พิษสวาท | ตอนที่ 7 | งานแต่งสายฟ้าแลบ
1830 Words
พิษสวาท | ตอนที่ 7 | งานแต่งสายฟ้าแลบ
หลังจากนั่งอัดบุหรี่ไปหลายต่อหลายมวนจนหมดซองด้วยความเครียด ท้ายที่สุดแล้วเขาก็นึกทางออกอะไรขึ้นมาได้ รันเวย์จึงรีบโทรศัพท์หาแม่ทันที
(บทสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างรันเวย์ / คุณแม่เฌอรีน)
(ว่าไงเจ้าลูกชายตัวดี นี่ลูกแม่ตื่นแต่เช้าเหมือนกับคนอื่นเขาเป็นด้วยเหรอ?) เมื่อรับสายก็เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วรันเวย์แทบไม่เคยใช้ชีวิตในเวลากลางวันแบบนี้เลยจริง ๆ
ยิ่งช่วงนี้ที่อีกฝ่ายขอลาพักร้อนจึงไม่ต้องไปทำงานที่บริษัท เลยทำให้ไม่มีใครได้เห็นหน้าค่าตาของเขาสักเท่าไหร่
"แม่ครับ คือผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อยน่ะครับ" รันเวย์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากกว่าปกติ
(มีอะไรรึเปล่ารัน ทำไมน้ำเสียงดูเครียด ๆ น่ะลูก?) ผู้เป็นแม่เอ่ยถามกลับทันที เพราะปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จริงจังอะไรมากแบบนี้
"คือ... ผมอยากขอนับหนึ่งแต่งงานน่ะครับแม่" รันเวย์นึกใบหน้าคนรักสลับกับมองไปที่คลินิกนั้นอย่างคิดไม่ตกเลยจริง ๆ
(ฮะ? ลูกพูดจริงเหรอรัน?) ปลายสายอุทานขึ้นด้วยความดีใจ
"จริงครับแม่... ผมอยากรีบจดทะเบียนแล้วก็แต่งงานกับหนึ่งให้ไวที่สุดเลย" รันเวย์กัดริมฝีปากไปด้วยพูดไปด้วย สีหน้านั้นมีแต่ความกังวลใจ
(แม่ดีใจและก็ยินดีต้อนรับลูกสะใภ้คนนี้มาก ๆ เลยนะ) ท่านตอบกลับมาอย่างปิติยินดี
"แต่แม่ครับ คือ... ผมไม่รู้ว่าควรจะเตรียมอะไรบ้าง" เขาเอ่ยถามไปตรง ๆ
(เราน่ะ เตรียมตัวเตรียมใจก็พอ ที่เหลือเดี๋ยวแม่จัดการให้เอง) พอรู้ว่าลูกชายคนโตตั้งใจขอแฟนแต่งงาน มีเหรอที่สาวสังคมอย่างเฌอรีนจะพลาดได้ เธอชอบจัดงานสังสรรค์มากเป็นที่สุดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
(เรื่องแหวนเนี่ย เดี๋ยวแม่ให้ร้านประจำคัดเพชรสวย ๆ มาทำแหวนแต่งงานให้ รับรองว่าถูกใจหนูนับหนึ่งแน่ ๆ) เธอดีใจประหนึ่งว่ากำลังจะได้แต่งงานเองอีกรอบเสียแล้ว
"ผมเชื่อมือแม่ที่สุดเลยครับ" รันเวย์พยักหน้ารับไปทันที เพราะมารดาของเขารสนิยมดีที่หนึ่งเลยจริง ๆ หาใครแทนไม่ได้
"เอ่อ แม่ครับ แล้วถ้าผมอยากขอแต่งภายในต้นเดือนหน้าได้ไหมครับแม่?" รันเวย์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพูดออกไปแบบชัด ๆ ว่าเขาต้องการด่วนมากจริง ๆ
