EP : 7 : บางอย่างที่เปลี่ยนไป
2199 Words
“...” โคตรโป๊
ฉันมองบิกินี่ที่อีโก้พาไปซื้อ ไม่ ๆ มันไม่ได้พาไปซื้อแต่มันเป็นคนซื้อและมันเลือกเองทุกชิ้น ห้ามแล้วนะแต่มันไม่หยุดที่จะหยิบเลย
3 คืน 4 วัน กับบิกินี่ที่โคตรโป๊ 8 ชุด
“มึงไม่คิดจะให้เพื่อนใส่อย่างอื่นเลยเหรอโก้?”
“จะใส่เพื่อ ใส่แล้วก็ต้องถอดถ้างั้นก็เอาชุดที่มันถอดง่าย ๆ ค่ะหญิง”
“กูไม่ได้อยากไปแต่แรกนะโก้ ยิ่งให้ไปนอนกับเขาก็ยิ่งไม่อยาก มึงก็รู้ว่ากูเกลียด”
“ไม่อยากก็ต้องฝืนใจ โตแล้วอีเนียร์ ไม่ฝืนก็ต้องอยู่แบบนี้”
“...”
“มึงต้องทำทุกอย่างเพื่อตัวมึงจำไว้”
“...อือ”
นั่นล่ะค่ะ สุดท้ายฉันก็ต้องหอบบิกินี่แปดตัวแปดแบบแปดสีกลับมาที่คอนโดแล้วก็นั่งมองมันด้วยความสยดสยอง
ไม่ใช่ว่าไม่เคยใส่ ฉันใส่บิกินี่เวลาไปเที่ยวหรือไปว่ายน้ำเป็นเรื่องปกตินั่นล่ะแต่จะให้ไปใส่ให้เขาดูโดยเฉพาะมันคือเรื่องไม่ปกติ
...อี๋~
แค่แก้ผ้านอนให้เขาปู้ยี่ปู้ยำได้ตามสบายในทุกครั้งที่เขาต้องการมันก็แย่อยู่แล้วนี่ยังต้องใส่บิกินี่ยั่วเขาอีกเหรอ สภาพแต่ละชุดดูครึ่งตายังรู้เลยว่าตั้งใจใส่ยั่ว -_-!
เฮ้อ~ ก็ได้แต่แอบหวังว่าเขาจะไม่รู้ทันนะว่าฉันตั้งใจจะใส่ยั่วถึงแม้ว่าความหวังที่เขาจะรู้ไม่ทันมันจะริบหรี่ก็ตาม
-หลายวันต่อมา-
“เตรียมชุดรึยัง” เขาเข้ามาในคอนโดของฉันมาถึงก็เดินเข้าไปในห้องนอนอาบน้ำแล้วก็นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาพร้อมกับคำถาม
“ชุดอะไร”
“บิกินี่”
“อืม” ฉันตอบสั้น ๆ แล้วก็เล่นโทรศัพท์ต่อ
“โป๊ไหม?”
“...” คำถามทำให้ฉันต้องละสายตาแล้วมองไปที่เขาอีกครั้ง
“ว่าไง?”
“ไม่” ไม่โป๊น้อยน่ะสิ -_-
“อยากแก้ผ้าว่ายน้ำงั้นสิ”
“...” ใครจะอยากกันล่ะ!
“หึ ๆๆ ตกลงมีไหม”
“...มี”
“ก็แค่นั้น” เขายิ้มแต่ไม่ใช่ยิ้มมีความสุขหรอกคนแบบนี้มีแต่จะยิ้มสะใจให้ฉันต่างหากล่ะ
ฉันมองเขาด้วยความโกรธและเขาก็คงรู้ถึงได้ยิ่งยิ้มพอใจแล้วเดินตรงมาหยุดตรงหน้าฉัน
หมับ!
“อย่ามาเสียมารยาทนะลูคัส” ฉันตำหนิเขาที่ดึงโทรศัพท์ออกไปจากมือฉัน
ฟุบ!
เขาโยนโทรศัพท์ไปที่โซฟาอีกตัวทำแค่นี้ใจฉันก็ห่อเหี่ยวแล้วเพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะฉันรู้จักเขาพอสมควรไง
“พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า” ฉันบอกเขาเพราะพรุ่งนี้เราต้องไปขึ้นเครื่องตอนเจ็ดโมงเช้าซึ่งแน่นอนว่าต้องเผื่อเวลาเช็คอินด้วย
“ก็ให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้”
“แต่...อื้อ~” คำพูดฉันหายไปเหลือแค่เสียงในลำคอที่ดังออกมา แต่ไม่ใช่เพราะถูกจูบหรอกนะคะ ฉันถูกเขากดหัวให้ใบหน้าฝังลงไปหางูเห่าของเขาที่ชูคอแผ่แม่เบี้ยออกมาแล้วต่างหากล่ะ
หึ! ก็หวังว่าพรุ่งนี้จะตื่นไปขึ้นเครื่องทันก็แล้วกันนะลูคัสเพราะนี่มันห้าทุ่มแล้ว!
