ลำขาของนายหัวหนุ่มชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกดังใสกังวานจากทางด้านหลัง เด็กหญิงพชรตะวันลูกสาวสุดดวงใจของเขานั่นเอง ช่วงนี้อยู่ในช่วงใกล้เปิดภาคเรียน เด็กสาวตัวน้อยจึงแทบจะอยู่ที่โรงแรมตลอดเวลา ในขณะที่ทั้งคนเป็นพ่อและแม่ต่างผลัดกันเลี้ยงดู และจูงมือไปไหนต่อไหนด้วยเกือบทุกครั้ง
“พ่อปัณณ์!” เสียงใสมาพร้อมกับสาวร่างป้อมที่วิ่งกางแขนโผเข้าหาตัว นายหัวหนุ่มย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าและกางแขนรอรับอย่างอัตโนมัติ
ทันทีที่สาวน้อยวิ่งเข้ามาถึงตัวนายหัวหนุ่มก็ใช้สองมือจับใต้จักแร้ของสาวน้อยและยกตัวของเธอขึ้นสูงกลับไปมาสองสามครั้ง ยกตัวเธอลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าและกดหอมแก้มทั้งสองข้างก่อนจะเหวี่ยงไปมารอบๆ อย่างมันเขี้ยวอีกครั้ง
“อ๊ากกก...พ่อปัณณ์” สาวน้อยน้องเอิ๊กอ๊ากอย่างพอใจ
“พี่ปัณณ์มาพอดีเลย ตะวันกำลังอยากเจอพี่ที่สุด” ตะวันวาดร้องทักมาแต่ไกล เธอวิ่งตามเด็กหญิงพชรตะวันมาไม่ทัน เพราะทันทีที่สาวน้อ
