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่ตอนที่โดนดีดหน้าผากครั้งแรก
“นี่แก คู่แข่งแกเพียบเลยนั่นอะ”
หลินชี้ฉันดูพวกผู้หญิงที่มาเชียร์อยู่ข้างสนามเหมือนกับฉัน อีนังพวกนี้เชียร์ใครก็ได้ ยกเว้นเติร์ดของฉัน
“แกเห็นไหม เขาแอบมองฉัน”
“มินิท แกอย่าหลงตัวเอง เขามองบอล” หลินแย้งขึ้น
จะเอาเวลาตรงไหนแทรกเข้าไปคุยกันนะ ซื้อน้ำไปให้ดีกว่าไหม แต่ผู้หญิงฝั่งโน้นทุกคนก็ซื้อน้ำมาให้อะ
“ฉันจะไปเอาผ้าเขามาอีก”
“แกว่ายังไงนะ เมื่อวานก็อายจะตายอยู่แล้ว พอเลย ๆ” หลินพยายามห้าม
แต่มีเหรอที่ฉันจะฟัง ฉันจะไม่ยอมให้มันผ่านไปง่าย ๆ แน่ เดินลงสนามแล้วต้องสู้จนตัวตายสิมินิท ฉันรอเวลาที่เขาวางผ้าเพื่อที่จะขโมยผ้าขนหนูของเขาอีกครั้ง แล้วที่สำคัญต้องให้เขาจับได้ด้วย
พอเขาวางปุ๊บฉันก็เข้าไปหยิบผ้าขนหนูของเขาทันที
“อะไรอีก เมื่อวานก็เอาไปแล้ว จะเอาอีกหรอ” มันเป็นการขโมยที่อุกอาจที่สุด เพราะขโมยต่อหน้าเจ้าของเลย
“ใช่ค่ะ”
“เธอนี่มัน !!!” เขาทำหน้าดุใส่ฉันอีกแล้ว
“รู้ไหมคะ คุณตอนทำหน้าดุ คุณดูดีมากเลย” ฉันยิ้มให้เขาบาง ๆ แต่ในใจตอนนี้รู้สึกฟูฟ่องมากเลย
“ยัยโรคจิต”
“ผ้าเนี่ย ให้ฉันได้ไหมคะ” ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าอีกครั้ง
“โอ๊ยยยย ฉันจะทำยังไงกับเธอดี" เขาใช้มือขยี้หัวตัวเองนิด ๆ แลดูเซ็กซี่สุด ๆ
“อยากได้ก็เอาไป"
“พรุ่งนี้ฉันจะซักมาให้นะคะ" เขาหันกลับมามองหน้าฉัน
ก็รู้ว่าตัวเองน่ารำคาญอะ แต่ฉันอยากได้อะ
“เติร์ดดดดด" ฉันตะโกนตามหลังคนที่เดินลงสนาม เขาหันมามองฉันนิด ๆ
“ฉันชื่อมินิทนะคะ”
มันต้องได้อย่างงี้ แค่นี้ฉันก็มีตัวตนแล้ว ฉันชำเลืองตามองสาว ๆที่ข้างสนาม แล้วยักคิ้วให้เบา ๆ ให้มันรู้ซะบ้าง แข่งกับใคร
วันนั้นเป็นวันที่กลับบ้านแล้วอารมณ์ดีสุด ๆ ฉันจะไม่แค่มองอีกแล้ว ฉันไปรื้อผ้าเช็ดหน้าของเขาออกมาซักใหม่ทั้งหมด การกระทำของฉันทำให้แม่งงนิด ๆ
แต่ฉันจะแทรกเข้าไปในชีวิต จนเขาไม่มีทางจะปฏิเสธฉันได้อีกเลย คอยดูเถอะ
“สรุปไอ้หนุ่มมันดีดหน้าผากแกอีกไหม”
“ดีดแบบตามที่แม่บอกเป๊ะ”
“ถ้าไม่ได้คนนี้แกจะไม่เอาคนอื่นแล้วใช่มะ” แม่ถามฉันที่กำลังปั่นผ้าอยู่
“แม่เห็นหนูสนใจใครบ้างคะ”
“เออ ฉันเอาใจช่วย จีบติดพามาบ้านด้วยล่ะ” แม่เดินขึ้นข้างบนทันที่ที่พูดจบ
เช้าวันถัดมา............
