เจ้าหมียักษ์บ้าเลิกมาเกี้ยวพาข้าเสียที

คนเขารู้กันไปจนทั่ว

เพ่ยเจินเดินแบกตะกร้าเดินทางกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกขุ่นมัวอยู่เต็มหัวใจ  พร้อมกับก่นด่าซ่งเว่ยหยางไปตลอดทางอย่างนึกหัวเสีย

เมื่อเดินทางผ่านตลาด  เพ่ยเจินก็สังเกตเห็นว่าแต่ละคนลอบมองตนด้วยแววตายิ้มๆ  พร้อมทั้งก้มหน้าลงกระซิบกระซาบกันราวกับมีลับลมคมในอะไรบางอย่าง

เพ่ยเจินยังคงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นมิได้กล่าววาจา

อะไรออกมาแม้เพียงครึ่งคำ  เอาแต่รีบเดินจ้ำอ้าวให้ผ่านพ้นไปจากบริเวณตลาดที่คนพลุกพล่านเพียงเท่านั้น  จนกระทั่ง

"โอ๊ยยยย!!" 

เสียงร้องแสดงถึงความเจ็บปวดดังขึ้น  เพ่ยเจินจึงยกมือเล็กขึ้นมาคลำหน้าผากตนเองป้อยๆ

'ป่านนี้หน้าผากนางคงบวมปูดโนขึ้นมาแล้วกระมัง  ใครกันนะที่เดินไม่ระวังขนาดนี้?' 

เพ่ยเจินคิดขึ้นมาในใจพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคนผู้นั้นด้วยความสงสัย  ก่อนจะอ้าปากกว้างขึ้นด้วยความคาดไม่ถึงเมื่อพบว่าคนผู้นั้นคือหมียักษ์ประจำหมู่บ้าน  ซ่งเว่ยหยางนั่นเอง

"เจ้า!"  เพ่ยเจินกล่าวออกมาเพียงเท่านั้นก็หันหลังขวับรีบเดินจากไปทันที

"อ้าวๆ  อะไรจะตัวติดกันขนาดนั้นเล่าหนุ่มสาวสมัยนี้?"  หลี่ซีโมวน้องชายของหลี่หมิงกล่าวเย้าขึ้นด้วยความเอ็นดู

"เพ่ยเจินเจ้าช่างโชคดีนัก  ที่จะได้แต่งงานกันกับ

เว่ยหยาง  ในหมู่บ้านของเราแล้วเว่ยหยางเขาเป็นคนดีและมีพละกำลังมากมายมหาศาลนัก  สามารถแบกกระสอบข้าวได้คราวละตั้งแปดกระสอบ  ดึงลากเกวียนแทนวัวก็ได้  มีเขาผู้เดียวเท่ากับมีบุตรชายถึงสี่คนในบ้าน  บุรุษที่แสนดีและประเสริฐเช่นนี้สักร้อยปีถึงจะมีสักคนเลยเชียวนะ" 

ป้าจางคนข้างบ้านของเพ่ยเจินกล่าวขึ้นน้ำเสียงขึงขัง

'แล้วนางเล่า  นางมิมีอะไรดีเลยเช่นนั้นหรือ?  นางเป็นถึงสาวงามอันดับหนึ่งของหมู่บ้านเลยเชียวนะ  ไม่สินางเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของถงเยี่ยนเลยต่างหากล่ะ' 

เพ่ยเจินคิดขึ้นมาในใจ  แต่ด้วยไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอันใดให้เป็นการต่อความยาวสาวความยืดมากนัก  เพ่ยเจินจึงได้เร่งฝีเท้ามากขึ้นหวังจะได้รีบออกไปจากตลาดนี่เสียที  แต่หูสองข้างก็กลับแอบลอบฟังการสนทนาของซ่งเว่ยหยางกับผู้คนในตลาดต่อไปอีกเล็กน้อยด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เหตุใดเพ่ยเจินจึงได้สวมชุดคลุมของเจ้าเล่าเว่ยหยาง?" 

หญิงขายผักเอ่ยถามขึ้นและพรมน้ำลงบนผักของตนไปด้วย

"พอดีนางพลัดตกลงไปในน้ำ  ข้าจึงลงไปช่วยและให้นางใส่ชุดคลุมของข้าเอาไว้ขอรับ" 

ซ่งเว่ยหยางตอบออกไปด้วยความสุภาพเรียบร้อย

"พวกเจ้าคบหาดูใจกันไปถึงไหนแล้วเล่าเว่ยหยาง?" 

ชายขายปลากล่าวถามขึ้นมาอย่างเอาใจช่วย

ซ่งเว่ยหยางพลันหน้าแดงขึ้นเมื่อคิดถึงตอนที่ตนกับ

เพ่ยเจินจุมพิตกันในสายน้ำและตอนที่เพ่ยเจินก้มลงมาหอมแก้มตนแล้วจึงได้แต่มีท่าทีอ้ำๆอึ้งๆ  มิกล้ากล่าววาจาอันใดออกไปให้คนอื่นรู้ 

ภรรยาของชายขายปลาเห็นดังนั้นแล้วจึงแกล้งเอ็ดสามีของตนไปว่า 

"เจ้านี่ช่างถามอันใดมิรู้ความนัก  เว่ยหยางอายจนผิวสีน้ำตาลคร้ามแดดของเขาเป็นสีแดงเข้มขึ้นมาแล้วเห็นหรือไม่?"

"เอาล่ะๆ  พวกเจ้าก็อย่าได้พากันซักไซร้เว่ยหยางอันใดไปให้มากความนักเลย"  แม่ค้าขายผ้ากล่าวตัดบท   

"แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น  เว่ยหยางหากเจ้าจะได้แต่งงานเมื่อไหร่  อย่าลืมแวะมาซื้อผ้าร้านข้าเอาไว้ไปตัดชุดแต่งงานของพวกเจ้าด้วยเล่า  เข้าใจหรือไม่?  ข้าจะลดราคาให้เป็นพิเศษ  อีกทั้งข้ายังจะแนะนำร้านตัดที่ดีที่สุดให้เจ้าด้วย"

"ขอบคุณพี่สาวมากนะขอรับ"  ซ่งเว่ยหยางยังคงเป็นคนเรียบร้อยพูดน้อย  และมีกิริยาอ่อนโยนต่อผู้อื่นอยู่เป็นนิตย์เสมอ

เพ่ยเจินแอบเบ้ปากด้วยความขุ่นเคืองใจเล็กน้อยพร้อมกับคิดขึ้นมาในใจว่า 

'เพราะอะไร  ด้วยเหตุใดกันนะ  เจ้าหมียักษ์นี่ถึงได้กลายเป็นดาวเด่นและเป็นที่รักของคนในหมู่บ้านนี้ไปได้?  แต่ช่างเถอะมันก็หาใช่ธุระกงการอะไรของนางไม่  รีบกลับบ้านไปก่อนดีกว่า  ป่านนี้ท่านพ่อและท่านแม่อาจจะกำลังรอคอยนางอยู่ก็เป็นได้'

"ลุงหลี่นะลุงหลี่ท่านช่างทำให้ข้าอับอายขายขี้หน้าคนทั่วทั้งตลาดยิ่งนัก  ความแค้นครั้งนี้ข้าจะขอจดจำเอาไว้ให้ขึ้นใจไม่ลืมเลยทีเดียว" 

เพ่ยเจินกล่าวกับตนเองน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินออกจากตลาดไปด้วยความแค้นเคืองใจกับเหตุการณ์ในครานี้