ข้าจะเป็นเด็กน้อยผู้ร่ำรวย

ตอนที่ 15

“เก็บเยอะหรือไม่เสี่ยวเป่าเปา” อันเจียอีที่ใช้มีดตัดผลโกโก้ออกจากลำต้นแล้วยื่นผลให้หลานสาวนำไปใส่ตะกร้า เอ่ยถามหลานสาวที่กำลังเก็บผลโกโก้ใส่ตะกร้าใบน้อย

“อืม” เด็กน้อยครุ่นคิด นางเพิ่งจะนึกได้ว่าถึงแม้จะเจอต้นโกโก้ที่สามารถนำเมล็ดมาแปรรูปเป็น 'โกโก้หรือช็อกโกแลต' ได้นั้น ต้องผ่านวิธีการหลายอย่าง เช่นนั้นควรจะเอาไปไม่มากเพื่อลองทำดูก่อน “เก็บคนยะตะกร้าก็พอเจ้าค่ะ เอาไปยองทำก่อนว่าทำได้หยือไม่” เด็กน้อยตอบ

“ได้ๆ” สองผู้เฒ่ารับคำ

จงเป่าเปาบอกกับพวกเขาว่าการตัดผลโกโก้นั้น ให้ใช้มีดหรือกรรไกรที่คมๆ ตัด เนื่องจากขั้วของโกโก้นั้นเหนียวมาก ถ้าดึงอาจจะทำให้เปลือกของต้นไม้ฉีก และบริเวณนั้นจะไม่ออกผลโกโก้อีก เมื่อเก็บผลโกโก้เสร็จแล้วจึงไปเก็บผิงกั่วป่าต่อ

ระหว่างที่เดินออกจากป่าก็สวนทางกับโม่เฉินและสหาย พวกเขาจึงอาสาช่วยเข็นรถเข็นไปส่งที่บ้าน โดยมีร่างของเด็กน้อยนั่งยิ้มหน้าสลอนอยู่บนรถเข็น

“ขอบคุงท่านยุงทั้งหยายเจ้าค่า” กระโดดลงจากรถเข็น ก็รีบกล่าวขอบคุณท่านลุงทั้งหลายที่ช่วยท่านตาของนางเข็นรถเข็น

โม่เฉินยื่นมือลูบศีรษะเล็กๆ ของเด็กน้อยที่เขาเห็นตั้งแต่เป็นทารก “ไม่เป็นอันใด ลุงกลับก่อนนะ ข้ากลับก่อนขอรับท่านลุงจง ท่านป้าอัน” พูดกับจงเป่าเปาแล้วก็หันมากล่าวลาสองผู้เฒ่า

“ไปเถิดๆ ขอบใจพวกเจ้ามาก” จงฮุ่ยชิวเอ่ย

เมื่อโม่เฉินกับสหายของเขาจากไป ทั้งสามก็ช่วยกันขนของลงจากรถเข็น ได้ผิงกั่วมา 3 ตะกร้าใหญ่ ผลโกโก้ 2 ตะกร้าใหญ่กับอีก 1 ตะกร้าเล็ก

“เดี๋ยวยายทำอาหารเย็นก่อน เสี่ยวเป่าเปาจะไปอาบน้ำก่อนหรือไม่” ขณะนี้ใกล้จะยามเซิน (15.00 - 16.59 น.) แล้ว นางต้องไปทำมื้อเย็นสำหรับวันนี้

“เดี๋ยวเป่าเปาย้างผิงกั่วให้เสร็จก่อนเจ้าค่ะท่านยาย” นิ้วเล็กๆ ป้อมๆ ชี้ไปยังตะกร้าผิงกั่วป่า ถ้านางล้างผิงกั่วป่าเสร็จ เมื่อท่านตารดน้ำผักเสร็จแล้วจะได้มาหั่นให้นาง ใจจริงนางก็อยากจะหั่นเองแต่ติดตรงที่มีดเป็นของมีคม ไม่เหมาะที่จะให้เด็กหยิบจับ นางจึงต้องให้ผู้อื่นหั่นแล้วตนเองนำมันใส่ไห

อ๋อ นางลืมบอกไป ตอนนี้นางมีห้องเก็บยีสต์โดยเฉพาะแล้วนะ เพราะต้องใช้ยีสต์ในการทำขนม เวลาหมักแต่ละครั้งนางจะหมักทีละหลายๆ ไห ท่านตาจึงจ้างท่านลุงโม่มาช่วยสร้างห้องเก็บยีสต์ให้นาง มียีสต์อยู่ในนั้นหลายสิบไห หรืออาจจะเป็นร้อยไหแล้วก็ได้ ใช้ไปเถิดไม่ต้องกลัวหมด คิกคิก

ผิงกั่วป่า 3 ตะกร้านางล้างเสร็จแล้ว จากนั้นเดินไปทำจมูกฟุดฟิดๆ ดมกลิ่นอาหารในครัว นี่ท่านตายังรดน้ำผักไม่เสร็จอีกหรือ เดินไปดูหน่อยดีกว่า เผื่อท่านตาอู้ไม่ยอมทำงานนางจะได้มาฟ้องท่านยาย เด็กน้อยเดินหัวเราะคิกคักให้กับความคิดของตน

แต่เมื่อมาถึงแปลงผักก็เห็นท่านตานั่งถอนหญ้ารอบๆ แปลงผักอยู่ นางจึงเดินย่องๆ ไปทางด้านหลัง ก่อนจะกระโดดกอดคอท่านตาจากทางด้านหลัง

