เดิมพันรัก

06 โหดร้าย

"..." ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นพร้อมพยายามใช้ความคิด เพราะฉันไม่รู้ว่าฉันจะเอายังไงต่อกันชีวิตของฉันดี ฉันอ่านความคิดของผู้ชายคนนี้ไม่ออกเลยฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร เขาจะปล่อยพี่ชายฉันไปจริงๆ ไหม

"นาย" และระหว่างนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนที่ฟีนิกซ์จะละสายตาจากใบหน้าของฉันหันไปจ้องมองใบหน้าของผู้ชายสามคนที่เดินเข้ามา "มันไม่ยอมรับข้อเสนอ มันบอกให้นายปล่อยตัวเธอ"

ฟรึ่บ!

"ฉันขอเป็นคนหาเงินมาให้หนี้แทนพี่ชายฉันได้ไหม?" ฉันดันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยพูดออกไปด้วยใบหน้าเหมือนคนมีหวัง เพราะเงินเก้าสิบล้านมันก็ไม่ใช่เล่นๆ หรอกแต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

"น่าภูมิใจแทนแม่ของเธอ ที่มีลูกรักกันขนาดนี้" ฟีนิกซ์หันมามองหน้าฉันพร้อมกระตุกยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจก่อนจะหันไปมองหน้าลูกน้องของเขา

"เอามันไปขัง"

"ไม่ได้นะ!" ฉันรีบพูดออกไปทันทีเมื่อฟีนิกซ์พูดจบ

"ฉันไม่ฆ่าก็ดีแค่ไหนแล้ว" ฟีนิกซ์หันมามองหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

"ถ้านายฆ่าพี่ฉัน ฉันฆ่านายแน่" ฉันพูดออกไปด้วยความโมโหก่อนที่ฟีนิกซ์จะใช้มือมาบีบที่แก้มของฉันจนฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

"คนอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้"

"อึก..ปะ..ปล่อยฉัน" ฉันพยายามใช้มือไปแกะมือของเขาออกจากแก้มของฉัน ก่อนที่เขาจะผลักฉันออกอย่างแรงจนทำให้ฉันเสียหลักล้มลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

"อึก..." น้ำตาของฉันที่มันกลั้นไม่อยู่ก็ค่อยๆ ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าฟีนิกซ์ด้วยใบหน้าเจ็บปวด

"นายมันสารเลว" ฉันกัดฟันพูดออกไปแต่ฟีนิกซ์ก็ไม่มีท่าทีจะสะทกสะท้านอะไรเลย เขามันโหดร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา!

ฟรึ่บ!

"อึก..!" ฉันเบ้หน้าอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดเมื่ออยู่ๆ ฟีนิกซ์ก็พุ่งเข้ามานั่งลงตรงหน้าของฉันพร้อมใช้มือมาบีบที่ปากของฉันไว้อย่างแรงจนฟันของฉันไปกระทบที่ริมฝีปากตัวเองจนฉันได้กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งอยู่ในโพรงปากของฉัน

"ฉันบอกแล้วไง ชีวิตมันขึ้นอยู่กับเธอ"

"อึก..อ่อยอัน(ปล่อยฉัน)" ฉันพยายามใช้มือไปตีที่มือของฟีนิกซ์เพื่อให้เขาปล่อยมือออกจากปากของฉัน เพราะตอนนี้ฉันเจ็บ เจ็บมากๆ

"ทำให้ฉันพอใจฉันจะปล่อยมันไปเอง" ฟีนิกซ์พูดแค่นั้นก่อนจะสะบัดมือออกจากปากของฉันอย่างแรงจนทำให้ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงสะบัดของเขาก่อนที่เขาจะคว้ามาที่ต้นแขนของฉันพร้อมกระชากอย่างแรง จนฉันต้องถลาตัวขึ้นไปตามแรงกระชากของเขาด้วยความเจ็บปวด

"ไปจัดการ" ฟีนิกซ์หันไปสั่งลูกน้องของเขาทำให้ลูกน้องของเขาก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไป แล้วอีกคนก็เดินเข้ามาเปิดประตูรถให้ทำให้ฟีนิกซ์ลากฉันมาที่รถ

"ฉันไม่ไป" ฉันก็พยายามดีดตัวออกจากเกาะกุมของเขา แต่ด้วยความแรงของฉันมันมีน้อยกว่าแรงของเขาทำให้ตัวของฉันถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนรถอย่างง่ายดาย ที่ฉันพยายามดิ้นและปฏิเสธเพราะฉันคิดว่าเขาต้องเล่นตุกติกกับฉันแน่ๆ ถึงฉันจะยอมไปกับเขาดีๆ เขาก็ไม่ปล่อยพี่ชายฉันไปอยู่ดี

