"เอ่อ พระองค์กำลังกล่าวถึงผู้ใดเพคะ ผู้ที่พระองค์กำลังกล่าวถึงนั้นคงมิใช่หม่อมฉันเป็นแน่ หม่อมฉันคิดว่าพระองค์ทรงจำคนผิดแล้วละเพคะ"
เมื่อกล่าวเสร็จเหมยฮวาก็พยายามลุกออกจากตักของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มีหรือที่คนตัวโตจะยอมให้นางหลุดออกไปได้โดยง่าย
"ในเมื่อปีศาจจิ้งจอกน้อยของเปิ่นหวางไม่ยอมรับโดยง่าย งั้นเปิ่นหวางคงต้องรื้อฟื้นความทรงจำให้นางจดจำได้เสียแล้ว"
พูดเสร็จก็ไม่รอช้าซีอ๋องก็ทำท่าก้มลงมาจะจุมพิตที่ริมฝีปากบางนั้นของนาง
เมื่อเหมยฮวาเห็นเช่นนั้น ก็รีบเอามือมาปิดริมฝีปากของตัวเองไว้ในทันที
"ถ้าพระองค์ลีลาแย่ ในแคว้นนี้ยังจะมีผู้ใดกล้ากล่าวว่าตนเองเหนือกว่าพระองค์อีกหรือเพคะ"
"หือ.. ยอมรับแล้วหรือ เปิ่นหวางนึกว่าเจ้าจะปฏิเสธต่อไปเสียอีก"
"เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัยเพคะ พระองค์ทรงอย่าได้กล่าวถึงมันอีกเลยเพคะ "
"หือ.. นี่เจ้าได้ครอบครองเปิ่นหวางแล้ว จะทอดทิ้งเ