-วันต่อมา-
“เพราะเธอ”
“ฮะ?”
“เพราะเธอเราถึงตกเครื่อง”
“เหอะ! เพราะนายรึเปล่า ฉันเตือนแล้ว”
“เพราะเธอต่างหากที่บอกให้ฉันเอานาน ๆ”
“ลูคัส!” ฉันตะเบ็งเสียงใส่เขาด้วยความโมโหเพราะไม่มีช่วงเวลาไหนเลยที่ฉันบอกให้เขาทำอะไรนาน ๆ แต่ถ้าแรง ๆ ไม่แน่ เอ่อ...ช่างมันเถอะค่ะมันก็แค่เรื่องของเมื่อคืนอย่าไปให้ความสำคัญเลย
“เผื่อเธอจะลืมไปว่าเราไม่ได้อยู่ในคอนโดของเธอ” เขาพูดออกมาฉันก็หน้าเสียแล้วก็รีบกวาดสายตาไปรอบ ๆ ที่มีคนมองมาที่เราสองคนเยอะพอสมควรแต่มองได้แค่แป๊บเดียวก็ต้องเลิกสนใจคนอื่นเพราะยิ่งมองยิ่งอายที่เมื่อกี้เสียมารยาทเสียงดังในที่สาธารณะ พอมองกลับมาที่เขาก็เห็นนายนี่มองเหมือนสมเพช
เหอะ!
อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะลูคัส คอยดูนะถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ฉันจะขยี้นายให้แหลกขึไปเลย!
“ไม่ต้องอารมณ์เสียแค่เลื่อนไฟท์แค่นั้นเองจะเป็นอะไร จะกินอะไรก่อนไหม”
“ไม่”
“แน่ใจ?”
“อืม”
“ถ้างั้นฉันกินคนเดียวนะ”
“อืม” ฉันตอบสั้น ๆ ถึงแม้ในใจจะเริ่มหิวแล้วก็ตาม ตื่นตั้งแต่ตีสี่จนถึงตอนนี้จะแปดโมงเช้าแล้วใครจะไม่หิว แต่ไม่กินเพราะเขาถามถึงหิวแค่ไหนก็จะทน ชูคอไว้ซาเนียร์
ลูคัสไม่พูดอะไรเขาแค่พยักหน้าเรียกให้เดินตามแล้วจากนั้นเขาก็เดินไปทางร้านขายเบอร์เกอร์ร้านหนึ่งแล้วก็จัดการสั่งอาหารโดยที่มีฉันยืนชูคอรออยู่ข้างนอก ฉันไม่กินหรอกไม่เคยอยากกินอาหารร่วมกับเขา
ลูคัสสั่งเบอร์เกอร์ชิ้นโตของแบรนด์ดังมาพร้อมกับกาแฟหนึ่งแก้ว เขานั่งลงที่ที่นั่งข้างหน้าร้านฉันก็ต้องจำใจนั่งด้วยแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นระหว่างที่รอให้เขายัดไอ้ของกินของเขาเข้าปากเข้าท้องให้เสร็จ
“...”
...หอมเป็นบ้า
ไม่ ๆ ไม่ต้องสนเลยซาเนียร์ รอกินอาหารบนเครื่องบินก็ได้อีกแค่สองชั่วโมงก็ได้ขึ้นเครื่องแล้ว
เล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลาดีกว่า ไหนดูซิว่ามีอะไรน่ากิน...
เฮ้อ~ ทำไมวันนี้เบอร์เกอร์กับกาแฟมันหอมผิดปกติแบบนี้ T^T
อย่ามองเขานะซาเนียร์เดี๋ยวเขารู้ว่าแกกำลังหิวมาก ห้ามมองเด็ดขาด
...หอม
...จัง
...ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดแล้ว
“เอาไป”
“...” ฉันมองบางอย่างที่ถูกยื่นมาพร้อมกับเสียงที่ค่อนข้างห้วนของเขา
“อะไร?”
“หิวก็กิน”
“ไม่หิว”
“กิน”
“ไม่”
“อย่างเรื่องเยอะ กิน”
“...” ฉันมองเขาที่กำลังมองกดดันฉันแล้วก็ทำหน้ากับท่าทางที่เหมือนคนจำใจต้องกินเพราะถูกบังคับ
ว่าแต่ตั้งนานแล้วเขาไม่กัดมันสักคำเลยรึไง นี่ฉันคิดว่าเขากินเกือบหมดแล้วซะอีก
“นายไม่กินเหรอ?”
