ไม่รู้ว่าวันนี้จะเรียกว่าเป็นวันสงบสุขได้ไหม เพราะบ้านทั้งหลังต่างตกอยู่ในความเงียบพรินซ์ที่ดูเป็นหนุ่มอารมณ์ดีที่สุดก็ยังคงมีสีหน้านิ่งขรึมไปกับเขาด้วย ไม่ต่างจากไคโรและลีวายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาคนละมุมต่างพากันหันหน้าไปมองร่างสูงของบุคคลที่เรียกตัวเองว่าเป็นแขกด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก
ส่วนคนที่ถูกมองด้วยสายตานั้นกลับไม่คิดที่จะแยแสหรือทำท่าทีรำคาญอะไรสักนิดเขากลับนั่งบนโซฟาตัวหนาฝั่งตรงข้ามอีกตัวแล้วเปิดหนังสืออ่านเฉยๆเท่านั้น
"พรินซ์" ฉันเอ่ยเรียกคนที่ดูน่าจะใช้งานได้มากที่สุด
จากใบหน้าที่เคยนิ่งขรึมกลับหันมาฉีกยิ้มกว่างขานรับฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ
"ว่าไงโรซินเธอเรียกฉันเหรอ" ร่างสูงของพรินซ์หยัดกายลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งมาหา
"ฉันหิวแล้ว นายทำอะไรให้กินหน่อยได้ไหมเอาที่ทำง่ายๆก็ได้" ฉันเอ่ยบอกเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนตรงหน้า
"ได้อยู่แล้วเธออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม" พรินซ์โน้มตัวลงมา
