ท่านประธานฮอตเนิร์ด

“มึง..กูคงต้องลาออกจากวงการนัดเย็ดแล้วว่ะ” ดาหลา อิลลัสเตเตอร์สาวสวยวัย 25 ปีแจ้งเพื่อนสาวให้รับทราบในคาเฟ่แห่งหนึ่งใกล้ๆกับบริษัทที่เพื่อนเธอทำงานอยู่ “อ้าว...ทำไมล่ะ แล้วถ้าของขาดมึงจะทำยังไง มึงไม่มีผัวนะ” อริน เซลล์สาวเพื่อนสนิทที่แวะมาหาเลิกคิ้วถาม “แม่ให้กูแต่งงาน กูคงมีผัวแล้วแหละ” “เฮ้ย!..จิงดิ! มึงจะแต่งงานกับใครวะ” อรินหยุดดูดกาแฟทันที “ลูกเพื่อนแม่อะ เด็กเนิร์ดเฉิ่มๆแต่แม่บอกฉลาด หาเงินเก่ง เป็นเจ้าของบริษัทรับปรึกษาด้านการลงทุน” ดาหลาอธิบายด้วยสีหน้าเฉยๆ มือจับหลอดในแก้วคนไปคนมา “แล้วมึงก็ทำตามแม่มึงบอกเลยเหรอ ไม่อิ๊อ๊ะต่อต้านประท้วงอะไรเลย หรือมึงก็โอเคเหรอวะ” “อืม...กูก็โอเคนะ กูก็รู้สึกเบื่อวงการนัดเย็ดแล้ว แต่ละคนไม่เคยมีใครโดนใจเลย กูเสร็จน้อยครั้งมาก แถมผู้ชายส่วนใหญ่นี่เข้าใจว่าเย็ดแรงๆคือเย็ดเก่งเหรอวะ ตะบี้ตะบันเข้ามากูนึกว่าตอกเสาเข็มตึก 20 ชั้น อีห่า **นะ..ไม่ใช่ตอหม้อสะพานแขวนจะได้แข็งแกร่งปานหินผา กูเจอแบบนี้กูกลับบ้านเลยทิ้งแม่งไว้กลางทางอย่างงั้นแหละ เจอคนนึงไม่รู้มันเอาแรงมาจากไหนมันใส่กูไม่ยั้งเด้าไม่หยุดรัวๆอยู่ท่าเดียวจน**กูจะลุกเป็นไฟ กูนี่ต้องบอกให้สโลว์ดาวน์เลยแสบ**หมดแล้ว ผู้ชายไทยเค้าไม่ค่อยเน้นเล้าโลมกันเหรอวะ กูไม่ค่อยเจอเลย ส่วนใหญ่พอเข้าห้องปุ๊บก็อยากจะเสียบเลยแทบทุกคน พอกูหน้าด้านเอ่ยปากขอให้เลียให้หน่อยงี้ ก็ทำให้แบบรีบๆกูก็อารมณ์ยังไม่ได้มันก็เลยไม่ค่อยโอเคอะ เค้าเป็นแบบนี้กันเป็นปกติหรือว่ากูเลือกคนไม่ถูกเองวะ เซ็งสัส เท่าที่กูไปออกรอบมามีคนเดียวที่กูติดใจมากแต่กูหาเค้าไม่เจอแล้ว” ดาหลาทำหน้าเบื่อหน่ายสุดๆ “แต่ถ้ามึงแต่งงานมึงต้องอยู่กับ..ใครก็ไม่รู้ ไปตลอดเลยนะ มึงโอเคเหรอ ถ้าเค้าเซ็กส์แย่กว่าที่มึงเจอมาจะทำไงกันล่ะ” “กูจะนัดทำสัญญากันว่าจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องทางกาย แต่งในนามเฉยๆ” “เอ้า...แล้วงั้นมึงจะแต่งทำไมอะ เป็นสาวโสดเหมือนเดิมก็ดีแล้ว” “ถ้ากูแต่งกะเค้าแม่กูจะเซ็นยกที่ที่นครชัยศรีให้ 20 ไร่” “อ่อออออ....