(ฮะ ต้นเดือนหน้า?) ปลายสายถึงกับต้องถามย้ำอีกครั้ง เพราะนั่นหมายความว่าเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่สัปดาห์เท่านั้น
(ทำไมต้องรีบขนาดนั้นเหรอลูก... หรือว่าหนูหนึ่งกำลังมีข่าวดี) แม่ของรันเอ่ยถามกลับมาด้วยความข้องใจ เพราะทุกอย่างมันดูร้อนรนไปหมดจริง ๆ
"ไม่ใช่ครับ" รันเวย์ยกมือกุมหน้าผากตัวเองทันที เพราะคนที่เขาพลาดทำให้ท้องดันไม่ใช่นับหนึ่งนี่สิ
"คือ... ผมอยากแต่งงานในวันครบรอบที่คบกันกับหนึ่งน่ะครับแม่" ชายหนุ่มรีบพูดขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน หลังพยายามหาเหตุผลมาอ้างได้
(อ่า ๆ งั้นเดี๋ยวแม่รีบจัดการเรื่องแหวนเพชรกับเรื่องรายละเอียดงานแต่งให้เลยก็แล้วกันนะ) คุณแม่รับปากทันที แม้ว่ามันจะกะทันหันไปหน่อย แต่เพื่อลูกชายแล้วเธอย่อมทำให้งานแต่งเกิดขึ้นมาได้ทันอย่างแน่นอน
"ขอบคุณนะครับแม่... ผมรักแม่ที่สุดในโลกเลย" รันเวย์ตอบอย่างอ้อน ๆ
(จ้า แต่วันหลังถ้าคิดทำอะไรแบบนี้ต้องวางแผนล่วงหน้าหน่อยนะลูก ไหนจะสินสอด เรือนหอ และอีกมากมายหลายอย่างที่ต้องเตรียม) ปลายสายบ่นตามหลังมาทันทีตามแบบฉบับของความเป็นแม่นั่นแหละ
(งั้นเดี๋ยวแม่ทำผมเสร็จ จะรีบจัดการเรื่องงานแต่งให้นะลูก และจะส่งข้อมูลต่าง ๆ ไปให้ดูเป็นระยะ ๆ) แม่ของเขาเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับการสระไดร์ผมในร้านเสริมสวยดังเช่นทุก ๆ วัน
"ครับคุณหญิงเฌอรีน" รันเวย์ขานรับก่อนที่อีกฝ่ายจะกดวางไป
(จบบทสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างรันเวย์ / คุณแม่เฌอรีน)
ชายหนุ่มยังคงนั่งจ้องมองรูปหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองซึ่งถ่ายคู่นับหนึ่งอยู่นานมาก
"ถ้าเราสองคนจดทะเบียนและแต่งงานกัน มีลูกด้วยกัน ถ้าวันหนึ่งที่หนึ่งรู้ว่ารันเคยทำผิด หนึ่งก็คงจะให้อภัยรันได้ใช่ไหม?" รันเวย์มองที่รูปคนรักด้วยความกลัวมากจริง ๆ กลัวอีกฝ่ายจะรู้ความเลวที่เขาทำเอาไว้ กลัวว่าเธอจะทิ้งเขาไป
อย่างหนึ่งที่รันไม่เคยหลอกเลยคือ เขารักเพียงเธอมาโดยตลอดจริง ๆ การแต่งงานคือวิธีเดียวที่จะรั้งผู้หญิงคนนี้เอาไว้ได้
"ถ้ารันได้หนึ่งแล้ว รันจะหยุดและไม่ไปหาเศษหาเลยที่ไหนอีก" เขามองแฟนสาวตัวเองด้วยความทะนุถนอม แต่เมื่อเงยหน้ามองตรงไปที่คลินิกแห่งนั้นมันก็อดกังวลใจไม่ได้ เพราะผู้หญิงแบบพิต้าร้ายกว่าที่คิดเอาไว้มากจริง ๆ
"ฉันต้องกำจัดเธอออกไปจากชีวิตให้ได้ อีนรกเอ๊ย!!" รันเวย์กำหมัดแน่นก่อนจะต่อสายตรงไปยังพวกรับจ้างทำงานผิดกฎหมายในทันที