"หยุดรถเดี๋ยวนี้!!" ระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วฉันก็โวยวายขึ้นพร้อมพยายามดีดดิ้นตัวออกจากเกาะกุมของฟีนิกซ์

"หุบปาก!" ฟีนิกซ์ตวาดขึ้นด้วยใบหน้าหงุดหงิดก่อนที่ฉันจะหันไปจ้องมองใบหน้าของฟีนิกซ์ด้วยสายตาโกรธเกลียด

"นายก็ปล่อยฉันกับพี่ฉันไปสิ แล้วเงินฉันจะหามะ..."

ฟรึ่บ!

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ" ฉันเงียบลงทันทีพร้อมร่างกายที่นิ่งไปอย่างอัตโนมัติเมื่ออยู่ๆ ฟีนิกซ์ก็หยิบปืนมาจากไหนก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ปลายกระบอกปืนอันนี้มันมาจรดอยู่ที่กลางหน้าผากของฉัน ทำให้เนื้อตัวของฉันสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"..." ฉันเม้มริมฝีปากแน่นพยายามข่มความกลัวเอาไว้ แต่เหมือนฉันจะข่มมันไม่ค่อยได้นะเพราะน้ำตาของฉันมันไหลออกมาอีกแล้ว

"น้ำตาของเธอมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกสงสาร..." ฟีนิกซ์ค่อยๆ เลื่อนปลายกระบอกปืนมาจรดที่ปลายจมูกของฉัน พร้อมจ้องหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบ "...มันทำให้ฉันรู้สึกสมเพช"

"..." ฉันนิ่งไปพร้อมจ้องมองหน้าผู้ชายโหดร้ายคนนี้ด้วยความโกรธเกลียด

จนกระทั่งรถวิ่งเข้าไปจอดอยู่ที่ไหนสักที่แต่ฉันว่าน่าจะเป็นคอนโดอะไรสักอย่างก่อนที่รถจะจอดสนิทพร้อมประตูถูกเปิดออก

"วันนี้นายต้องไปจัดการคนโกง" เสียงของลูกน้องฟีนิกซ์ที่เปิดประตูรถให้พูดขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนอกจากกระชากตัวฉันลงจากรถ พร้อมทิ้งปืนให้ลูกน้องของเขา

"ปะ..ปล่อยฉัน" ฉันพยายามดีดดิ้นตัวออกจากเกาะกุมของฟีนิกซ์ แต่มันก็ไม่เป็นผลอะไรเลยเพราะเขาจับแขนฉันแน่นมาก แน่นจนฉันเจ็บไปหมด ฉันรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้เนื้อตัวของฉันมันต้องแดงช้ำแน่ๆ

"ถ้านายไม่ปล่อยฉัน ฉันจะร้องให้คนช่วย!"

"เอาสิ..ฉันจะได้ฆ่าพี่ชายเธอได้ง่ายๆ" ฟีนิกซ์หันมามองหน้าฉันแวบนึงก่อนจะลากฉันเข้าไปในลิฟต์ที่มีลูกน้องของเขาเปิดรอ

"สารเลว" ฉันกัดฟันพูดออกไปเมื่อตัวของฉันโดนลากเข้ามาในลิฟต์

"อึก" อยู่ๆ ฟีนิกซ์ก็เอามือมาบีบที่คอของฉันพร้อมดันตัวฉันให้เข้าไปชิดที่ผนังเย็นเฉียบของลิฟต์ก่อนที่ฉันจะรีบใช้มือไปจับที่มือของเขาไว้ด้วยความเจ็บปวด นี่เขาจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้เลยรึไง!!

"..." ฟีนิกซ์เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันจนปลายจมูกคมโด่งของเขาเข้ามาจรดที่ปลายจมูกของฉันก่อนที่ฉันจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทำให้ปลายจมูกของเขาไปสัมผัสกับแก้มของฉัน "ถ้ายังไม่รู้จักฉันดีก็อย่าเพิ่งด่า เพราะฉันเลวกว่าที่เธอคิด"

"..." ฉันได้เพียงแต่ยืนกัดฟันด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะปล่อยมือออกจากคอของฉันแล้วลากฉันออกมาจากลิฟต์ และพอลิฟต์ถูกเปิดออกฉันก็เจอชายชุดดำมากมายยืนอยู่ ที่นี่มันที่ไหนกันนะ!

