เสน่ห์ร้ายพี่ชายเพื่อน

เสน่ห์ร้าย พี่ชายเพื่อน   พุทธศักราช 2562 เวลาราวๆ ห้าโมงเย็น ที่ฟาร์มโคนมขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในอำเภอวังน้ำเขียวของจังหวัดนครราชสีมา “ว้าว… ที่นี่อากาศดีมาก วิวสวยสุดๆ” ‘ดลยาร์’ สานนิ้วมือเข้าด้วยกันแล้วยืดขึ้นจนสุดแขนเหนือศีรษะ ยืนเขย่งปลายเท้าสูดโอโซนไว้เต็มปอด หลังจากเปิดประตูรถมินิออสตินของเพื่อนรักแล้วก้าวออกมาจากรถ ทอดสายตามองทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ทอดยาวไปถึงชายเขาทาบทะมึนเป็นฉากหลังอยู่ไม่ไกล มีฝูงนกชักแถวบินกลับรังใต้ริ้วฟ้าสีแดง “ถ้าชอบก็อยู่ที่นี่หลายๆ วันก็ได้นะ” ‘ปัทมา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเจ้าของฟาร์มกล่าวกับ ดลยาร์ผู้เป็นเพื่อนสาวที่หล่อนชักชวนให้มาเที่ยวบ้านในระหว่างปิดเทอมใหญ่ หลังจากเรียนจบชั้นมัธยมปลาย และขั้นต่อไปก็คือระดับอุดมศึกษา ปัทมาตัดสินใจไปว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนดลยาร์สอบเอ็นทรานส์ได้ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในโคราช หล่อนต้องย้ายมาเรียนที่โคราช และต้องอยู่หอพักใกล้มหาวิทยาลัย ด้วยฐานะทางบ้านของดลยาร์ไม่ดีนัก หล่อนไม่มีกำลังทรัพย์มากพอจะไปเรียนต่อต่างประเทศเหมือนอย่างปัทมาที่โชคดีเกิดมาในครอบครัวมั่งคั่งร่ำรวยระดับมหาเศรษฐี “ฟาร์มสวยมากจ้ะปัทม์… แต่คงอยู่ได้ไม่เกินอาทิตย์… นานกว่านี้แม่ฉันต้องบ่นแน่”          ดลยาร์กล่าวอย่างแสนเสียดาย          “งั้นตลอดสัปดาห์ที่แกอยู่ที่นี่ฉันจะพาเที่ยวให้ชุ่มปอดไปเลยดีป่ะ”          ปัทมากล่าว ดลยาร์คือเพื่อนที่ปัทมาสนิทที่สุด ทั้งสองแทบไม่มีความลับต่อกัน          “ขอบใจจ้ะเพื่อนรัก”          ดลยาร์กล่าว          “เรื่องเล็กน่ะ… ”          ปัทมาเอามือโอบไหล่เพื่อน          “ดูนั่นสิ… สวนกุหลาบสวยมากอ่ะเพื่อน ฉันขอเซลฟี่กับดอกกุหลาบแป๊บนะ”          ด้วยความตื่นตาตื่นใจกับสภาพแวดล้อมรอบๆ กาย ดลยาร์ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพดอกไม้          “ตามสบายนะเพื่อน… เดี๋ยวฉันให้คนใช้มาช่วยยกกระเป๋าเข้าห้อง… พี่จอย… พี่แจ๋ม… ” ปัทมากล่าวกับดลยาร์แล้วกวักมือเรียวสาวใช้สองคนที่กำลังเดินออกมาพอดี “ค่ะคุณหนู” สาวใช้รีบเข้ามาช่วยยกกระเป๋าสัมภาระออกจากฝากระโปรงด้านหลังของรถมินิออสตินสีดำคันหรูของปัทมา          และในระหว่างที่ดลยาร์กำลังเดินบันทึกภาพดอกไม้ ชมนกชมไม้อยู่เพลินๆ แล้วจู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เมื่อหล่อนเดินมาถึงมุมรั้วซึ่งเป็นเสาสูงท่วมศีรษะ แล้วจู่ๆ ก็มีผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งก้าวเดินมาด้วยความเร็ว          “วะ… ว้ายยยย”          ดลยาร์ร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะชนกับผู้ชายตัวใหญ่อย่างแรงจนเสียหลัก ร่างเซเข้าหาแปลงกุหลาบ แต่มือของชายปริศนาคว้าเอวหล่อนเอาไว้ทันท่วงที ร่างนุ่มนิ่มถูกรั้งมากอดเพื่อไม่ให้หล่อนถลาลงทับต้นกุหลาบซึ่งเต็มไปด้วยหนาม