หนีNC
1123 Words
จูบที่เร่าร้อนดำเนินผ่านไปสักพักเฉินฟานอี้ถึงได้ถอนริมฝีปากออกมาปล่อยให้นางหายใจ และจูบตรงส่วนอื่นอีก เมื่อสติเริ่มกลับมาก็รู้ตัวว่านางจะต้องโดนอะไรต่อไปนี้เลยทำได้เพียงร้องอ้อนวอนขอ
"ท่านจอมมาร!ได้โปรดเถิด...อย่าทำอันใดข้าเลย...ข้ากลัวแล้ว"
"ข้ามิได้จะทำร้ายเจ้าเลยนะ...ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขต่างหากเล่า..เซียนน้อย..เจ้าจงอยู่นิ่งๆถ้าหากยังรักชีวิตของตนเอง.."
สิ้นเสียงขู่เจียลี่ก็หุบปากนิ่งทันที เพราะรู้ว่าจอมมารร้ายเฉินฟานอี้นั้นเอาจริงแน่ๆ ตนยังไม่อยากตายตอนนี้ ได้แต่จำใจปล่อยให้เขารุกล้ำบนร่างกายด้วยน้ำตาที่นองหน้า
ร่างแกร่งของจอมมารเริ่มเอาท่อนรักสอดแทรกเข้าไปตรงกลางของกลีบสวรรค์ จนนางรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดจนเกินจะทานทน
สวบ!
"ฮั่ก!ข้า..เจ็บปวดเหลือเกิน"
เสียงสั่นพร่าพร้อมกับน้ำตาของนางเริ่มไหลรินออกมาด้วยความเจ็บปวดในทันที แต่จอมมารเฉินฟานอี้หาได้หยุดกระทำไม่ ยังคงขยับถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรงและเร่าร้อน
ฉึก!ๆๆ
เสียงดังจากการเสียดสีของจังหวะเข้าออกดั่งสนั่นไปทั่วห้อง
"ข้าเจ็บ...ฮั่ก~ "
"อ่าส์~...ร่องสวาทของเจ้าช่างถูกใจข้ากว่านางเซียนตนใดยิ่งนัก...ข้าคงฆ่าเจ้าไม่ได้เสียแล้วกระมัง"
เสียงครวญครางด้วยความหฤหรรษ์ของจอมมารเฉินฟานอี้ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ร่างของเทพธิดาเจียลี่สั่นไปทั้งร่างด้วยแรงกระแทก ไม่รู้ต่อกี่ท่าที่โดนกระทำ และมิรู้ว่านานถึงเพียงใด แต่รู้เพียงว่าจนนางสลบไปคาท่อนรักของจอมมารเฉินฟานอี้เนื่องจากโดนกระแทกกระทั้นด้วยความรุนแรงและเจ็บปวด
เมื่อสุขสมอารมณ์หมายแล้วจอมมารเฉินฟานอี้ก็ทิ้งร่างนางไว้บนเตียงนอน ก่อนจะเสกเสื้อผ้าคืนกลับไปที่ร่างของเทพธิดาสาวเช่นเดิม นางคือเทพธิดาของเผ่าสวรรค์คนแรกที่เขาไม่คิดจะดูดพลังเซียนเพราะอยากเก็บนางไว้อีกสักหน่อย เนื่องจากพึงพอใจในตัวนางยิ่งนัก
จอมมารเฉินฟานอี้ปรากฏร่างขึ้นต่อหน้าองครักษ์คนสนิท
"จางจิ้งเจ้าพานางกลับไปห้องพักของนางได้แล้ว ข้าเสร็จกิจแล้ว"
"ห้ะ!นายท่านยังเก็บนางไว้"
"มิต้องกล่าววาจามากมายทำตามที่ข้าสั่ง ยามใดที่ข้าต้องการค่อยพานางมา"
"ขอรับนายท่าน"
จางจิ้งรีบปฎิบัติตามในทันที แม้จะนึกแปลกใจเป็นอันมากที่จ้าววิหคเฉินฟานอี้ไม่ฆ่านางแต่ก็มิกล้าถามอะไรให้มากความ เพราะว่าถ้าจ้าววิหคโกรธตนอาจจะเหลือเพียงแค่เถ้าธุรีก็เป็นได้
"อ้อ...ข้าลืมไป...หานางรับใช้ไปไว้ให้นางสักคนเถิด..เอาที่ไว้ใจได้"
"นายท่าน...ข้าน้อยไม่เข้าใจเรื่องนี้"
"ข้าพึงใจในตัวนางเป็นอันมาก...เจ้ารู้ไว้แค่นี้พอ.."
