บทที่5 : การล็อคดาวน์
1443 Words
“คุณแจ็คสัน คุณจะไปไหนครับ?” ทิโมธีซึ่งกำลังรออยู่ในทางเดินตะโกนเรียกโรสแมรี่
แต่โรสแมรี่เพิกเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิง และไม่นานก็หายตัวไปที่บันได
"หยุดเธอไว้!" จูเนียร์รีบตามออกมาจากห้องตะโกนเสียงดัง
หลังจากได้ยินเสียงระเบิดอารมณ์ของโรสแมรี่ก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกว่าเขาอาจเข้าใจเธอผิด
"เข้าใจแล้วครับ!" ทิโมธีหันหลังกลับและไล่ตามเธอไป
เพียงไม่กี่ก้าว โทรศัพท์ก็ดังขึ้น และเขาก็รับสายขณะวิ่ง
"จริงหรือ!?" ทิโมธีหยุดอยู่กับที่ในวินาทีต่อมา
อะไรก็ตามที่พูดในอีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์ทำให้คิ้วของเขาขมวด "เรากำลังไป!"
"เกิดอะไรขึ้น?" จูเนียร์ตามทันแล้ว
"เราเจอแล้วคนที่ลักพาตัวลอเรล มันมีกันสี่คน!" ทิโมธีวางสายโทรศัพท์แล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่น “แต่พวกเขาตายไปแล้ว!”
"ฮะ!?" จูเนียร์ขมวดคิ้วและมองไปในทิศทางที่โรสแมรี่หายตัวไป เขาถอนหายใจ จากนั้นหลังจากหยุดชั่วครู่ สุดท้ายเขาก็พูดว่า
"ไปดูลอเรลกันเถอะ"
สำหรับเขาแล้ว การช่วยลอเรลมีความสำคัญมากกว่าสิ่งอื่นใด!
สามนาทีต่อมา ทิโมธีเหยียบคันเร่งและรถก็พุ่งออกไป
“ท่านผู้บัญชาการ คุณอาจเข้าใจมิสแจ็คสันผิด” ทิโมธีพูดขณะขับรถ “ผมสอบปากคำหัวหน้าครอบครัวมอร์ลีย์คนนั้น วันนี้มิสแจ็คสันมาหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือในการตามหาลอเรล ตามที่เขาพูด คุณแจ็คสันไม่รู้ว่าใครลักพาตัวไป”
“...”
“หลังจากเหตุการณ์ที่ลอเรลโดนลักพาตัว มิสแจ็คสันกลายเป็นบ้าและขอความช่วยเหลือไปทุกที่ แต่ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้"
ทิโมธีถอนหายใจ “เธอโทรหาตำรวจด้วย แต่จนถึงขณะนี้ยังไม่มีเบาะแสหรือความคืบหน้าใด ๆ เมื่อปัญญาของเธอสิ้นสุดลง เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมาหาอัลเบอร์ตา มอร์ลีย์ เขาเสนอเงื่อนไขว่าเขาสามารถช่วยตามหาลอเรลได้ แต่ว่ามิสแจ็คสัน...เอ่อ...คุณแจ็คสันจะถูกบังคับให้ทำบางสิ่งที่อัลเบอร์ตาต้องการเพื่อประโยชน์ของลอเรล!”
"งั้นสินะ!" จูเนียร์พยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง
ความรู้สึกผิดในใจพุ่งพล่านราวกับกระแสน้ำ เขย่าร่างกายอย่างควบคุมไม่ได้
'ฉันมันไอ้สารเลว!'
ในช่วงเวลาที่เจ็บปวดและสิ้นหวังที่สุดของโรสแมรี่ เขากลับสงสัยเธอแทนที่จะปลอบเธอด้วยความรัก เขาไม่สมควรถูกเรียกว่าผู้ชายจริงๆ!
อั่กกก!