เพียงไม่นานนักพิต้าก็เดินกะเผลกออกมาจากคลินิกแห่งนั้น เธอจ้องมองมาที่รถของรันเวย์ด้วยใบหน้าเจ็บปวด
ชายหนุ่มเดินลงจากรถก่อนจะยืนกอดอกดูเธออย่างเฉยชา หญิงสาวลากสังขารที่โรยราเดินมาใกล้ ท่าทางซีดเซียว ตัวหนาวสั่น ทั้งยังกุมท้องเอาไว้ตลอดเวลา
"คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?" ก่อนเงยหน้าเอ่ยถามรันเวย์อย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตาลอย ๆ ปากแห้งสนิท
"เขาเป็นลูกของคุณนะ" พิต้ากำหมัดแน่นเพราะทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด เธอตั้งใจจะจับอีกฝ่ายด้วยลูกในท้อง แต่ใครจะคิดว่าเขานั้นใจดำอำมหิตได้มากขนาดนี้
"แล้วไง?" ร่างสูงตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ
"ฉันก็รับผิดชอบให้แล้วไง จะเอาห่าอะไรอีก?
"คุณไม่ได้พาฉันมาฝากครรภ์ แต่เป็นทำแท้งต่างหาก!" หญิงสาวหน้าโทรม ๆ ต่อว่าเขาด้วยเสียงที่แหบแห้ง
"ฉันก็เลือกวิธีที่ง่ายและปลอดภัยให้กับเธอแล้วนะ หรือจะให้ฉันเป็นคนทำให้เอง?" รันเวย์พูดขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจไยดีอะไรเลยแม้แต่นิด
"สองสัปดาห์มันก็ยังเป็นแค่วุ้น กินยาไปแล้วเดี๋ยวคงหลุดออกมาเอง" เขากุมขมับเล็กน้อยพร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดังอีกครั้ง
พิต้าเงยหน้ามองรันเวย์อย่างเจ็บปวดใจ สองมือกำหมัดแน่น เธอน้ำตาไหลด้วยความแค้นใจ ทว่าไม่ได้รักหรือห่วงเด็กในท้อง แต่แค่ว่าจะไม่มีอะไรมาต่อรองก็เท่านั้น
"จะมาโทษกันไม่ได้หรอกนะ! เพราะฉันไม่ได้พลาด แต่เธอต่างหากที่จงใจเจาะถุงยางอนามัย!" เขาชี้หน้าของหญิงสาวอีกครั้งอย่างเอาเรื่อง
"คิดว่าฉันยอมหยุดแค่นี้เหรอ มีลูกหรือไม่มี ฉันก็จะเปิดโปงตัวตนสารเลวนี้ให้แฟนคุณรู้ให้ได้! อยากเห็นเหมือนกันว่าจะมีใครทนคนอย่างคุณได้เหมือนฉัน!" พิต้าตะโกนใส่หน้าของรันเวย์ทั้ง ๆ ที่ฤทธิ์ยาซึ่งถูกหมอกรอกเข้าไปมันทำให้เธอหมดเรี่ยวแรงและอยากอาเจียนออกมาตลอดเวลา
"อย่าหวังเลยว่าคุณจะมีความสุข!" ริมฝีปากซีดตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ
"ถ้าฉันรักมากก็แค้นมากบอกไว้เลย" เธอพยายามจะชันเข่าลุก เพื่อสู้หน้ากับรันเวย์ แต่ทันทีที่ยืนขึ้นได้
"ความรักเหี้ยอะไร? กูเ****นส่วนมึงก็แค่ง่าย" ร่างสูงส่ายหน้าพลางเอ่ยเสียงแข็ง
"และถ้าไม่ระยำใส่กันก่อน กูก็คงไม่ตอบกลับมึงด้วยวิธีนี้" รันเวย์จ้องพิต้ากลับไปอย่างไม่เกรงกลัว แล้วก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองเล็กน้อย เพื่อเช็กข้อความจากใครอีกคน