"ขอรับนายท่าน"
จางจิ้งรีบหายวับไปทำตามคำสั่งของจ้าววิหคทันทีด้วยอาการที่สับสนในใจยิ่งนัก ปกติแล้วนายท่านของตนนั้นมิเคยนอนกับสตรีซ้ำเป็นครั้งที่สอง ไม่ว่าจะเป็นสตรีในแดนวิหคหรือว่าสตรีเผ่าสวรรค์หรือแม้แต่...เมืองมนุษย์ ตนนั้นติดตามผู้เป็นนายมาหลายหมื่นปีย่อมรู้ดีกว่าครั้งนี้นั้นนายตนเหมือนจะรู้สึกพิเศษต่อเทพธิดาตนนี้ยิ่งนัก
เทพธิดาเจียลี่ฟื้นขึ้นมาอยู่อีกห้องหนึ่ง ซึ่งมิใช่ห้องเดิม นางรู้สึกว่าร่างกายมิได้เจ็บปวดเหมือนตอนที่โดนกระทำแต่อย่างใด แต่..ทว่าสายตาเหลือบไปเห็นสตรีนางหนึ่งที่นั่งเฝ้านางอยู่ สตรีเผ่าวิหคแน่ๆเพราะเสื้อผ้าการแต่งตัวล้วนมาจากขนสัตว์และหนังของสัตว์ เครื่องประดับอีกก็คล้ายทำมาจากเขี้ยวของสัตว์
"เจ้าเป็นผู้ใดอีก?"
"ข้าเป็นสาวใช้ของท่านนามว่าเสี่ยวชิง เจ้าคะนายหญิง"
"นายหญิง?"
"นายหญิงอย่างไรเล่าเจ้าคะ..องครักษ์จางจิ้งบอกให้ข้าเรียกท่านว่าแบบนี้ และให้ข้ามารับใช้ท่าน.."
"อย่างนั้นหรือ"
"เจ้าค่ะนายหญิง...ท่านหิวหรือไม่..ข้าจะไปเตรียมสำรับมาให้"
"อืม..ได้..ไปเถอะ"
เมื่อสาวรับใช้ออกไปแล้ว เจียลี่เริ่มหาช่องทางหนีในทันที นางกวาดสายตาไปรอบๆห้อง เหมือนกับว่าหน้าห้องจะมีทหารของแดนวิหคเฝ้าเอาไว้
"ใช่สิ...ใช้วิชาจำแลงกาย"
เมื่อคิดได้เช่นนั้นเทพธิดาเจี่ยลี่ก็จำแลงตนเป็นผีเสื้อน้อยในทันที
แวบ!
ผีเสื้อจำแลงรีบบินหนีออกไปนอกหน้าต่างอย่างไว แต่นางหารู้ไม่ว่าเขตประตูของแดนวิหคนั้นไม่ว่าจะจำแลงเป็นอะไรมา จะกลับคืนร่างเดิมในทันที มิต้องไปถึงประตูเมืองหรอกแค่นางใช้วิชาเซียนจำแลงกาย ไอเซียนก็ปะทะเข้ากับสัมผัสของจอมมารเฉินฟานอี้แล้ว
จอมมารยิ้มที่มุมปากเมื่อเมื่อเห็นการกระทำของนางภายใต้ดวงจิต ได้แต่ปล่อยให้เซียนน้อยเล่นไปก่อน อีกประเดี๋ยวค่อยไปตามกลับมา เนื่องจากรู้ว่าต่อให้นางทำอันใดก็ไม่มีทางที่จะหนีออกไปได้อย่างแน่นอนนอกจากเขาจะปล่อยไปเท่านั้นแต่มิมีทางที่ตนจะปล่อยนางไปง่ายๆเป็นแน่
"เจ้านี่มันช่างไร้เดียงสายิ่งนักเซียนน้อย"
"นายท่านให้ข้าไปจับนางมาเลยหรือไม่ขอรับ"
จางจิ้งโพล่งออกมาเนื่องจากรู้เห็นเหตุการณ์ที่ฉายผ่านดวงจิตตรงดวงแก้ววิเศษตรงหน้าของผู้เป็นนายท่าน
"มิต้อง!ปล่อยให้นางสนุกไปก่อน...กลับมาข้าจะลงโทษให้สาสมเลยเชียว"
จ้าววิหคเฉินฟานอี้หรือจอมมาร้ายแสยะยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าจะลงโทษนางด้วยวิธีใด อุตส่าห์ช่วยรักษาร่างกายมิให้เจ็บปวดจากการร่วมรัก และให้นางรับใช้ไว้ปรนนิบัติกลับไม่รู้สำนึกกลับคิดหนีไปอีก เทพธิดาเจียลี่ผู้นี้ช่างบังอาจนัก!
จะกลับแดนสวรรค์งั้นหรือ เขาใช้ดวงจิตสืบเรื่องของนางรู้มาหมดสิ้นแล้วว่านางโดนรังแกเช่นไรบนสวรรค์ชั้นฟ้า นี่นางยังคิดกลับไปให้โดนรังแกอีกกระนั้นหรือ ทว่า! เมื่อมีสติขึ้นมากลับรู้ตัวว่าตนนั้นใส่ใจเทพธิดาตนนี้มากเกินไปแล้วนับว่าแปลกมากเลยทีเดียว
- Writer
