ทางด้านกรกฎ พอกาญต์พิชชาบอกว่าปวดข้อเท้า เขาก็รีบถอดรองเท้าสเก็ตออกอย่างรวดเร็ว โดยเขาถอดรองเท้าออกทั้งสองข้าง เมื่ออาการบวมเป่งตรงข้อเท้าขวาใกล้ตาตุ่มปรากฏต่อสายตาทั้งคู่ ชายหนุ่มก็นึกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุสำคัญให้กาญต์พิชชาต้องเจ็บตัว
“ผมขอ...เอ่อ...เจ็บตรงนี้ใช่ไหมครับ”
คำว่า ขอโทษ ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ ไม่ใช่เพราะเย่อหยิ่งที่ต้องกล่าวคำนี้ออกมา แต่เป็นเพราะความหวาดกลัว...กลัวว่าหากเอ่ยออกไปแล้วจะไม่ได้รับคำให้อภัยกลับคืนมาจากกาญต์พิชชา
เมื่อกรกฎลูบฝ่ามืออบอุ่นมาแตะแผ่วเบาตรงบริเวณที่บวมช้ำ กาญต์พิชชาก็ขยับเท้าถอยหนีราวกับเกรงว่าอีกฝ่ายจะสัมผัสหนักหน่วงก่อให้เกิดความเจ็บปวดกับเธออีกครา
“อย่าขยับเท้าหนีสิครับ ขอผมดูอาการของคุณก่อน”
กรกฎเอ็ดเบาๆ พลางจับยึดเท้าเล็กไว้มั่นไม่ให้กาญต์พิชชาขยับหนีตามที่ต้องการ จากนั้นก็เอื้อมมือไปลูบตรงบริเวณบอบช้ำด้วยกริยาแผ่วเบาราวกับขนนก
