1
225 Words
Elimdeki çileği son kez ısırıp önümdeki telefona baktım.
"Allah belanı versin Çakıl. İçtiğin o içkiler bir tarafından çıksın da tekrar içeme inşallah." gözlerimi devirip sayfayı kapatırken gülerek bana bakan arkadaşıma döndüm.
"Eva, çocuğa ettiğin beddualardan kitap olur farkındasın değil mi?"
"Alya deliriyorum burada farkında mısın? Yanındaki kızları sen gördün."
"Arasana." basit bir fikirdi. Ama yüreğim ağzıma geliyordu her seferinde.
"Yok ya kırk sefer aradım artık açmıyor." telefonunu gizli numaralara kapatacaktı neredeyse aradıkça arayasım geliyordu ama konuşmaya cesaret edemiyordum ne yazık ki.
"Mesajlarına da cevap vermiyor ki. Kendi kendinle savaş verdiğinle kalıyorsun."
"Belki cevap verir diye sürekli farklı hesaptan yazıyorum. Bir insan hiç birine mi dönmez ya cidden. Sesini duymakta yetiyordu önceden ama şimdi uzakta dayanamıyorum."
Aylar önce Alya ile birlikte geldiğimiz Ankara'da üniversite eğitimimizin ikinci yılını tamamlamıştık. Sevdiğim insanın kilometrelerce uzağımda olmasını geçtim bir kez bile yüzünü gerçek manada görememiş olmam üzüyordu.
Sesini duymak rüyalarımda sarılmak yetmiyordu artık. Kokusunu bilmeden özlüyordum ve dayanılmaz bir histi bu.
"Son kez yazacağım diğer hesabımdan. Dönmeyecek yine zaten ama şansımı denesem ne olur ki yüzüm gözükmüyor zaten."
"Bir insan iki hesap niye kullanır zaten anlamıyorum?" üzerindeki bol tişörtü çekiştirip mutfağa gidince telefonumu aldım tekrar elime. Korkuyordum aslında ama ne kaybederdim ki?
Daha ne kaybedecektim ben ben olmaktan çoktan çıkmamış mıydım?
Geceninarkadaşı: Merhaba, görmeyeceksin yine biliyorum ama,
Geceninarkadaşı: Küçük bir umut benimki
Geceninarkadaşı: Bir kez görsen ya sana olan sevgimi?
- Writer
