ผ่านไปสามวันอาการข้าวยังไม่ดีขึ้นแต่รอยช้ำเริ่มบวมจนแทบจำใบหน้าไม่ได้เลย ไข้ก็ขึ้นอย่างไม่ลดละจนต้องฉีดยาเพื่อให้ลดลงและเช็ดตัวอย่างสม่ำเสมอ
ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นลืมตามาอีกครั้งด้วย
“ยัยหนูจะขี้เซาไปไหนห่ะ ตื่นมาอ้อนป๋าหน่อยสิคะ” ตัวเขาเองก็รักษาเช่นกันไม่สามารถจะไปไหนได้ แผลที่เข้าใจว่าเล็กดันไม่เล็กเพราะต้องผ่าเอากระสุนที่ฝังตัวออกมา
“วันนี้ป๋าก็มีไข้ดูแลหนูไม่ได้เต็มที่เลย” เขาดันทุรังเองที่จะดูแลทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้ารวมถึงทายาและล้างแผลที่ต้นคอเองด้วย
เขาทำเป็นหมดไม่ใช่ว่าจบหมอนะแต่เคยเกิดขึ้นบ่อย!
“ถ้าหนูตื่นมานะป๋าสัญญาเลยจะไม่ไปป่าแล้ว ป๋าจะพาหนูไปทะเลนั่งเรือยอร์ชค้างกลางทะเลด้วยกัน ป๋าจะซื้อรถคันใหม่ให้ด้วยนะ ป๋าจะตกแต่งคอนโดด้วยนะคราวนี้เอาแบบที่หนูชอบเลยหรือหนูจะมาอยู่กับป๋าก็ได้นะ ป๋ายอมนอนพื้นถ้าหนูไม่อนุญาตให้นอนด้วย”
“หนูรีบตื่นมาอ้อนป๋านะคะ ป๋าอยา
