ถ้อยคำที่พร่ำสอนให้ปัณณิการู้จักยืนหยัดเพื่อตัวเอง และรู้จักปฏิเสธหากไม่เต็มใจ ดูเหมือนจะย้อนกลับมาทำร้ายคนสอนเสียแล้ว ธัญญ์พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเอาชนะใจเธออีกครั้ง ทว่าแม่สาวหวานกลับไม่ใจอ่อนสักที
“เย็นนี้แก้มหวานอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม พี่จะได้จัดการให้”
“แก้มอยากไปกินข้าวที่ร้านข้างทางหน้าคอนโดค่ะ พี่ธัญญ์ไม่ต้องสั่งเผื่อแก้มนะคะ” ปัณณิกายิ้มกว้าง ทว่าคนมองเห็นชัดว่านั่นไม่ใช่รอยยิ้มจากใจเหมือนแต่ก่อน
“ถ้างั้นพี่จะไปกินกับแก้ม”
“มันเป็นร้านข้างทางนะคะ แก้มไม่คิดว่าพี่ธัญญ์จะชอบ”
“อยู่กับแก้ม พี่กินได้ทุกร้าน พี่ธัญญ์ของแก้มไม่เรื่องมากหรอกนะครับ”
ต่อให้ปัณณิกาจะใจแข็งอย่างมาก แต่ก็เธอก็ยังเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้ประสาเรื่องความรัก คำหวานที่ธัญญ์กระซิบให้ได้ยินทุกวันทำให้หัวใจเจ็บเริ่มรู้สึกดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ในเมื่อคำที่ต้องการได้ยินยังไม่ได้หลุดออกจากปากของเขา เธอจึง