“จ๊ะเอ๋ ท่านตา”

“เสี่ยวเป่าเปา มาทำอะไรตรงนี้” ผู้เป็นตาหันหน้ามาถามเด็กน้อย

“เป่าเปามาดูว่าท่านตาอู้งานหยือไม่” เด็กน้อยที่ยังเกาะคอท่านตาอยู่กล่าวตอบ

“ตาไม่กล้าอู้หรอก เดี๋ยวยายเจ้าได้ด่าตาจนหูชาพอดี”

“คิกคิก ท่านยายด่า แปลว่าท่านยายยักเจ้าค่ะ”

“ยายเจ้ารักตาทุกวัน” จงฮุ่ยชิวเอ่ยทีเล่นทีจริง เมื่อกล่าวถึงภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก

จงเป่าเปาหัวเราะกับคำพูดของท่านตา ก่อนจะลงจากหลังมาช่วยถอนหญ้า

“เดี๋ยวเป่าเปาช่วยเจ้าค่ะ ได้เสร็จเย็วๆ”

กล่าวจับก็ใช้ขาสั้นๆ เดินไปนั่งลงข้างท่านตา ใช้มือน้อยๆ ทั้งสองข้างจับหมับไปที่ต้นหญ้าต้นโต จากนั้นก็ออกแรงดึง

“ฮึบ ฮึบ” อ่า ทำไมดึงยากจัง ลองอีกสักทีแล้วกัน

“เสี่ยวเป่าเปาถ้าถอนไม่ได้เดี๋ยวตาถอนเอง เจ้าเข้าบ้านเถิด” จงฮุ่ยชิวกลัวหลานสาวจะเหนื่อย จึงเอ่ยบอกให้กลับเข้าบ้านไป

“เป่าเปาจะยองดูอีกครั้งเจ้าค่ะ” กล่าวจบก็ออกแรงดึงต้นหญ้าต้นนั้นอีกครั้ง นางลุกขึ้นดึงต้นหญ้าจนก้นโด่ง

ฮึบ ฮึบ

และความพยายามก็ไม่เคยทรยศใคร เมื่อในที่สุดจงเป่าเปาก็ดึงต้นหญ้าขึ้นมาได้

แต่…

ทั้งคนทั้งหญ้ากลิ้งไปเสียหลายตลบ เมื่อหยุดกลิ้งจงเป่าเปาก็ลุกขึ้นมายืนด้วยความโง่งม เมื่อครู่เกิดอันใดขึ้น นางกลิ้งเช่นนั้นหรือ แค่ถอนหญ้าต้นเดียวนางก็กลิ้งแล้วหรือ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนนางมึนงงไปหมดแล้ว

“เสี่ยวเป่าเปา” จงฮุ่ยชิวรีบลุกขึ้นเดินมาหาหลานสาว เมื่อครู่หลานของเขากลิ้งเป็นลูกหมูเชียวล่ะ เดินมาถึงตัวก็รีบสำรวจร่างกาย นอกจากเสื้อผ้าที่เลอะกับตามตัวที่มอมแมมแล้ว ก็ไม่มีบาดแผลใดๆ

“ฮ่าฮ่า” เมื่อสติกลับมาครบถ้วน เด็กน้อยก็อ้าปากหัวเราะเสียงดัง “ท่านตาเมื่อตะกี้เป่าเปากลิ้งด้วยเจ้าค่ะ ท่านตาเห็นหยือไม่” จงเป่าเปาหัวเราะจนปวดท้องไปหมด

“เห็นสิ ทำไมจะไม่เห็น กลิ้งเป็นลูกหมูเชียวล่ะ”

“ฮ่าฮ่า เป็นยูกหมู เป็นยูกหมู”

สองตาหลานหัวเราะกันดังลั่น แต่เมื่อหันหลังกลับมาก็ต้องหยุดหัวเราะโดยฉับพลัน เมื่อผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านยืนอยู่ตรงหน้า มือหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือหนึ่งถือตะหลิว

“หัวเราะกันพอหรือยัง” อันเจียอีเอ่ยเสียงเย็น ชี้ตะหลิวที่ถืออยู่ไปทางสองตาหลาน หญิงชรามองสองตาหลานที่ยืนกุมมือไว้ด้านหน้า เหมือนคนที่ทำความผิดและกำลังยืนสำนึกผิดอยู่

“พอแย้วเจ้าค่ะท่านยาย” จงเป่าเปาทำใจดีสู้เสือตอบออกไป

“หัวเราะกันพอแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่า ได้มากินข้าว ยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะนะ”

“เป่าเปาไปอาบน้ำก่อนนะเจ้าคะท่านตา” จงเป่าเปารีบวิ่งจู๊ดเข้าบ้านเพื่ออาบน้ำทันที ปล่อยท่านตาไว้กับท่านยายเพียงลำพัง

“เดี๋ยวสิเสี่ยวเป่าเปา รอตาด้วย” ไม่ทันแล้ว หลานรักของเขาวิ่งเข้าบ้านไปแล้ว

“รดน้ำผักเสร็จหรือยัง”

“เสร็จแล้วๆ ข้ากำลังถอนหญ้าอยู่น่ะยายเฒ่า”

“ถอนเสร็จก็รีบเข้าบ้าน มีผิงกั่วป่ารอให้เจ้าไปหั่นอยู่นะ”

“ขอรับๆ” จงฮุ่ยชิวรีบรับคำ

วันนี้ภรรยาของเขารักเขาอีกแล้วสินะ