ครู่ต่อมา เขาก็พ่นเลือดออกมาเต็มปาก ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้จ
“ผู้บัญชาการ!” ทิโมธีตะโกนทันที “คุณสบายดีไหม”
“อย่ารู้สึกผิดมากนัก ดูแลตัวเองด้วย คุณมีอาการบาดเจ็บเก่าๆ และการมีอารมณ์มากเกินไปจะทำให้คุณรู้สึกแย่ลงเท่านั้น”
ในฐานะคนใกล้ชิด ทิโมธีรู้ดีเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขา
เมื่อสองปีก่อน จูเนียร์ได้ต่อสู้กับนักรบระดับแนวหน้าของอีกสิบอาณาจักร แม้ว่าในที่สุดจูเนียร์จะสังหารพวกเขาทั้งสิบคนได้ แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากพวกนั้นเช่นกัน อาการบาดเจ็บของเขาส่งผลกระทบต่อร่างกายของเขาและทำให้ความแข็งแกร่งของเขาลดลงอย่างมาก
แม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของจูเนียร์จะทรงพลังพอๆ กับเทคนิคการต่อสู้ของเขา แต่อาการบาดเจ็บของเขาก็รุนแรงเกินกว่าจะฟื้นตัวได้ในเวลาอันสั้น
"อืม ฉันสบายดี!" จูเนียร์เช็ดเลือดด้วยมือของเขา "ไปกันเถอะ!"
“เอาล่ะ ผู้บัญชาการ ใจเย็นๆ ลอเรลจะไม่เป็นไร!” ทิโมธีกล่าว
ไม่สนใจคำพูดของทิโมธี ดวงตาของจูเนียร์ก็หรี่ลงเป็นรอยกรีด เต็มไปด้วยกลิ่นอายกรุ่นโกรธและเจตนาฆ่า
สี่สิบนาทีต่อมา ทิโมธีจอดรถไว้ที่ลานเก็บขยะ
เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นคนประมาณสี่สิบถึงห้าสิบคนแต่งกายด้วยชุดตำรวจรวมตัวกันอยู่รอบรถซึ่งอยู่ไม่ไกลนักเพื่อพูดคุยเรื่องบางอย่าง
“สวัสดีครับท่านสุภาพบุรุษ ผมขอสอบถามว่าใครในพวกคุณคือกัปตันกอนซาเลซ?” ผู้นำซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่อายุห้าสิบกว่า ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วขณะที่ทั้งสองลงจากรถ พูดด้วยความเคารพอย่างที่สุด
“ผมเอง” ทิโมธีตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
ชายคนนั้นยืนตัวตรงทักทายอย่างแรง "ไอริส โทบี้ หัวหน้ากรมตำรวจเคคเลีย รายงานตัวกับกัปตันกอนซาเลซโปรดให้คำแนะนำแก่ผมด้วย!"
เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วไอริส โทบี้ กำลังจัดการประชุมพิเศษที่แผนก ขณะที่กำลังดำเนินการอยู่นั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และเมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้โทรมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และเหงื่อก็ไหลออกมาทั่วร่างกาย เขารู้สึกว่ากำลังมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในเคคเลีย! ผู้บังคับบัญชาโดยตรงของเขาแจ้งเขาทางโทรศัพท์ว่าลูกสาวของบุคคลสำคัญจาก Shadowstorm Legion ถูกลักพาตัว และเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในเมือง Keklia!
ในฐานะหัวหน้ากรมตำรวจ Keklia เขารู้ดีอยู่แล้วว่า Shadowstorm Legion หมายถึงอะไร!
นั่นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้บังคับบัญชาแอนเดอร์สันแห่งเวสต์เครสต์ในตำนาน ผู้ซึ่งสร้างกองทัพที่น่าเกรงขามเป็นการส่วนตัว และได้รับชัยชนะมากมาย!
ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งจนถึงปัจจุบัน เคยมีประสบการณ์การต่อสู้นับร้อยครั้ง ทั้งใหญ่และเล็ก โดยปราศจากความพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว มันทำให้ศัตรูทุกประเทศตัวสั่นเมื่อคิดถึงพวกเขา!
