“ฉันไม่ใช่ลูกน้องคุณ เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน” คนเมาไม่ได้สติปรือตาเถียงเขาเสียงอ้อแอ้ จิ้มนิ้วที่แผ่นอกกว้าง จากนั้นก็ยกนิ้วชี้ขึ้นส่ายไปมาตรงหน้าหล่อเหลาเป็นเชิงบอกว่าไม่ฟัง
“มณีญา!” เมื่อปลายเล็บมนของเธอสะกิดเข้าที่ยอดอกมันตอบรับสัมผัสโดยการหดตัวแข็งเป็นไต มาร์เวลก็ต้องสบถลั่น กัดฟันกรอด หลับตาข่มอารมณ์ดิบเต็มกำลัง
“เรียกทำไม กลัวจะลืมชื่อฉันหรือไงคุณมาเฟีย” คนตัวเล็กยังยิ้มยั่ว แหงนหน้าจนคอตั้งบ่าถามเขาด้วยท่าทางไม่ยี่หระ
“บ้าเอ๊ย! ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ” คำรามออกมาอย่างหัวเสีย ยิ่งเขาพยายามผละห่างเธอยิ่งดึงดันเข้าหา ชายหนุ่มได้แต่กัดฟันระงับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านในกายกำยำ
“ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนสิ ใครเขาห้ามกันล่ะ” ลอยหน้าลอยตาบอกเขา โดยที่ไม่รู้ว่าคำพูดไร้เดียงสาของตนจะนำพาซึ่งการสูญเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิง
แววตาไร้เดียงสาปราศจากกรอบแว่นทึนทึกบดบัง มัน
