“อือฮึ” มาร์เวลโคลงศรีษะ แล้วทำหน้านิ่ง
“แล้วคุณปฏิเสธเขาไปหรือเปล่าว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” มณีญาคาดคั้นเอาคำตอบอย่างร้อนรน ไม่ชอบให้ใครมาเข้าใจผิดๆ
“อือ” มาร์เวลทำเสียงในลำคอ
“เฮ้อ…โล่งอกไปที นึกว่าจะมีสามีโดยไม่ได้นัดหมายซะแล้ว” ถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าเริ่มดีขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย
“นี่คุณจะลากฉันไปไหนอีก เดินให้มันช้าๆ กว่านี้ไม่ได้หรือไง” มณีญาทำเสียงประท้วง เมื่อร่างของตนแทบจะปลิดปลิวไปตามแรงฉุดกระชากของพ่อคนตัวโต
“จะพาไปส่งที่ห้องทำงาน” มาร์เวลบอกเสียงเรียบ
“อ้าว…แล้วคุณจะไปไหน ถ้างานเสร็จแล้วก็พาฉันกลับบ้านสิ ฉันเริ่มง่วงนอนแล้วนะ” พูดจบมณีญาก็หาวหวอดๆ น้ำหูน้ำตาเล็ด จนเขาต้องลอบอมยิ้มอย่างเอ็นดู
“ยัง งานฉันยังไม่เสร็จ ยังเหลืออาบอบนวดอีกที่นึง” มาร์เวลยังไม่เลิกดึงร่างน้อยให้เดินตามไปที่ห้องทำงาน ไม่ไยดีต่อเสียงโวยวายประท้วงที่หลุดออกมาจากปากจิ้มลิ้ม
“แล้วทำไมไม่ใ