มึงเห็นแก่สมบัตินี่เอง” อรินหรี่ตามองเพื่อนสาว “ใช่สิ กูอยากได้ที่ตรงนี้มานานแล้ว มันเป็นสวนผลไม้เก่าที่แม่กูทำไว้จนตอนนี้ยังมีคนดูแลอยู่เลย กูอยากได้ไว้ปลูกบ้านเป็นบ้านสวนไว้พักผ่อน ทำบ่อปลา ปลูกดอกไม้สวยๆ กูคงเขียนงานได้ลื่นเลยแหละ” “ทำไมแม่มึงลงทุนจังเลย ตานั่นมันดีขนาดนั้นเลยเหรอ” “ไม่รู้ว่ะ แต่กูก็โอเคนะ กูทักเค้าไปบ้างแล้วว่าเราควรตกลงกัน กูเสนอว่าเราแต่งงานกันอยู่ด้วยกันได้แต่ไม่ต้องมีอะไรกันนะ เค้าก็โอเคนะ  เด็กเนิร์ดอะมึงคงพูดง่าย วันๆคงชอบคิดเรื่องเงินๆทองๆมากกว่า เรื่องเย็ดคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ละมั้ง” “แล้วถ้ามึงของขาดจะทำไงล่ะ  มึงแต่งงานจะเร่ออกไปออกรอบก็คงไม่ดีมั้ง ความแตกขึ้นมาซวยกันหมด แม่มึงจะเสียใจด้วย” “กูไม่ทำให้แบบนั้นหรอก กูก็กลัวแม่กูเสียใจแถมจะอับอายไปอีกถ้ารู้ว่าลูกสาวใช้ชีวิตนัดเย็ดเนี่ย ถึงแม้สังคมปัจจุบันจะเปิดกว้างเรื่องนี้ขึ้นมากแต่แม่กูคงยังอยู่ในโลกใบเดิมแหละ กูเลยว่ากูจะใช้ดิลโด้ไปก่อนถ้าอยาก และตกลงกับผัวในอนาคตของกูว่าสักปีนึงเราค่อยหย่ากัน แป๊บๆก็ปีนึงแล้วมึง ดิลโด้กูยังไม่กุดหรอก” “ว่าที่ผัวมึงหน้าตายังไงวะ เอามาดูดิ๊” อรินยื่นหน้าไปดูโทรศัพท์เพื่อน ดาหลาเลื่อนๆหารูปในอัลบั้มสักพักนึง เธอก็จิ้มที่รูปผู้ชายคนนึงขึ้นมา “อะมึง ลองชม” ดาหลายื่นโทรศัพท์ให้เพื่อน ในรูปเป็นผู้ชายคนนึงยืนหิ้วกระเป๋าเอกสารอยู่ตรงล็อบบี้คอนโดหรูแห่งนึง เขาเป็นชายร่างสูงขายาวมากในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวเรียบๆตัวโคร่งๆติดกระดุมคอ กางเกงสแล็คสีดำเรียบเช่นเดียวกับเสื้อขากระบอกกว้างเต่อหน่อยๆเหมือนไม่ใช่กางเกงตัวเอง ไม่ใส่เนคไทไม่ใส่สูทใดใด รองเท้าผ้าใบสีขาวถุงเท้ายาวถึงข้อเท้า ทรงผมหวีเรียบดูไม่ออกว่าผมยาวหรือผมสั้น แว่นตากลมหนากรอบสีเงิน   และหน้ากากอนามัยครึ่งหน้า อรินทำหน้าบอกไม่ถูก  “อืมม.....