ชะตาะร้ายกลายรัก

ตอนที่ 2 สัญญาใจ

ตอนที่ 2 สัญญาใจ

เสียงร้องไห้ของกัวหลี่หนิงดังออกมาอย่างน่าเวทนา ใบหน้าหวานเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตา จ้าวฉงซานท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์อยากจะลุกขึ้นไปดึงนางเข้ามากอดปลอบประโลมให้หายเศร้าโศกยิ่งนัก ทว่าไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้ เพราะเวลานี้นอกจากผู้คนสกุลกัวแล้ว ยังมีองค์ไท่จื่อนั่งอยู่อีกด้วย

"ซุนฮวา!!!...เจ้าไปอยู่ที่เตียงของท่านอ๋องได้อย่างไร" เสนาบดีกัวฉางเฉาถามบุตรสาวตนเองเสียงเข้ม ใบหน้าเขียวคล้ำอย่างคนพยายามจะเก็บโทสะที่มีไว้ในใจ

"ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะท่านพ่อ" กัวซุนฮวาก้มหน้าลง มือบางกำกระโปรงแน่น

"แล้วเจ้าล่ะน้องสามเจ้าจะว่าอย่างไร" จ้าวตี๋เฟยองค์รัชทายาทมองผ่านไปยังร่างบางที่นั่งก้มหน้าตัวสั่นอย่างน่าเวทนาก่อนจะถอนหายใจออกมาและหันหน้าไปมองน้องชายตนเอง ที่นั่งใบหน้าบึ้งตึง

"ข้าจะต้องว่าเช่นไร องค์ไท่จื่อก็รู้ดีว่าข้ามีหนิงเอ๋อร์เป็นคู่หมายอยู่แล้ว และหาใช่ความผิดข้าไม่นางมาปีนเตียงข้าเอง ทุกคนก็เห็น" สายตาคมตวัดกลับมามองร่างอรชรที่นั่งอยู่ข้างกาย ร่างของนางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวและอับอาย เพียงต้องฝืนกายให้นั่งตัวตรงเช่นนั้นได้ก็นับว่ามากพอแล้ว

"เจ้าพูดเช่นนั้นหาได้ถูกต้องไม่ เอาเช่นนี้เถอะสกุลกัวก็หาใช่คนอื่นไกล ความจงรักภักดีของสกุลกัวมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่เป็นพยาน ในเมื่อเจ้ากับคุณหนูใหญ่เป็นคนเดียวกันแล้ว เจ้าก็แต่งคุณหนูใหญ่เป็นชายาเอกของจวนอ๋องเถอะ"

ใบหน้างามเงยหน้าขึ้นไปมององค์ไท่จื่อ เมื่อสบกับดวงตาคมที่มองนางอย่างอ่อนโยน ซุนฮวาก็รีบก้มหน้าลง หยาดน้ำตาคลอในดวงตาแสนเศร้า

"องค์ไท่จื่อ!!!..." จ้าวฉงซานตวัดสายตาไปมอง พร้อมกับเอ่ยเสียงเข้ม

"เอาตามที่ข้าว่า ข้าจะทูลขอพระราชทานมงคลสมรสให้เจ้ากับคุณหนูใหญ่เอง ข้าขออภัยท่านเสนาบดีที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น" จ้าวฉงซานมองหน้าพี่ชายตนเองอย่างไม่พอใจ ทว่าก็ไม่สามารถขัดคำสั่งองค์ไท่จื่อได้ เขาทำได้แค่เพียงเงยหน้าไปมองหลี่หนิงหญิงคนรักด้วยความรู้สึกผิด

"หามิได้พ่ะย่ะค่ะองค์ไท่จื่อ" เสนาบดีกัวฉางเฉาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างพอใจ เพราะคำตัดสินของจ้าวตี๋เฟยถือว่าเป็นธรรมกับสกุลกัวอย่างที่สุดแล้ว แม้ว่าจะผิดฝาผิดตัวแต่เรื่องก็เกิดขึ้นแล้วจะให้ทำเช่นไรได้

"เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมเถอะนะซุนเอ๋อร์ เห็นทีข้าคงต้องกลับวังไปแจ้งแก่องค์ฮ่องเต้ให้รับทราบเรื่องทั้งหมดก่อน น้องสามเจ้าจะกลับพร้อมข้าหรือไม่"

"ข้า...ท่านกลับไปก่อน ข้ามีเรื่องจะต้องพูดคุยกับหนิงเอ๋อร์"

ไม่มีผู้ใดคัดค้านที่ฉงซานขอพูดคุยกับหลี่หนิง เพราะถึงอย่างไรทั้งสองก็เป็นคู่หมายกันมาก่อน ภายในศาลาริมสระบัว กัวหลี่หนิงนั่งร้องไห้จนผ้าเช็ดหน้าเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา จ้าวฉงซานมองหญิงคนรักด้วยความสงสาร