นรกงั้นเหรอ...แต่ถ้าบอกว่าใช่ฉันก็เชื่อ

ตุ้บ!

ทันทีที่ฟีนิกซ์ลากฉันเข้ามาในห้องแห่งหนึ่งเขาก็ลากมาที่ห้องนอนพร้อมเหวี่ยงร่างกายของฉันไปที่เตียงอย่างแรงจนฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

"นายจะทำอะไรฉัน" ฟีนิกซ์ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ฉันจนฉันต้องค่อยๆถอยหลังไปเรื่อยๆ จนชนกับหัวเตียงแต่เขาก็ยังไม่หยุดยังคงเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆฉันพร้อมเลื่อนใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าของฉันจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา

"..." เขามองหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบโดยไม่ได้สื่ออะไรออกมาทั้งสิ้น พร้อมเอามือมาล็อคข้อมือของฉันไว้จนหัวใจของฉันมันกระตุกสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวก่อนที่จะ...

แกร่ก!

"อ๊ะ..!" ฉันร้องอุทานขึ้นด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ ข้อมือข้างซ้ายของฉันก็โดนล็อคด้วยกุญแจมือก่อนที่เขาจะเอากุญแจมืออีกอันไปล็อคไว้กับหัวเตียงแล้วลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างๆฉัน

"นะ..นายล็อคฉันไว้ทำไม ปล่อยนะ!" ฉันโวยวายขึ้นด้วยความเจ็บปวด เพราะฉันดิ้นไปมาทำให้ฉันเจ็บที่ข้อมือหนักมาก

"..." ฟีนิกซ์เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันอีกครั้งก่อนที่ฉันจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง "อย่าคิดหนีฉัน เพราะต่อจากนี้ชีวิตของเธออยู่ในกำมือของฉัน"

"..." ฉันได้เพียงแต่กลืนน้ำลายลงคอเบาๆ เพราะฉันไม่มีทางเลือก ฉันหนีเขาไม่ได้ ก่อนที่ฟีนิกซ์จะเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบและความว่างเปล่าภายในห้องนอนแห่งนี้และมันทำให้น้ำตาของฉันค่อยๆ ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความเจ็บปวด

ทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ถ้าฉันไม่เข้าไปเจอเหตุการณ์เลวร้ายอันนั้นฉันคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ แต่อีกใจฉันก็อยากจะเข้าไปเจอเหตุการณ์นี้อยู่ดีเพราะนั่นคือพี่ชายฉัน ฉันเลือกอะไรไม่ได้เลย...นอกจากยอมรับผลหลังจากนี้เพราะฉันต้องช่วยชีวิตพี่ชายของฉัน

"อึก..." ภายในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของฉันที่มันยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

ปึก!

"เฝ้าไว้" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มเดินออกมาจากห้องพักภายในคอนโดหรูหราก่อนที่เขาจะออกคำสั่งกับลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่หน้าห้อง

"ครับ" ลูกน้องของเขาก้มหัวรับเจ้านายหนุ่ม

"มันอยู่ไหน?" ฟีนิกซ์หันไปถามปืนลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ พร้อมก้าวขาเดินเข้าไปในลิฟต์

"ตึกร้างครับ ส่วนไอ้เด็กคนนั้นผมขังไว้อีกห้อง"

"..." มาเฟียหนุ่มใช้ความเงียบเป็นคำตอบ

"นายจะทำยังไงกับไอ้เด็กคนนั้น" ปืนหันไปถามเจ้านายหนุ่มด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เพราะตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเจ้านายของเขาคิดจะทำอะไร

"อีกสองวันมึงไปปล่อยตัวมัน ระหว่างนั้นทำอะไรก็ได้อย่าให้มันตาย"

"แต่เงิน..."

