"หือ เจ้าว่าอย่างไร ไม่ได้ยินที่เปิ่นหวางพูดหรือ หรือต้องให้เปิ่นหวางพูดให้เจ้าฟัง..อีกครั้ง"
พร้อมกับก้มลงมาใช้ลิ้นเลียที่ใบหูของนางและขบเม้มเบาๆ หนึ่งที
'อร๊าย เมื่อกี้นี้มันอะไรคะ หนูฟังไม่ถนัดขออีกรอบได้ไหม หนูขนลุกขนชันหมดแล้ว เขาจำแกได้ไม่ผิดแน่ เขาจะเอาแกไปทำปู้ยี้ปู้ยำอีกรึเปล่านะ อย่านะ อย่าช้า ไม่ใช่เนตรดาวแกต้องมีสติ พอเจอคนหล่อเข้าหน่อยไม่ได้เลย สติกระเจิดกระเจิงทุกทีเลย'
เหมยฮวาจ้องมองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดกับนาง
"เอ่อ….หม่อมฉันไม่เข้าใจ พระองค์กำลังตรัสถึงสิ่งใดกันเพคะ"
"คงต้องอธิบายกันยาวเลยสินะ เจ้าถึงจะเข้าใจในสิ่งที่เปิ่นหวางพูด แต่ไม่เป็นไรเปิ่นหวางนั้นเป็นผู้ใจกว้าง สามารถเสียสละเวลาอันนี้ค่าของเปิ่นหวาง มาอธิบายให้เจ้าเข้าใจได้ทั้งวัน"
ซีอ๋องยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"แต่หม่อมฉันไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะเพคะ มันถึงเวลาที่หม่อมฉันจะต้องกลับจวนแ
