@โรงพยาบาล
ผมนั่งมองใบหน้าซีดเผือกของเธอที่หลับสนิทอยู่ภายในห้องพักฟื้นพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนมานานหลายชั่วโมง โดยที่เธอยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา
ครืนนนน~ ครืนนนน~
ผมละสายตาจากใบหน้าของเธอหันไปจดจ้องอยู่ที่โทรศัพท์เครื่องหรูของเธอที่วางอยู่ข้างๆ เตียงผู้ป่วย ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดู
-มิวนิค-
"..." ผมกดรับสายโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น
(พี่มินคะ พี่มินอยู่ไหนมิวขอปรึกษาเรื่องรายงานหน่อยได้ไหมคะ?) เสียงเล็กของเมียไอ้มาร์คัสดังเล็ดลอดออกมา
"ไม่ว่าง" ผมตอบออกไปเสียงเรียบ
(ใครอะ ใครมารับสายพี่มิน)
"ฟีนิกซ์"
(พะ..พี่ฟีนิกซ์เหรอคะ? ทำไมถึงได้รับ...อ๊ะ!)
"..." ผมเงียบไปเมื่อได้ยินเสียงร้องอุทานของเมียไอ้มาร์คัสดังขึ้น ให้ผมเดานะสงสัยมันแย่งโทรศัพท์เมียมันไปแน่ๆ
(ตัวติดของนะมึง)
นั่นไงผมว่าแล้ว
"ไม่ได้ติด" ผมบอกออกไปเสียงเรียบ
(เหอะ ไปเรียกของเล่นมึงมาคุยกับเม
