I Let You In, Lucien (Super SPG)

Chapter Three

Lucien’s POV

Nakauwi na ako sa bahay. Hihinga-hinga ako at halos hindi maipinta ang mukha dahil sa tindi ng init ng panahon ngayong summer.

“Oh, kumusta ang pagbebenta ng diyaryo kaninang umaga?” tanong ko kay Rocco na nadatnan kong nakaupo sa rocking chair dito sa may sala. Si Rocco ay isa mga bestfriend ko. Ulilang lubos na rin siya gaya ko. Dating palaboy. Pero ngayon, hindi na dahil sinama ko na siyang manirahan rito sa bahay ko. He does help me here at home. When I’m not around, he takes care of the house. Sometimes, when I’m tired, he’s the one who cooks our food for the two of us. And at times, he also contributes to our food expenses. Pero minsan, hindi ko na rin tinatanggap dahil alam ko namang mababa lang ang kinikita niya sa pagtitinda ng mga diyaryo tuwing umaga.

“Ganoon pa rin, saktuhan lang ang kita. Mas mainam na ‘yung ganito kaysa sa walang benta,” sagot niya. Hindi niya alam na alam ko na ang pinaggagawa niya kapag wala siyang pera. May nakapagsabi kasi sa akin, pumupunta raw ito sa mga parlor ng mga bakla. Nagpapasubo siya ng ari niya sa mga baklang naroon para magkapera. Eh, hindi ako natutuwa sa mga ganoong ginagawa niya. Baka kasi kung ano pang sakit ang mapulot niya sa kakaganoon niya. Kaya isang araw, huhulihin ko talaga siya at papagalitan para itigil na niya ang ganoong gawain. Guwapo at maganda pa naman ang katawan niya kaya hinding-hindi siya tatanggihan ng mga bakla sa parlor.

When I get really lucky in life, I will support Rocco’s education so that his future will be bright.

“Hayaan mo, kapag naabot ko ang pangarap kong maging sikat na celebrity, ikaw na ang kukunin kong personal alalay. At sisiguraduhin kong lalakihan ko ang suweldo mo. Doble-doble sa kinikita mo sa pagtitinda ng diyaryo,” pangako ko sa kaniya habang nagbibihis na ako.

Papasok naman ako ngayon sa trabaho. Night shift ako sa work. Kakauwi ko lang galing sa pagre-register sa singing contest, pero heto, gumagayak naman para pumunta sa trabaho. Hindi ako puwedeng mamahinga dahil kapag nagpahinga ako, walang mangyayari sa buhay ko.

“Sana nga ay maabot mo ‘yang pangarap mo, pare. Nang sa ganoon ay magkaroon na tayo ng aircon sa mga kuwarto natin,” sabi niya kaya natawa ako. “Putarages, kapag ganitong summer, sobrang init talaga. Kahit naka-electric fan ka na, parang wala rin. Tila apoy lang din ang binubuga ng electric fan,” sabi pa niya.

Pareho kami nang nararamdam kapag natutulog sa mga kuwarto rito sa bahay. Mabuti nga’t sanay na ako, dinadaan ko na lang din kasi sa pagtulog nang nakahubad para presko matulog.

“Nga pala, doon muna ako sa bahay nila Mick ngayong hapon,” paalam ni Rocco. “Tutulong na lang muna ako sa kaniya sa paghahanda ng mga tinda niyang balot para magkapera pa ako.”

Mick is also one of my friends. He sells balut at night, and in the morning, he works as a waiter at a private club. Sa aming magkakaibigan, ito ang mapera. Kahit mas maganda ang trabaho ko, mas marami pa rin siyang pera. Pakiramdam ko ay dahil sa mga tips na natatanggap niya sa mga customer sa club na yun kaya siya maraming pera. May isa pa kaming kaibigan, si Malik. Isa naman itong taxi driver.

In our neighborhood, we are well-known as a group of friends because there seems to be no one unattractive among us. They even say that we are considered heartthrobs here in our street. Tuwing fiesta dito sa Cherry Street, palagi kaming pinag-aagawan ng mga babae para kuning ka-partner sa parada. Suking-suki na rin kami ng parada rito sa amin. Pero, siyemre, ako ang mas kilala at mas sikat dahil sa aming magkakaibigan, ako ang may pinaka magandang katawan at mukha. Bukod doon ay matangkad din ako. Nasa akin na nga raw ang lakat. Guwapo, maraming talento at masipag pa sa trabaho. Babae na lang talaga ang kulang. Kapag mapapangasawa ang naiisip ko, si Melira talaga ang pumapasok sa isip ko. Kahit imposible, madalas ko talaga siyang pagpanstasyahan. Idol ko siya, sobra, pero minsan, kapag nakakaramdam ako ng libog, hindi ko rin talaga maiwasang titigan ang mukha at sexy niyang katawan habang nagma-masterb*te ako. Kahit litrato lang niya ang tinitignan ko, nag-e-enjoy pa rin ako. Ilang beses ko na rin atang pinutukan ng semilya ko ang iba’t ibang poster ni Melira sa kuwarto ko. Minsan, natatawa na lang din ako matapos kong magawa ang mga ‘yun. Eh, wala eh, lalaki ako at kailangan ko rin magbawas ng katas. Baka kasi magkasakit ako. Wala pa naman akong syota ngayon. Hindi na muna ako nagsyota ng babae at magastos. Focus na lang muna ako sa goal ko ngayon.

