“ไม่รู้ค่ะ”
“ก็เพราะว่าไอ้ที่เสียงดีและหน้าตาสวยน่ะ… มันหายาก”
“แต่หนูมั่นใจว่าหนูร้องได้นะคะ” คนางค์ยืนยัน น้ำเสียงดูมีความหวังและมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง
“ร้องได้ในความหมายของฉัน… หมายถึงต้อง ‘ร้องได้ดี’ ด้วยนะ ไม่ใช่งูๆ ปลาๆ” เจ๊สุดาขัด หากความมั่นใจในแววตาของหญิงสาว กลับไม่ได้ลดลงเลยสักนิด
“ค่ะ… หนูมั่นใจว่าร้องได้ดี”
“อืม… ถ้ามั่นใจขนาดนี้ งั้นทดสอบกันเลย ลองร้องเพลงให้เจ๊ฟังหน่อย”
บอกแล้วก็กอดอกเอนหลังทาบไปกับพนักเก้าอี้… รอฟัง
หญิงสาวหยัดร่างขึ้นจากเก้าอี้ เหยียดกายระหงขึ้นจนสุดความสูง แหงนใบหน้าขึ้นมองเพดาน คล้ายจะทำลายความประหม่าเกร็งที่เกิดขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็พยายามรวบรวมแรงลมเอาไว้ในปอดให้มากที่สุด ด้วยการสูดลมหายใจแรงลึก
ครั้นแล้ว…
“เมื่อสุริยน.. ย่ำสนธยา หมู่นกกาก็บินมา.. สู่รัง ให้มาคิดถ