“หึ!” เขาแค่นเสียงใส่แค่นั้นแล้วก็ลุกไปเข้าแถวซื้อเบอร์เกอร์ใหม่ นี่อย่าบอกนะว่าไม่กินชิ้นนี้เพราะเก็บไว้ให้ฉันกิน
“...”
เขาตั้งใจไม่กินเพื่อให้ฉันกินจริง ๆ เหรอ เขาจะมีน้ำใจขนาดนั้นเลยเหรอคะ ไม่หรอก ลูคัสไม่ใช่คนดีต่อให้เมื่อก่อนจะจะเคยได้ยินผ่าน ๆ หูว่าเขาดีอย่างนั้นอย่างนี้ก็ตามเพราะตั้งแต่รู้จักกันฉันไม่เคยสัมผสความใจดีจากผู้ชายคนนี้ได้เลย
-เวลาต่อมา-
“ครอก~” zzZZZ
“...” ยัยนี่แม่งหลับแล้วก็ยังกรนอีก ดีนะที่กรนเบา ๆ ถ้ากรนดังผมคงได้อายคนทั้งเครื่อง
ฟุบ!
คอซาเนียร์พับลงไปข้างหน้าแต่เธอก็ยังหลับ หลับได้ยังไงวะไม่ปวดคอเหรอที่สำคัญคอพับลงไปแรงขนาดนั้นไม่คิดจะรู้สึกตัวเลยรึไง
“...อ่าส์~”
หมับ~
“อื้อ~”
“ชู่ว์~” ผมเวทนาเลยดึงหัวมาพิงไหล่แล้วก็ส่งเสียงปลอบไม่ให้เธอตื่น ให้หลับ ๆ ไปเถอะเพิ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง ก็หวังว่ายัยนี่จะไม่ปล่อยน้ำลายมาไหลเปรอะเลอะเสื้อผมหรอกนะเพราะถ้าไหลผมจะทำโทษยัยนี่ให้หนักทั้งคืนไปเลย
-เวลาต่อมา-
...สวยจัง
ฉันไม่ได้มาทะเลใต้นานเท่าไหร่แล้วนะ หรืออันที่จริงจะต้องพูดว่าฉันไม่ได้เที่ยวนานเท่าไหร่แล้วดีกว่า
นานแล้วล่ะตั้งแต่ฐานะการเงินที่บ้านเริ่มมีปัญหาจนแม่ต้องหมดตัวไปกับผัวของแม่ด้วย
เงินของไอ้แก่ตัณหากลับไม่เหลือไม่เท่าไหร่หรอกแต่มันลามมาถึงเงินของพ่อฉันที่ท่านทิ้งไว้ให้ก่อนท่านจะเสียด้วยนี่สิ มันน่าเจ็บใจตรงนี้ล่ะแถมมันยังลามมาทำลายชีวิตฉันด้วย!
“ชอบเหรอ”
“ฮะ?” ฉันหันกลับไปมองเขาที่เพิ่งพูดแต่ไม่ได้ตั้งใจฟังเลยไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร
“ถามว่าชอบเหรอ”
“ก็...สวยดี”
“ชอบก็แค่บอกว่าชอบยากตรงไหน” ลูคัสดุออกมาเบา ๆ แต่ฉันไม่สนใจเขานอกจากหันไปมองวิวข้างทางต่อ
ความจริงเขาไม่น่าถามเลยนะใครจะไม่ชอบล่ะทั้งหาดทรายสีขาว น้ำทะเลสีฟ้าครามใสสะอาด มีเกาะน้อยใหญ่ให้มองเห็นตั้งหลายเกาะแถมธรรมชาติรอบ ๆ ก็เต็มไปด้วยภูเขาหินปูนกับต้นไม้สีเขียวเยอะแยะเต็มไปหมด
ฉันเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกยังไม่ทันได้เที่ยวเลยค่ะแค่นั่งรถที่เขาเช่าออกจากสนามบินเพื่อไปโรงแรมก็รู้สึกหลงรักที่นี่แล้ว
นี่ขนาดจำใจต้องมาแถมยังมากับคนที่ทั้งฉันไม่ได้รักเขาและเขาไม่ได้รักฉันนะยังรู้สึกดีที่ได้มาเห็นที่นี่เลยแล้วถ้าได้มากับคนที่รักกันล่ะมันจะดีแค่ไหนกันนะซาเนียร์
...มันคงจะดีมาก ๆ เลยนะคะ แต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสมีคนที่รักกันรึเปล่าในเมื่อยังไม่รู้ว่าชีวิตของตัวเองต้องตกอยู่ในความห่วยแตกแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่
ฉํนกับเขาใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงที่พัก สวยค่ะ สวยมาก ๆ อยู่ติดชายหาดเลย พอเข้ามาในห้องก็ยิ่งสวยจนเกือบลืมไปเลยว่ามากับคนที่ไม่อยากมา ที่สำคัญในห้องพักก็มีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วย
“เหมือนเธอจะชอบ”
ขวับ!