"หนิงเอ๋อร์...เจ้าอย่าร้องเลย ข้าจะทูลขอท่านพ่อแต่งเจ้าเข้าจวนพร้อมกันเสีย" กัวหลี่หนิงเงยหน้าขึ้นมองหยาดน้ำตาราวไข่มุกไหลออกจากดวงตาคู่สวย ใบหน้าหวานแสดงความเสียใจออกมาอย่างปิดไม่มิด

"ท่านอ๋อง...ท่านจะใจร้ายกับหม่อมฉันไปถึงไหนเพคะ...ท่านก็รู้ว่าพี่หญิงเกลียดหนิงเอ๋อร์ ที่พี่หญิงทำเช่นนี้คงจะสมใจนาง นางคงอยากให้หม่อมฉันแต่งไปเป็นชายารองของท่านอ๋อง...หม่อมฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้อีก มิต้องเป็นรองนางไปเรื่อยเลยหรือ"

"หนิงเอ๋อร์...ข้าจะแต่งเจ้าเป็นชายาเอก" มือหนายื่นออกไปจับมือบางเอาไว้อย่างปลอบโยน

"ท่านอ๋องก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้องค์ไท่จื่อตรัสเช่นนั้น...แล้วอีกอย่างสกุลกัวมีพันธสัญญาต่อราชวงศ์เรื่องที่จะต้องส่งตัวบุตรีเข้ารับตำแหน่งไท่จื่อเฟย และตอนนี้สกุลกัวก็เหลือเพียงหม่อมฉันที่เป็นบุตรีเพียงผู้เดียว หากแต่งเข้าจวนอ๋อง แล้วคำสัญญาเล่าจะทำเช่นไรได้"

จ้าวฉงซานถอนหายใจอย่างจนปัญญาราชโองการของเสด็จปู่สมัยยังเป็นฮ่องเต้ใครจะกล้าขัดคำสั่ง มีแต่ต้องก้มหน้ายอมรับ เขาหันหน้าไปมองหญิงคนรักที่ยังนั่งร้องไห้ปานใจจะขาด ก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างมาดร้าย ดวงตาคมจ้องมองไปยังห้องต้นเหตุ ในใจนึกอาฆาต

'ได้!!!ในเมื่อเจ้าอยากแต่งเข้าจวนอ๋องก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน'

จ้าวฉงซานนั่งอยู่อีกไม่นานก็กลับออกไป ภายในศาลาริมสระบัวจึงเหลือแค่เพียงสาวใช้ และคุณหนูรองกัวหลี่หนิงเพียงลำพัง หยาดน้ำตาที่ไหลบ่าออกมาเมื่อสักครู่หายวับไปกับตา เหลือเพียงใบหน้าสะใจที่แสดงออกมาเท่านั้น

"ทำดีมาก ข้าจะตกรางวัลเจ้าเป็นอย่างงาม" ใบหน้าหวานแสยะยิ้มร้าย

"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู ตำแหน่งไท่จื่อเฟยต้องเป็นคุณหนูของบ่าวเท่านั้นที่คู่ควร หาใช่คุณหนูใหญ่ก้นครัวไม่"

เมื่อวานที่ผ่านมาจวนสกุลกัวจัดงานเลี้ยงวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่า เหล่าขุนนางและองค์ไท่จื่อย่อมต้องมาร่วมงาน รวมถึงชินอ๋องจ้าวฉงซานคู่หมายของคุณหนูรองสกุลกัวอีกด้วย ก่อนหน้านั้นไม่กี่วันกัวหลี่หนิงบังเอิญไปได้ยินเสนาบดีกัวฉางเฉาและฮูหยินผู้เฒ่าพูดคุยกันถึงตำแหน่งไท่จื่อเฟยที่จะต้องเป็นของกัวซุนฮวา เพราะเป็นความต้องการของฮ่องเต้องค์ก่อนที่มีสัญญาใจกับราชครูกัว ซึ่งเป็นบิดาของกัวฉางเฉานั่นเอง

กัวหลี่หนิงไม่อาจเก็บความอิจฉาที่มีต่อพี่สาวต่างมารดาได้ นางจึงสั่งให้สาวใช้ลอบวางยาชายคนรักและพี่สาวตนเอง หลี่หนิงไม่ปฏิเสธว่านางเองก็พึงพอใจในตัวจ้าวฉงซานอยู่บ้าง ทว่าเขาเป็นเพียงแค่ท่านอ๋อง หาใช่องค์ไท่จื่อที่จะเป็นใหญ่ในภายภาคหน้า และหากตำแหน่งไท่จื่อเฟยจะเป็นของผู้อื่นนางก็จะไม่สนใจ แต่ต้องไม่ใช่กัวซุนฮวาผู้นี้