"อย่ามาหาว่ากูใจร้าย เพราะมึงอยู่ไม่เป็นเองต่างหาก!" รันเวย์มองเธอครั้งสุดท้ายก่อนที่จะมีรถตู้สีดำคันหนึ่งขับมาจอดเทียบพร้อมกับไอ้โม่งสวมชุดดำสนิทสองคนเดินเข้ามาใช้ถุงดำครอบหัวของพิต้าและอุ้มขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ร้องกรี๊ดใด ๆ เลยแม้แต่น้อย
ชายฉกรรจ์ที่มีรอยสักเต็มลำตัวเดินตรงเข้ามาหารันเวย์พร้อมโค้งคำนับให้กับนายจ้างของเขาทันที
"นายจะให้ผมอุ้มมันไปฆ่าทิ้งที่ไหนดีครับ?" ชายคนนั้นเอ่ยถามอย่างเลือดเย็น
"ยังไม่ต้องฆ่ามัน กูแค่ต้องการขู่ให้กลัวมาก ๆ ก็เท่านั้น" รันเวย์ตอบกลับไป ก่อนจะโชว์สลิปเงินที่เขาโอนเข้าบัญชีอีกฝ่าย
"พวกมึงเอาตัวมันไปขังไว้ก่อนสักสองสามวันละกัน แล้วกูจะออกคำสั่งไปอีกที" ชายหนุ่มพูดเพียงเท่านั้นและเดินกลับไปขึ้นรถตัวเองทันที
• บ้านรันเวย์ ไทม์โซน •
เมื่อกลับมาถึงบ้าน รันเวย์ก็ทำการโทรสายตรงเข้าไปเช็กตารางงานของนับหนึ่งอย่างละเอียด หลังจากขอแต่งงานเสร็จ ไม่กี่วันก็จัดงานเลย เขาค่อนข้างแน่ใจมากว่าแฟนสาวจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน
"อ้าวไอ้ไทม์ มาก็ดีละ" เมื่อเขาเงยหน้าเจอไทม์โซนก็เรียกใช้งานน้องชายทันที
"เห็นแม่บอกว่ามึงกำลังเตรียมจะแต่งงานด่วน ๆ กูก็เลยรีบกลับ" ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีเร่งรีบพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเขา
"มึง… มีอะไรป่าววะ?" ร่างสูงเดินตรงเข้ามาถามพี่ชายตัวเองทันทีด้วยความข้องใจ
"เออ… มี... กูพลาดไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง" รันเวย์ตอบกลับไปอย่างไม่ปกปิด เพราะไทม์รู้มาโดยตลอดว่าพี่ชายตัวเองนิสัยแบบไหน ในหลาย ๆ ครั้งเขาก็พยายามเตือนแล้ว แต่อีกฝ่ายฟังใครเสียที่ไหน
"แต่กูก็พาไปเอาออกแล้วนะ" จากนั้นจึงปรึกษาไทม์ไปตรง ๆ สำหรับเขาไม่มีใครที่เชื่อใจได้มากเท่ากับน้องชายแท้ ๆ คนนี้อีกแล้ว
"มึงรีบแต่งงานเพื่อปกปิดเรื่องนี้เนี่ยนะ?" คนฟังส่ายหน้าทันทีอย่างไม่เห็นด้วยเลย
"เชี่ยพี่!... มึงไม่ทำกับพี่นับหนึ่งเกินไปหน่อยเหรอวะ?" เขารู้สึกสงสารว่าที่เจ้าสาวคนนี้มากจริง ๆ แต่ก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรเธอได้ เพราะคนที่ทำผิดคือพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเอง
"ไอ้ไทม์ ก็กูไม่มีทางเลือกอื่นไง!"
- Writer