“ยุ่ง” ฉันหันไปเหน็บเขานิดหน่อยแล้วก็เลิกสนใจที่จะมองความสวยของห้องต่อ หมดอารมณ์จะชื่นชมอะไรแล้ว
เกลียดเขาจริง ๆ เลย คนกำลังเสพความสุขอยู่ในภวังค์ของตัวเองทำไมต้องพูดแทรกให้ฉันต้องยุติความสุขด้วยนะ
“หึ ๆๆ ก็แค่ดีใจที่เธอชอบ”
“...อะไรของนาย” ฉันว่าจะไปจัดของให้เรียบร้อยเพราะต้องอยู่ที่นี่หลายคืนแต่เพราะเขานั่นแหละที่พูดจาแปลก ๆ เลยทำให้ฉันต้องหรี่ตามองแล้วถามออกไป พอถูกถามเขาก็ไหวใหล่นิดหน่อยด้วยท่าทางไม่ยี่หระ
“ไม่มีอะไร ก็แค่มาเที่ยวเลยไม่อยากทะเลาะกับเธอ”
“เหรอ?” หน้าตาฉันน่าจะบอกออกไปชัดเจนมากมั้งว่าฉันไม่ไว้ใจเขาเขาถึงได้มีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมา
“เธอคิดว่าฉันอยากกัดกับเธอทั้งที่มาพักผ่อนรึไงวะ”
“ไม่รู้สิ ปกตินายเกลียดฉันแล้วฉันก็เกลียดนายมาก การที่นายจะไม่อยากทะเลาะกับฉันมันเลยดูแปลกเกินไปหน่อย”
“หึ ๆๆ มันแปลกตั้งแต่คนเกลียดกัน เอากันได้เกือบทุกคืนแล้ว”
“ลูคัส!”
“เงียบ ไม่ต้องวีนฉันบอกว่าไม่อยากทะเลาะก็คือไม่”
“...” เขาสั่งฉันก็ต้องทำตามไงถึงแม้ว่าฉันจะอยากคว้าขวดน้ำที่อยู่ใกล้มือที่สุดฟาดหัวเขาก็ตาม!
“จะทำอะไรต่อ พักผ่อนไหม”
“...”
“ถ้าไม่ตอบฉันจะคิดว่าเธอไม่มีอะไรทำแล้วฉันก็จะหาอะไรให้ทำ”
“จะเก็บของ” ฉันรีบตอบออกไปทันทีเพราะหาอะไรให้ทำที่เขาพูดฉันรู้ดีว่ามันคืออะไร
“อืม ถ้างั้นก็เก็บของแล้วพักผ่อน หิวก็สั่งอะไรกิน” เขาพูดเหมือนสั่งเสีย เอ๊ย! พูดเหมือนจะออกไปไหนแล้วก็ดูเหมือนจะใช่เพราะเขาเดินไปหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจรถ จะไปไหนของเขานะเพิ่งมาถึงได้แป๊บเดียวเอง
“แล้วนายจะไปไหน”
“ธุระ” เขาพูดแค่นั้นและแน่นอนว่าเวลามีคนตอบว่า ธุระ เราไม่ควรเจ๋อถามต่อนะคะถึงแม้ว่าจะสงสัยพอตัวว่าเขาจะออกไปไหนในสถานที่ที่เป็นที่ท่องเที่ยวและเราเพิ่งมาถึง แต่คำว่าธุระคือคำรวม ๆ ที่บอกให้รู้ว่า ไม่เสือก
ฉันหันไปสนใจกระเป๋าเดินทางของตัวเองต่อ เก็บแค่ของตัวเองนี่ล่ะของคนอื่นไม่เก็บอยากเก็บก็เชิญเก็บเองหน้าที่ฉันมีแค่ไหนทำแค่นั้นไม่ล้ำเส้นทำให้ใครมันสบายแน่นอน
“ซาเนียร์”
“อืม มีไร” ฉันหันกลับไปมองเขาอีกรอบด้วยความรำคาญแล้วก็เห็นสายตาที่เปลี่ยนไป สายตาที่ทำให้ฉันร้อน ๆ หนาว ๆ
“ถ้าไม่มีอะไรทำก็หาอะไรกินแล้วก็พักผ่อนเยอะ ๆ ฉันว่า คืนนี้ฉันคงเอาเธอหนักว่ะ”
- Writer