ฉันมารอที่ร้านกาแฟเหมือนเดิม เวลาเดิม แล้วเขาก็มาเหมือนทุกวัน
“ฉันเอาลาเต้ค่ะ ของเขาเอาอเมริกาโน่" ฉันสั่งตัดหน้าเขาอีกครั้ง
“จะต้องนั่งด้วยกันไหม" เขาถามฉันด้วยความสงสัย
ฉันพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่นั่งไขว่ห้างจิบกาแฟช้า ๆ
“เย็นนี้เอาผ้าไปให้นะคะ" ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี แม้เขาจะไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนฉันก็ตาม
“เปลี่ยนเป็นเอามาคืนทั้งหมดดีกว่า"
“ที่ทำงานรับคนไหมคะ"
ป๊อกกก!!!!! โอ้ยยย ครั้งนี้เจ็บจังวะ
“ยัยโรคจิต ถ้าเธออยากได้แค่ตัว คืนนี้ฉันก็จัดให้ได้นะ จะได้จบ ๆ” เสียงกระซิบเบา ๆ ทำเอาฉันขนลุกซู่
ฉันหยิกแก้ม คนตรงหน้าอย่างแรง
“โอ๊ยยย !!!” เขาทำหน้าดุ แล้วเอามือมาถูแก้มตัวเองเบา ๆ
“ถ้าฉันอยากได้แค่ตัว ไม่รอมา 7 ปีหรอกค่ะ” ฉันยิ้มให้เขาตาใส
สีหน้าครุ่นคิดแบบนี้ คงจำไม่ได้จริง ๆ สินะ ทั้ง ๆ ที่ฉันจำไม่เคยลืมเลย
“1 เดือนค่ะ ถ้าฉันทำให้คุณสนใจฉันไม่ได้ ฉันจะไม่ตื๊อคุณอีกเลย"
“จริง ๆ ฉันไม่ชอบผู้หญิงสายรุกหรอกนะ แต่ก็สนุกดี ถ้า 1 เดือน เธอทำให้ฉันชอบเธอหรือสนใจไม่ได้ ถึงจะมีอะไรเกิดขึ้น เราก็จะไม่มีอะไรผูกมัด โอเค้??"
อะไรคือผูกมัดวะ เกี่ยวอะไรกับผูกมัดวะ ช่างมันละกัน ตอบรับไปก่อน
“โอเค" คำตอบจากฉัน ทำคนฟังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา
“เย็นนี้จะรอผ้านะ ไปทำงานละ" พอพูดจบเขาก็เดินออกจากร้านไปทันที
พอตกเย็น...
ฉันไม่เคยรีบขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันรีบวิ่งมาที่สนามบาสของหมู่บ้านเพราะกลัวไม่ทัน แต่มองทั้งสนามก็ไม่เห็นมาเลย หรืออยู่ที่สโมสรหมู่บ้าน ฉันมองหาเติร์ดแต่หายังไงก็ไม่เจอ กำลังโดนหลอกสินะ
“ยัยโรคจิต” เสียงทุ้ม ๆ ทำเอาฉันต้องหันไปมอง
“เปลี่ยนชื่อได้ไหมคะ” ฉันเดินไปหาต้นเสียงช้า ๆ
“เรียกว่าไรดี เตี้ย อ้วน หมู อะไรที่เหมาะที่สุด”
“ที่รักค่ะ” ฉันรีบเอามือปิดหน้าผากก่อนที่คนตรงหน้าจะง้างนิ้วมาดีดหน้าผากฉันอีก
“มินิทก็แล้วกัน”
“วันนี้ไม่เล่นหรอคะ ไม่เห็นเปลี่ยนชุด” ฉันมองคนตรงหน้าที่ยังใส่ชุดเมื่อเช้าอยู่
“รับบอลให้เธอเมื่อวานเหมือนมันจะเคล็ด”
“ทายาหรือยังคะ ฉันทาให้ไหม" เพราะฉันเองที่ไม่ยอมหลบลูกบอลทำให้เขาต้องเจ็บแบบนี้
“ยาอยู่ในรถ" เขาชี้ไปที่ BMW สีขาว ที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
ฉันเดินตามคนตัวสูงไปที่รถ เขาเปิดลิ้นชักเอากล่องยามาส่งให้ฉัน เมื่อวานใช้่มือขวารับบอล มือขวาสินะ ฉันจับมือของเขาแล้วบีบยาแล้วนวดเบา ๆ
“ช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งใช้มือมากนะคะ มันจะได้หายไว ๆ” ฉันหันไปมองคนที่ตอนนี้กำลังมองฉันอยู่เช่นกัน
“หาเรื่องถึงเนื้อถึงตัวได้เนียนดีเนอะ”
“ฉันแค่เป็นห่วง” ฉันหันไปมองค้อนคนที่ชอบจับผิด
กรี๊ดดดดด ยอมให้จับมือง่าย ๆ เลย ขอนวดทุกวันจะยอมไหมเนี่ยยยยย
“ผ้าอะวันนี้คงไม่ได้ใช้ ฝากไว้ก่อน” เขาจับผ้าที่พาดไหล่ของฉันขึ้นมาปิดหน้าฉันเอาไว้ ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป
หัวใจที่เต้นรัวตอนนี้ ทำเอาฉันต้องเอามือตัวเองขึ้นมานาบหน้าเอาไว้
น่ารักจัง แค่นี้ฉันก็หลงคุณจะแย่อยู่แล้ว
- Writer
