ตอนที่ 10 ไม่มีที่ไป
พ่อบ้านเฉินไปตามพระชายาที่ท้ายจวนไม่นาน กัวซุนฮวาก็เดินเข้ามาที่ห้องรับรองของจวนอ๋อง หญิงสาวย่อกายทำความเคารพองค์ฮองเฮาด้วยกิริยานอบน้อมอย่างสตรีที่ดี
"ถวายพระพรฮองเฮา ขอพระองค์ทรงพระเจริญพันปี พันพันปี" องค์ฮองเฮาฟางหรงรีบลุกขึ้นเดินไปจับมือของลูกสะใภ้เอาไว้ ก่อนจะพากันมานั่งตรงที่โต๊ะ
"ซุนเอ๋อร์เหตุใดต้องมากพิธีเช่นนี้ เวลานี้มีแค่แม่กับเสด็จพี่ของเจ้าเพียงเท่านั้น ทำตัวตามสบายเถอะ" องค์ฮองเฮาแย้มยิ้มให้ลูกสะใภ้อย่างเอ็นดู
"ขอบพระทัยเพคะองค์ฮองเฮา" กัวซุนฮวาก้มหน้าตอบรับด้วยกิริยานอบน้อมเช่นเคย ถึงแม้สมัยเด็กจะไม่ได้ร่ำเรียนมารยาทของคุณหนูในห้องหออย่างเต็มที่ ทว่าเท่าที่เรียนผ่าน ๆ มานางก็จำได้ขึ้นใจ
นิ้วชี้เรียวเหมือนต้นเทียนของจ้าวฟางหรงเชยปลายคางของลูกสะใภ้ขึ้น แววตาแสดงความตำหนิออกมาอย่างไม่จริงจัง
"เหตุใดจึงเป็นองค์ฮองเฮาอีกเล่า ไหนเจ้าลองเรียกเสด็จแม่ดูสิ
