คำขอโทษ
1273 Words
Lineeeee~
'ฉาย : วันนี้เลิกกี่โมง จะไปรับ'
ฉันมองข้อความที่เด้งขึ้นมาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าอีกครั้ง
มากกว่าภาพนอนหนุนตักกันที่ฉันเห็น ใครจะไปคิดว่า ฉันจะเจออะไรที่เซอร์ไพรส์มากกว่านั้น เพราะหลังจากที่ฉันเลื่อนหน้าไทม์ไลน์ในเฟซบุ๊กของผู้หญิงคนนั้น ฉันก็พบในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงมาก่อน นั่นคือการรู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อเหมย ซึ่งสามีของฉันไปนอนหนุนตักเธอในค่ำคืนที่ผ่านมา เป็นเพื่อนกับฉาย ที่ชื่อว่าจีโน่
จีโน่เป็นเพื่อนสนิทของฉาย ทั้งที่เขารู้มาโดยตลอดว่าฉายมีฉันอยู่แล้ว แล้วทำไมมันยังเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ หรือแม้พวกเขาจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ยังเลือกที่จะไม่ใส่ใจ และไม่แคร์
หรือแค่ว่าอยากได้ ก็จะเอาให้ได้แบบนั้นหรือเปล่า!
ฉันไม่ได้ตอบกลับข้อความของตะวันฉาย แต่เลือกที่จะปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ แล้วโทรกลับไปหาคนที่บ้านแทน
[ฮัลโหลปาย ว่าไงลูก] เสียงและใบหน้าของแม่ที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเราสื่อสารกันด้วยการ Video Call
"แม่ทำอะไรอยู่คะ แล้วพ่อล่ะ"
[ วันนี้พ่อไปทำงาน แปลกดีที่ไม่กินเหล้า วันนี้แม่เลยสบายหูหน่อย แม่กำลังฝึกส่งงานด้วยตัวเองอยู่ พิมพ์ผิดพิมพ์ถูก แล้วแกล่ะ วันนี้ไม่มีเรียนหรือไง ]
ฉันยิ้มกลับ แล้วเลือกที่จะส่ายหน้าแทนคำตอบ หลักๆ แล้ว แม่ของฉันเป็นอาสาสมัครของหมู่บ้าน และทำงานรับจ้างทั่วไป แต่ละวันจะทำอะไร มักไม่ได้มีเป้าหมายอะไรล่วงหน้า
"ปายชอบเวลาที่พ่อไม่กินเหล้าจัง ถ้าเป็นไปได้ ปายอยากให้พ่อเลิกเหล้าไปเลย"
[ อยากให้เลิกก็มาบอกเอาเองละกัน แม่บอกพ่อแกไม่ได้หรอก ดีหน่อยวันไหนที่ไม่เมาก็ไม่ต้องทะเลาะกัน ]
ครอบครัวของฉันมักเป็นแบบนี้เสมอ พ่อชอบกินเหล้า เมาแล้วก็มาทะเลาะกับแม่ แม้จะเป็นการทะเลาะเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมาย แต่สุดท้ายแล้วภาพที่ผู้ใหญ่สองคนทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง มันก็เป็นภาพที่ชินมากสำหรับฉัน
[ วันเสาร์แม่จะไปหาฉลาม คิดถึงหลาน อาทิตย์ที่แล้วก็ไม่ว่างเลย ]
"ค่ะแม่ ถ้าแม่ไป ถ่ายรูปมาให้ปายด้วยนะคะ"
ฉันคุยกับแม่ อีกราวๆ ห้านาทีเห็นจะได้ จากนั้นก็วางสายลงไป วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะเรียนเลยสักนิด เลยเลือกที่จะนั่งโง่ๆ อยู่ภายในมหา'ลัย โดยมีเมยี่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ยอมไปไหนเลย
"ปาย โอเคหรือเปล่า เราไปกินข้าวกันไหม"
"เธอไปกินเถอะ ฉันขอนั่งอยู่ตรงนี้"
"ไหวหรือเปล่า เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วฉันไม่สบายใจเลย บอกหน่อยได้ไหม ว่าเธอจะแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ยังไง จะพูดตรงๆ เลยหรือเปล่า"
"ฉันอยากคุยนะ แต่ฉันอยากรู้มากกว่า ว่าเรื่องระหว่างฉายกับผู้หญิงที่ชื่อเหมย มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน พวกเขาเกินเลยไปถึงขั้นไหน ฉันอยากรู้ความจริงเรื่องนี้ โดยที่เป็นความจริงทุกอย่าง ไม่ใช่ข้อแก้ตัวเพื่อเอาตัวรอดเท่านั้น"
"หมายความว่า เธอจะทำเหมือนไม่รับรู้อะไรเลยอย่างนั้นเหรอปาย มันโอเคหรอ แบบนี้ความรู้สึกเธอมันจะแย่มาก ทั้งๆ ที่แค่นี้มันก็พังมากพอแล้วนะ"
