หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกไป หญิงสาวอมยิ้มบิดตัวไปมา เผลอขบริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ระบายความเขินของตัวเองเมื่อครู่ ฝ่ามือเล็กถูกยกขึ้นตบแก้มของตัวเองเบาๆ
“หยุดยิ้มสิ หยุดยิ้ม เธอจะบ้ามากไปแล้วนะยัยรัก”
หญิงสาวค่อยๆ ทอดสุดตัวลงบนเตียงสีขาวกลางห้อง ในขณะที่สายตาของเธอก็กวาดมองรอบๆ อย่างสำรวจ นอกจากเฟอร์นิเจอร์ไม้ไผ่ที่เรียบง่าย หญิงสาวก็พบว่ามีกระเป๋าเป้ใบเขื่องของชายหนุ่มที่เธอเคยเห็นวันก่อนวางอยู่มุมห้อง
หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง มองผ้าม่านสีขาวปักฉลุพลิ้วไหวไปตามกระแสลมพัดนอกหน้าต่างบานกว้าง ในขณะที่ดวงหน้าหวานของเธอยังคงเคลือบไปด้วยรอยยิ้มเขิน
“บ้า บ้า บ้า เธอจะคิดถึงหน้าเขาทำไมกันนะยัยต้องรัก” หญิงสาวร้องบอกตัวเอง ในขณะที่พลิกตัวนอนคว่ำบนหมอน ตีขากับที่นอนสลับข้างไปมา
หญิงสาวกดจมูกฝังลงไปในหมอนใบนุ่มสูดลมหายใจแรงๆ หวังสูดกลิ่นกายของเจ้าของห้องที่ยังหลงเหลือ แต่หลังจากนั้นเธอก็