ทำให้เขาเองก็เสียหลักล้มลงนอนกับพื้นโดยมีร่างของดลยาร์ทับอยู่ข้างบน ปากของหล่อนกับเขาประกบกันโดยบังเอิญ          “อื๊อ… ”          ดลยาร์ตกใจ! เป็นฉากสั้นๆ ที่กลีบปากบดเข้าด้วยกันได้อย่างเหลือเชื่อราวกับมีแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น ดึงดูดหล่อนกับเขาเข้าหากันในทันทีที่หัวใจสองดวงโคจรเข้ามาใกล้กันตามลิขิตแห่งโชคชะตาที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ตอนที่ริมฝีปากสัมผัสกัน เกิดความรู้สึกเสียวซ่านอันประหลาดแล่นพล่านลงมาถึงปลายเท้าของหญิงสาว          “เธอ… เจ็บหรือเปล่า”          ชายปริศนาถาม! ทั้งสองตะลึงมองหน้ากัน ตาจ้องตา ดลยาร์จ้องใบหน้าหล่อเหลาขณะที่หล่อนยังคร่อมอยู่กลางลำตัวของเขา          “มะ… ไม่เป็นไรค่ะ… ”          ดลยาร์ขยับออกมาเมื่อตั้งสติได้ เอามือแตะริมฝีปากของตัวเองด้วยความเขินอาย ช่างบังเอิญ! เมื่อกี้ริมฝีปากเขากับหล่อนประกบกันพอดี ไม่รู้สิ… มันรู้สึกใจเต้นแรง เกิดอาการวาบหวิวแปลกๆ อย่างที่ดลยาร์ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต          “ขอโทษค่ะ… หนูมัวแต่ถ่ายภาพดอกไม้จนเพลิน… ไม่ทันได้ระวัง”          “เป็นความผิดของผมด้วยที่เดินเร็วจนไม่ทันได้ระวังว่าจะมีใครเดินสวนมา”          ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นยืนเมื่อหล่อนผละออกจากอ้อมกอดของเขา          “แล้วหนูเป็นใคร… แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ”          หัวคิ้วเป็นแพสีดำหนาชิดเข้าหากัน ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย          “หนูเป็นเพื่อนของปัทมาค่ะ”          หญิงสาวเฉลยข้อสงสัย          “อ๋อ… รู้ละ เห็นยัยปัทม์บอกว่าจะมีเพื่อนมาพักด้วยหนึ่งสัปดาห์… ที่แท้ก็เธอนี่เอง”          “ค่ะ… ถ้างั้นคุณคงเป็นพี่ยักษ์”          ดลยาร์เดา ด้วยปัทมาเคยเอ่ยถึงพี่ชายคนนี้ให้ฟังบ่อยๆ แต่ดลยาร์ไม่เคยเห็นหน้า เพิ่งรู้ว่าเขาหล่อวัวตายควายล้ม หน้าตาคมคร้ามมีความเป็นฝรั่งอย่างเด่นชัดเพราะว่าแม่ของยักษ์เป็นคนอิตาลี ยักษ์เป็นลูกต่างแม่แต่พ่อเดียวกับปัทมา          “โอ้ว… นึกว่าหายไปไหน ได้เจอกันแล้วงั้นปัทม์คงไม่ต้องแนะนำแล้วมั้งคะพี่ยักษ์”          เป็นเสียงของปัทมาที่ดังมาจากด้านหลัง ครั้นเมื่อเดินเข้ามาใกล้หล่อนก็ต้องเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเหลือบไปเห็นใบหญ้าและเศษดินติดอยู่ที่เสื้อของยักษ์ “ว้าย… ตัวพี่ยักษ์เปื้อนหมดเลย… เกิดอะไรขึ้นคะนี่” ปัทมาถามรัวๆ ด้วยความสงสัย          “พี่เดินเร็วไปน้อยก็เลยชนกับเพื่อนของปัทม์ที่มุมรั้ว”          ยักษ์อธิบาย          “มันไม่ใช่ความผิดของพี่ยักษ์หรอกค่ะ… ยาร์ซุ่มซ่ามเองต่างหาก มัวแต่ถ่ายภาพดอกไม้จนไม่ได้มองทางข้างหน้าก็เลยชนกัน”          หล่อนแทนตัวเองว่า ‘ยาร์’ “พี่ก็เดินเร็วไปนิดจนไม่ทันได้ระวัง” ยักษ์กล่าว ต่างคนต่างแย่งกันรับผิด          “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”          ปัทมาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง