"ปาย..." เมยี่กระชับฝ่ามือที่ประกบอยู่กับมือของฉันแน่นขึ้น ส่งผลให้ฉันที่กำลังคิดอะไรเงียบๆ ดึงสติของตัวเองกลับคืนมา
"โอเคไหมอ่ะ"
"อื้อ" ทั้งที่พยายามจะฝืนยิ้มนะ แต่ฉันกลับยิ้มไม่ออก มันจุกๆ ที่ใจ อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย
"ก่อนกลับ แวะซื้อเครื่องดื่มคลายเครียดสักหน่อยดีไหม เธอจะไม่ได้ต้องคิดมาก"
ฉันฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง เป็นไปได้เหรอที่จะไม่คิดมาก เรื่องที่ฉันเจอมามันค่อนข้างหนัก มันคงยากหากจะทำใจให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
"เบียร์เย็นๆ สักสองสามขวดดีไหมปาย เดี๋ยวฉันเปย์เองก็ได้"
"..."
"กินเพื่อลืมไง ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนฉันร้องไห้ น้ำตาของผู้หญิงด้วยกัน แค่เห็น ฉันก็ทรมานแทนเธอแล้ว"
"นั่นสิ จริงๆ ผู้หญิงด้วยกัน ฉันว่าน่าจะเข้าใจกันและกันได้เป็นอย่างดีนะ แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเลือกที่จะยุ่งกับสามีของคนอื่น สามปีฉันว่ามันนานนะ และไม่อยากเชื่อเลยว่า ผู้หญิงคนนั้นจะไม่รับรู้ว่าฉายมี