เอาเรื่องอยู่นะมึง กูไม่อยากมู่ลี่ใครนะแต่นี่ก็ถือว่าเป็นไอเทมหายากเลยแหละ ไม่คิดว่ายังมีอยู่นะนี่ เค้าเป็นเจ้าของบริษัทไม่ใช่เหรอ เค้าแต่งตัวแบบนี้ไปทำงานรึ แม่มึงส่งมาให้ดูเหรอ เคยเจอตัวจริงกันมั้ย”  “อือ กูก็ไม่รู้ว่ะ อาจจะเป็นสไตล์เค้าละมั้งกูยังไม่เคยเจอ แต่กูนัดเค้าวันศุกร์หน้านี่แหละ มาตกลงกันเรื่องแต่งงาน” “เค้าก็ดูจะไม่เดือดร้อนเรื่องเงินอะไรนะ ทำไมเค้ายอมแต่งกะมึงวะ” “นั่นสิ อันนี้กูก็งง แต่แม่บอกว่าส่งรูปกูไปให้แม่เค้าดูเล่นๆแต่เค้าดันชอบกูเฉย” “อะไรกันคับนี่ ฮะฮะฮะ.....นี่มันบุพเพอาละวาดอะไรกันวะ ดูรูปแล้วชอบเลยเหรอ ตานี่หมกมุ่นวางแผนการเงินจนไม่เคยเงยหน้ามองสาวที่ไหนเลยรึ พอเงยหน้าเจอมึงเลยรักเลย แล้วในเมื่อเค้าชอบมึงด้วย มึงยังจะมาชวนเค้าทำสัญญาห้ามมีเซ็กส์อะไรนั่น เค้าจะยอมเหรอ” “จริงๆกูอะ...ก็ซั่มกะเค้าได้นะ แต่ในเมื่อกูอยากจะหย่าเมื่อครบปีเราก็ไม่ควรจะมีอะไรกันมั้ยอะ กูไม่ชอบความสัมพันธ์ที่มันนัวเนียยืดเยื้อ ถ้าทำแบบนั้นกูอยู่ๆไปก็กลายเป็นผัวเมียกันจริงๆน่ะสิ แถมลุคเค้าไม่ใช่สเปคกูเลยอะ กูเลยตัดไฟแต่ต้นลมดีกว่าถ้าไงแยกกันไปจะได้เป็นเพื่อนกันได้ เค้าก็ไม่โอเคหรอกตอนแรก แต่กูก็บอกว่าเราไม่ได้รักกันมาก่อนค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า เค้าเลยยื่นข้อเสนอว่าถ้าผ่าน 3 เดือนแล้วกูยังไม่รักเค้าและยังไม่มีเซ็กส์กันเลย ครบปีเค้าจะหย่าให้” “เออ..คนจริงว่ะ แล้วมึงแน่ใจมะว่ามึงจะไม่มีอะไรกันแน่ๆ เกิดมึงใจอ่อนล่ะ” “ใจอ่อนกับอะไร๊ ใจอ่อนกับพ่อเด็กเนิร์ดแว่นหนานั่นน่ะเหรอ ฮะฮะฮะ....กูน่ะเหรอจะใจอ่อน ไม่มีทาง ครบปีกูก็ไปอยู่บ้านสวนนั่งวาดรูปท่ามกลางธรรมชาติแสนสดชื่น เลี้ยงแมวสักตัว ชีวิตกูก็แฮปปี้แล้ว” “หู๊ยย คนจริงอีกคนนึง กูจะดูสิว่ามึงจะทำอย่างมึงว่าได้มั้ย เกิดแต่งไปแล้วหลงผัวทำไงอะ” “ไม่มีท๊างงงงไม่มีทาง กูรู้ตัวเองดีว่ากูต้องการอะไรหรือไม่ต้องการอะไร” ดาหลากระหยิ่มยิ้มย่องมั่นหน้ามั่นโหนกเต็มที่ พ่อเด็กเนิร์ดไม่ได้เห็นขาอ่อนกูหรอก บอกเลย หึหึ!