“...ขอบคุณนะลูคัส”
“กองไว้ตรงนั้นแล้วรีบมานอนยังมีประโยชน์กว่า” คำพูดกระด้างของเขาไม่ได้ทำให้ฉันโกรธหรอก ฉันนั่งมองเขาจากที่เดิมแล้วก็ค่อย ๆ พูดออกมา
“ฉันแค่อยากขอบคุณนาย อยากขอบคุณจริง ๆ นะ อย่างน้อยนายก็มีน้ำใจช่วยเหลือฉันในวันสุดท้ายก่อนที่พรุ่งนี้...เราจะหมดพันธะต่อกัน”
“...”
ทำไมเขาถึงได้เงียบ?
“ลูคัส นายได้ยินฉันไหม” ฉันถามออกไปแต่ทุกอย่างก็ยังอยู่ในความเงียบเหมือนเดิมเลยเดินไปหยุดที่เตียง
...เอาจริงดิ?
นี่เขาหลับตั้งแต่พูดจบเลยรึไง?
“เฮ้อ~ ขอบคุณนะ อย่างน้อยนายก็ยังช่วยฉัน” ถึงเขาจะเลวกับฉันมากแต่อย่างน้อยตอนที่มีปัญหาเขาก็ช่วยฉันถึงสองครั้ง ครั้งแรกก็เรื่องค่ารักษาของแม่ ครั้งที่สองก็คือเรื่องงาน มันสำคัญกับฉันมากจริง ๆ ถ้าไม่มีส่งพรุ่งนี้ฉันได้ลงทะเบียนเรียนใหม่แน่นอนอาจารย์ที่สอนยิ่งไม่ชอบหน้าฉันอยู่ด้วย ตั้งแต่ต้นเทอมจนจะจบเทอมอยู่แล้วจ้องจะยื่นเอฟให้ฉันตลอด แต่ก็ไม่แปล
