หลังจากวันนั้นผ่านมาอาทิตย์ ร่างกายของพี่ตินดีขึ้นมากเลย เริ่มค่อยๆจำได้ทีละนิดๆ แต่สิ่งที่เขาจำไม่ได้เลยคือ ฉัน... เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันคือใครและเหมือนเขาชอบทำท่าทีรำคาญฉันบ่อยๆ เหมือนเขาไม่ชอบฉัน ไม่รู้ทำไม หลายครั้งฉันต้องกลั้นน้ำตาไว้แล้วก็ค่อยไปปล่อยเอาตอนอยู่คนเดียว ตอนนี้เหมือนหัวใจมันแตกสลายไปหมดเลย ฉันเอาแต่โทษตัวเองว่า ถ้าวันนั้นฉันไม่หนีเขาไป เขาก็คงไม่ต้องมาตามฉัน ทุกอย่างก็จะไปเป็นแบบนี้ ยิ่งตอนนี้ยิ่งนึกยิ่งร้องไห้ไปใหญ่ ฉันจะรอวันที่เขาหายเป็นปกติแล้วฉันก็ไปจะจากชีวิตเขา มันคงไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าวันนึงฉันจะหายไป เพราะยังไงเขาก็ดูเหมือนจะไม่อยากเห็นหน้าฉันอยู่แล้ว
"ริต้า ริต้า"
"อ่าว พี่ญาดา มาเยี่ยมพี่ตินหรอคะ ฮึก ฮึก" ฉันพยายามปรับเสียงให้ปกติที่สุด แต่ฉันรู้ว่า พี่ญาดากับธนาดูออกว่า ฉันโครตไม่ปกติและแอบมาร้องไห้เดียวเกือบทุกวัน
"เหนื่อยมั้ย" จู่ๆ พี่ญาดาก็ถามฉันด้วยน้ำ