"กูสั่ง" มาเฟียหนุ่มหันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิทนิ่งๆ ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากลิฟต์เมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวมาที่ชั้นหนึ่ง พร้อมเดินไปที่โรงจอดรถ

ที่เขาปล่อยตัวจัสตินไปไม่ใช่เพราะสงสารหรือเห็นใจใครทั้งนั้น แต่เพราะตอนนี้เขามีเรื่องสนุกมากกว่าพรากชีวิตจัสตินให้หายไปจากโลกทำมากกว่า

@ตึกร้างXX

ทันทีที่ฟีนิกซ์ก้าวขาเข้าไปในตึกร้างแห่งนี้พร้อมมุ่งหน้าเข้าไปที่ห้องลับแห่งหนึ่งที่มีเพียงความเงียบและเสียงโซ่กระทบกัน และกลิ่นคาวเลือดก็ลอยฟุ้งตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้องแห่งนี้

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของฟีนิกซ์ค่อยๆ เดินเข้าไปหาจุดหมายก่อนที่เสียงร้องอ้อนวอนจะดังขึ้น

"ปล่อยผมไปเถอะ"

"ผมขอโทษ"

"ผมผิดไปแล้วจริงๆ ผมมีลูกมีเมียที่ต้องดูแล"

"จบยัง" เสียงของฟีนิกซ์ดังขึ้นท่ามกลางความมืดสงัดก่อนที่ชายผู้นั้นที่ถูกมัดไว้ด้วยโซ่จะสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว

ฟรึ่บ!

และระหว่างนั้นไฟในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ก็สว่างขึ้นทำให้ชายผู้นั้นเห็นใบหน้าโหดร้ายของฟีนิกซ์อย่างชัดเจน

"คะ..คุณฟีนิกซ์ ปล่อยผมไปเถอะ" ไม่รอให้ฟีนิกซ์ได้พูดอะไร ชายคนนั้นก็ขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตาเพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอร้อง ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่เขาได้กระทำไปมันจะร้ายแรงถึงชีวิตก็ตาม

"กูต้องให้โอกาสคนทรยศงั้นเหรอ" เสียงอันเยือกเย็นของฟีนิกซ์เอ่ยขึ้นทำให้ชายคนนั้นเงียบไปทันที

"ผะ..ผมมีลูกมีเมียที่ต้องดูแล ขอโอกาส ผมจะไม่ทำอีก"

"มึงจะตายแบบไหน" ฟีนิกซ์ไม่ได้สนใจคำพูดต่างๆ ของชายคนนั้นเลยเขาเอ่ยถามขึ้นพร้อมมองไปที่โต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดกลางที่ตั้งอยู่ใจกลางของห้อง ที่มีทั้งปืนและยาพิษที่ร้ายแรงที่สุดวางไว้ ก่อนที่ฟีนิกซ์จะเดินเข้าไปหยิบปืนมาควงเล่นด้วยท่าทางใจเย็น

เขาไม่ใช่คนที่ชอบให้โอกาสใคร และยิ่งพวกที่ทรยศหักหลังเขายิ่งเกลียดมันที่สุด!

"อึก..ผมขอโทษ ไม่สงสารผมก็สงสารลูกเมียผมเถอะ" ชายผู้นั้นร้องขอชีวิตด้วยความจนตรอกถึงจะรู้ทั้งรู้ว่าฟีนิกซ์เป็นคนยังไงแต่เขาต้องร้องขอเผื่อฟีนิกซ์จะเห็นใจเขาบ้าง

"กูไม่จำเป็นต้องสงสารใคร" ฟีนิกซ์เอ่ยพูดขึ้นก่อนจะหมุนปืนไปทางชายคนนั้น จนชายคนนั้นแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างมาก

"คะ..คุณฟีนิกซ์"

"คนอย่างมึงตายเร็วมันไม่ทรมาน" รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นมาที่ใบหน้าหล่อเหลาก่อนที่เขาจะหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะทิ้งปืนลงบนโต๊ะเช่นเดิม

โดยที่ลูกน้องก็เดินไปหยิบขวดยาพิษที่ร้ายแรงไปจับกรอกใส่ปากชายคนนั้นพร้อมปลดโซ่ออกจากข้อมือทั้งสองข้าง จนชายคนนั้นฟุบตัวล้มลงที่พื้นอย่างเวทนา

ตุ้บ!

"อึก..!" ชายคนนั้นดิ้นพล่านด้วยความทรมาน มองใบหน้าของมาเฟียหนุ่มด้วยความโกรธแค้น โดยที่เขาก็ไม่ได้รู้สึกสงสารหรือเห็นใจอะไรเลยแม้แต่น้อย

"..." ฟีนิกซ์เดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมยกขาขึ้นไขว่ห้างก่อนจะหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาจุดสูบอย่างใจเย็น พร้อมมองการตายของคนทรยศอย่างเชื่องช้า โดยที่ไม่ได้รู้สึกสงสารหรือเห็นใจอะไร