"...ช่างมันเถอะ สิ่งเดียวที่ฉันอยากรู้ก็คือความจริง หากสิ่งที่ฉันกำลังรับรู้ มันเคยเกิดขึ้นลับหลังของฉันซ้ำๆ มันจะทำให้ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉายไม่ได้แคร์ฉันจริงๆ"
ยิ่งพูดถึง ยิ่งตอกย้ำ มันก็ยิ่งทำให้ฉันจุกมาก ฉันไม่เคยระแวง ไม่เคยสงสัย ไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดกับฉันด้วยซ้ำ มันเลยทำให้ฉันมีความรู้สึกว่า ระยะเวลาที่ฉันและฉายรู้จักกัน ระยะเวลาที่เราคบกัน ทั้งความสัมพันธ์ และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกัน มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย
ต่อให้จะมีลูกด้วยกัน แต่ถ้าผู้ชายมันไม่หยุด ต่อให้มีลูกสักกี่คน ต่อให้ลูกจะน่ารักแค่ไหน ต่อให้ที่ผ่านมา แม่ของลูกจะอดทนสักเท่าไหร่ ก็หยุดมันไม่ได้อยู่ดี
@คอนโดมิเนียมของฉาย
ฉันกลับมาที่ห้องในเวลาสี่โมงเย็น เพราะห้าโมงฉันต้องไปทำงาน พอกลับมาถึงห้อง ฉันก็พบฉายที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาภายในห้อง
"ทำไมไม่ตอบไลน์ล่ะปาย ทักไปตั้งหลายครั้ง" ยิ่งได้ยินเสียง มันก็ยิ่งทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่เขาทำ ไปนอนหนุนตักผู้หญิงคนอื่นได้อย่างน่าไม่อาย เขารู้ตัวหรือเปล่า ว่าสิ่งที่เขาทำมันทุเรศแค่ไหน
"ปาย"
"ฉันไม่ว่างที่จะตอบไลน์นาย" ฉันตอบโดยไม่มองหน้า วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะกระจก ถอดรองเท้า แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที
แค่เห็นเงาของเขา แค่หางตาของฉันมองเห็นเขา ฉันก็รู้สึกแย่จนอยากร้องไห้ออกมา
ฉันมองตัวเองที่กระจกใบใหญ่ เสื้อสีดำที่ได้มาจากทางร้าน กับกางเกงยีนส์ขายาวรัดรูปแบบธรรมดา ฉันช่างแตกต่างจากผู้หญิงคนนั้นโดยสิ้นเชิง
เขาสวย เขาแต่งหน้าจัด แต่งตัวล่อแหลมแบบที่ผู้ชายชอบ หากผู้ชายอย่างฉายจะชอบแบบนั้นเหมือนผู้ชายส่วนมาก หลายใจทั้งที่ตัวเองมีเมียอยู่แล้ว ฉายก็ไม่ควรได้รับสิ่งดีๆ ความรู้สึกดีๆ จากฉัน คนมักมาก ไม่รู้จักพอ ไม่ควรได้ความรักตอบแทน
"ปาย" ร่างสูงเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง ภาพที่ฉายนอนหนุนตักผู้หญิงคนอื่น ทำให้ฉันปัดมือหนาออกห่างทันที
"ปาย"
"ฉันจะไปทำงาน" ฉันเหลือบมองเขาเพียงหางตา แล้วตั้งท่าจะเดินผ่านหน้า แต่ฉายคว้าแขนของฉันเอาไว้
"ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้กลับ สัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำแบบนั้นอีก"
"..." ฉันไม่ตอบอะไร และพยายามปัดมือนั้นออกห่าง
"ปาย"
"ขนาดนายรอฉันแค่หนึ่งชั่วโมง นายยังรู้สึกแย่เลย ลองคิดกลับกันดูบ้าง เวลาที่ฉันตื่นนอนในตอนเช้าแล้วพบว่านายยังไม่กลับมา ฉันควรรู้สึกยังไง" ฉันบอกเสียงสั่น ที่ผ่านมาฉันไม่เคยระแวงด้วยซ้ำ แล้วทำไมเขาต้องทำให้ฉันรู้สึกแย่แบบนี้ด้วย
"ขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว"
"แต่นายทำให้ฉันเสียความรู้สึกไปแล้ว!"
ครั้งนี้ฉันมองหน้าตะวันฉายตรงๆ และผลักเขาออกห่างจนเต็มแรง
"ถ้าคิดว่าสิ่งที่นายทำมันถูกต้อง แล้วนายต้องการที่จะทำไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ขอให้นายบอกฉัน บอกออกมาตรงๆ ว่านายต้องการแบบไหน แล้วฉันจะไม่เซ้าซี้นายเลย!"
"ขอโทษไงปาย เมื่อคืนเมามาก ก็กินเหล้าอยู่กับพวกไอ้จีโน่มัน!"
"นายจะไปกินเหล้ากับใครฉันไม่เคยว่า อย่าทำลายความรู้สึกของฉันที่รักและหวังดีกับนายมาโดยตลอดเท่านั้นก็พอ!"
- Writer