“Sige, ikaw ang bahala, Rocco. Basta, iiwan ko na lang ulit ang susi ng bahay sa may ilalim ng paso ng halaman,” sabi ko. “At kapag ginabi ako ng uwi, ikaw na ang bahala rito. Magluto ka na ng kanin, ako nang bahala sa ulam mamaya,” sabi ko pa.

Tumango siya at pagkatapos ay lumabas na para pumunta sa bahay nila Mick.

**

I am on the terrace, overlooking the street from the top of our house here on Cherry Street, Brede Town. It’s getting a bit warm since it’s already afternoon, and I am about to leave for work. Ramdam ko ang halakhak ng mga bata sa kalye habang naglalaro sila, ngunit sa oras na ito ay hindi na ako masyadong interesado sa mga kalokohan nila. The feeling of excitement and nervousness dominates me due to the new changes in my life. Starting today, I am no longer a waiter or server in my workplace. Today, I will become a chef.

Isinara ko ang pinto ng bahay at nagsimula nang maglakad papunta sa direksyon ng sakayan ng tricycle dito sa Cherry Street. Napapangiti ako sa tuwing naalala ko kung paano ko natupad ang pangarap kong ito. Isang munting pangarap noong bata pa ako, na ngayon ay nagiging realidad na. Ngunit kasabay ng kasiyahan, may kaunting lungkot din na bumabalot sa puso ko. Ngayon ay nararanasan ko ang bunga ng aking pagtitiyaga at pagsisikap.

Ngayong natupad ko na ang pagiging chef, mag-e-enjoy muna ako sa ganito. Saka na siguro sa pag-aartista kapag handang-handa na ako. Oo, hindi lang kasi chef ang gusto kong marating sa buhay. May mas mataas pa. Pangarap ko ring maging sikat na celebrity, at seryoso ako roon. Gagawin ko talaga ‘yun habang nag-iipon ng pera mula rito sa pagtatrabaho ko sa italian restaurant.

Nakasakay na ako sa bus patungong Kolyarga City. Malamig ang hangin sa loob ng bus, at ang mga bintana’y usot-usot sa ambon na marahil ay simula nang magpaulan.

I noticed a young man in front of me, holding a guitar, and he began to play gentle music. Naging mas masaya ang atmospera sa loob ng bus, at tila ba nagkaroon ng bagong kulay ang mga mukha ng mga kapwa pasahero. With each song he played, I felt the hope and opportunity surging from its lyrics. Sayang nga lang at maaga siyang bumaba ng bus, maganda sana na hanggang sa pupuntahan ko ay narito siya para nakakapakinig kami ng mga kanta niya. Sa totoo lang ay maganda ang boses niya. At kung makakalaban ko siya sa singing contest, tiyak na matatalo ako. In this world, there are still many people with hidden talents.

Pagdating sa Kolyarga City, hinigpitan ko ang hawak sa aking bag. Sa wakas, narating ko na ang Italian restaurant. May dalawang taon na ako rito. At para sa akin, matagal na ang dalawang taon na ‘yun. Mabuti na lang at pinayagan ako ng boss ko na maging chef na rito. Pero, siyempre, bago ako maging chef, nag-training muna ako sa kusina ng ilang buwan. Inaral ko kung paano magluto o gumawa ng mga pagkaing ginagawa ng mga bihasang chef dito. Sa una, mahirap, oo, hindi talaga madaling gawin ang mga ginagawa sa loob ng kusina, pero kapag nasanay ka na, magiging madali na lang sa iyo ang mga dati ay nahihirapan kang gawin.

Upon entering inside, I saw that the spoons were neatly arranged, there were dishes waiting to be served to the customers, and the staff were enthusiastically working together.

“Lucien, nandito ka na pala!” ang boses ni Chef Marco ang bumungad sa akin.

“Tama, Chef! Handa na akong simulan ang trabaho,” sagot ko.

Hinubad ko ang aking jacket at sinuot ang aking chef’s uniform. Nang lumabas ako ng kusina, ramdam ko ang bagong simula sa aking buhay.

Chef muna ako sa ngayon, pero soon, magiging sikat na celebrity rin ako. Hintayin mo lang ako, Melira. Magtatagpo rin ang landas natin. Naalala ko tuloy ang ballpen niya. Nasa bag ko ito. I will carry this always because, as I told myself, I will make it my lucky charm as long as I have it with me.