แต่ตอนนี้ มีคนลักพาตัวลูกสาวของบุคคลสำคัญจาก Shadowstorm Legion!
จะมีอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกไหม?
“ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?” ทิโมธีถามขณะที่เขาและจูเนียร์เดินไปที่รถ
“กัปตันกอนซาเลซ อันธพาลทั้งสี่คนถูกเชือดคอไปหมด ไม่มีเบาะแสที่เป็นประโยชน์ในที่เกิดเหตุ” ไอริส โทบี้ตอบหลังจากหายใจเข้าลึกๆ
ในขณะที่พูดเขาเหลือบมองจูเนียร์โดยไม่รู้ตัว
'แม้ว่าคนคนนั้นจะไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่ก็มีรัศมีของคนที่อยู่เหนือหัวของทุกคนเล็ดลอดออกมาจากเขา มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่สามารถแแม้แตยืนตัวตรงต่อหน้าเขา'
เขาไม่เคยสัมผัสความรู้สึกนี้มาก่อน! เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจกับคลื่นแห่งความน่าเกรงขาม เขาสงสัยตัวตนของจูเนียร์อยู่แล้ว
'บุคคลนี้น่าจะเป็นบุคคลในตำนานคนนั้นมากที่สุด! ราชาแห่งเวสต์เครสต์!'
สิ่งนี้ทำให้เขาหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น เขาไม่คิดว่าจะเป็นลูกสาวของ King Anderson ที่ประสบปัญหา! เพราะฉะนั้นไอริส โทบี้หวังว่าพวกเขาจะสามารถจับคนร้ายและประหารชีวิตทีละคนได้!
ไม่นานทั้งสามก็มาถึงรถ จูเนียร์ก้มลงเพื่อขึ้นรถ
ชายสี่คนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ แต่ละคนอ้าปากค้าง ร่างกายส่วนบนของพวกเขาชุ่มโชกไปด้วยเลือด
เมื่อเขาเห็นรองเท้าของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บนเบาะหลัง ความเยือกเย็นอันน่าพิศวงก็เล็ดลอดออกมาจากเขา ปกคลุมพื้นที่ทั้งหมดทันที
เจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบทุกคน รวมทั้งไอริส โทบี้ ต่างก็ตัวสั่นพร้อมกัน พวกเขารู้สึกราวกับว่าถูกภูเขาทับจนหายใจไม่ออก
“กัปตันกอนซาเลซ เขาคือคนนั้นใช่ไหม” ไอริส โทบีถามทิโมธี
“อย่าถามว่าอะไร...มันไม่ควร!” ทิโมธีตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกเชิงตักเตือน “รู้มากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร!”
"เข้าใจแล้ว!" ไอริส โทบี้ตอบอย่างเคร่งขรึม
“สอบสวนมันเดี๋ยวนี้!” จูเนียร์ลงจากรถแล้วพูดอย่างเย็นชา
“ค้นหาตัวตนของทั้งสี่คนนี้ให้เร็วที่สุด ตรวจสอบว่าพวกเขาติดต่อกับใครในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาและคัดกรองพวกเขาทั้งหมด! เมื่อพบสิ่งที่น่าสงสัย ให้รายงานทันที!”
“เข้าใจแล้วครับ!” ไอริส โทบี้ทำความเคารพ
“คุณต้องรับผิดชอบต่อเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว!” จูเนียร์มองไปที่ไอริส โทบี้แล้วพูดอีกครั้ง "และทำให้คนของคุณชัดเจนด้วยว่าตัวตนของเราจะไม่รั่วไหล!"
หลังจากที่จูเนียร์ออกคำสั่ง ระบบทั้งหมดของกรมตำรวจเคคเลียก็เข้าเกียร์สูงและเมืองเคคเลียทั้งหมดก็เข้าสู่การล็อคดาวน์ทันที
จูเนียร์ยังคงเงียบ หยิบรองเท้าของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขึ้นมาแล้วจับไว้แน่น
- Writer
