“เปล่า”
พี่ฟิวส์ไม่ตอบข้อความของฉันอีก ฉันรีบเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาหน้าตึกกับระริน ปกติระรินจะขับรถมาเรียนและพักอยู่คอนโดที่ไม่ได้ใกล้กับมหาวิทยาลัยเท่าไหร่
“นั่นรถพี่ฟิวส์นี่หว่า มารับแกถึงที่เลยเหรอน้ำค้าง อร๊ายย”
ฉันตวัดสายตาไปมองก็เป็นจริงอย่างที่ระรินว่า แล้วตอนนี้ ที่นี่ ไม่ได้มีแค่เราสองคนแต่ยังมีเพื่อนและรุ่นพี่นั่งอยู่ใต้ตึกนี้เต็มไปหมด แล้วรถพี่ฟิวส์ดันเป็นรถยุโรปของคุณแม่ที่คนส่วนใหญ่ไม่ได้ซื้อขับกันง่าย ๆ
“จะมาทำไมวะเนี่ย” ฉันพึมพำคิดว่าระรินคงไม่ได้ยินแต่มันดันได้ยิน
“ต้องสวยขนาดไหนเนี่ย ถึงพูดแบบนี้กับผู้ชายแบบพี่ฟิวส์ได้”
“พอเถอะยัยบ้า ฉันยัง งงอยู่ว่ามาทำไม”
“ไปได้แล้ว จะรอพี่เขาลงมารับเหรอ เกินไปป่ะยัยน้ำค้าง สวยกว่าฉันนิดเดียวอย่ามาทำเล่นตัวหน่อยเลย” ระรินดันหลังฉันไปข้างหน้า สุดท้ายก็จำใจเดินไปหารถของเขา
แต่พอไปถึง กำลังจะเปิดประตูก็เห็นรุ่นพี่อีกคนเดิ
