อุบายรักบำเรอมาร

บทที่ 5 เลี่ยงไม่ได้

“ตะ...ต้องการอะไร ถอยออกไปนะ” เสียงหวานเอ่ยไล่ แต่เท้าทั้งสองข้างกลับถอยหนีอัตโนมัติเมื่อรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามาหาตัวเองตรงหน้า ทว่าถอยหลังหนีได้ไม่เท่าไรแผ่นหลังของเธอกลับต้องหยุดชะงักเมื่อมันถอยไปชนเข้ากับลูกน้องของเขาที่เดินมาดักเธอจากด้านหลังถึงสองคนเข้าซะก่อน

           ขวัญชีวาจำหน้าของผู้ชายสองคนตรงหน้าได้ในทันทีที่เห็น เพราะไม่ว่าจอแดนจะไปปรากฏตัวอยู่ที่ไหน ผู้ชายสองคนตรงหน้านี้ก็มักจะติดสอยห้อยตามเขาไปทุกหนทุกแห่งราวกับเงาตามตัวไม่มีผิดอยู่เรื่อย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะต้องมัวมานั่งคิดเลยสักนิด สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้เสียมากกว่าที่เธอต้องคิดถึงว่าจะสามารถพาตัวเองหนีไปจากสถานการณ์เลวร้ายตรงหน้านี้ได้อย่างไร และด้วยวิธีไหน

           “จะรีบไปไหนคนสวย ทั้ง ๆ ที่เธอทำกับพวกฉันเจ็บแสบถึงขนาดนั้น ใจคอไม่คิดจะขอโทษกันหน่อยหรือไง” จอแดน ชายหนุ่มที่มีดีกรีเป็นถึงหัวหน้ากลุ่มอันธพาลเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดลงไป ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พุ่งตรงเข้ามาหาก่อนจะกระชากต้นแขนของแม่ตัวดีที่กล้าหักหน้าเขากับเพื่อน ๆ ต่อหน้าแขกภายในร้านเหล้ากำเอาไว้แน่น ก่อนจะจิกเล็บลงไปช้า ๆ ทำให้อีกฝ่ายได้สัมผัสถึงความรู้สึกไม่พอใจอย่างหนักที่เขากำลังมีอยู่

           “ฉะ...ฉันขอโทษ พอใจแล้วหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยฉันไป” ขวัญชีวาตวาดลั่น พร้อมทั้งออกแรงดิ้นรนอย่างสุดกำลัง สายตาของเธอสั่นระริกด้วยความกลัวถึงขีดสุด ก่อนจะตั้งสติและเริ่มต้นที่จะกวาดสายตามองหาใครสักคนที่อาจจะบังเอิญผ่านมาแต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง นั่นมันอาจจะเพราะช่วงนี้เป็นช่วงเริ่มต้นของฤดูหนาว อากาศในยามดึกจากด้านนอกก็มักจะหนาวเหน็บจนทำให้ผู้คนไม่ค่อยที่จะพลุ่กพล่านกันสักเท่าไร

           อีกทั้งสถานที่ตรงหน้าก็ยังเป็นตรอกเล็ก ๆ ที่เป็นแหล่งมั่วสุมของพวกอันธพาลด้วยอีก คงจะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่หาญกล้าเดินผ่านไปมาอยู่แถวนี้

           “ง่ายไปหน่อยมั้งนังตัวดี ไอ้ที่ว่าขอโทษนั่นน่ะ ฉันไม่ได้ต้องการแค่คำพูด แต่ต้องการอย่างอื่นมากกว่า อยากลองเดาดูไหมว่าฉันต้องการอะไรจากเธอ” สายตาและท่าทีที่คนเลวตรงหน้าแสดงออกมาหลังพูดจบไม่ต้องเดาให้เสียเวลาขวัญชีวาก็รู้ซึ้งดีเลยว่าเขากำลังต้องการอะไรจากเธอ และเธอขอตายยังจะดีเสียกว่าที่ต้องยอมทำอะไรแบบนั้นกับพวกคนเลวพวกนี้

           “ไม่! ปล่อยฉันนะไอ้พวกสารเลว! ฉันไม่มีอะไรจะให้พวกแกทั้งนั้น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วย...อ๊ะ!” หญิงสาวตวาดเสียงขึ้นสู้อีกครั้งหวังจะเริ่มต้นตะโกนเสียงดัง เผื่อว่าจะมีใครสักคนได้ยินเสียงร้องของเธอเข้า แต่ยังไม่ทันไรร่างบางก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น เมื่อถูกหมัดหนัก ๆ ต่อยเข้าที่ท้องน้อยอย่างรุนแรง

           ความปวดร้าวระบมยังเทียบไม่ได้กับความหวาดหวั่นที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจ เธอไม่อยากคิดหรือคาดเดาถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนับต่อจากนี้ไปเลยสักนิด

           “ถ้าจะโทษใครสักคนก็โทษตัวเองเถอะโรส มาเป็นเมียฉันเถอะ ฉันจะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี สวย ๆ แบบเธอฉันยิ่งชอบ อุ้มมันไป” สิ้นเสียงที่ดังลั่นผู้ชายอีกสองคนที่กำลังยืนดูเหตการณ์อยู่ก็รีบพุ่งเข้ามาหา แต่ยังไม่ทันที่พวกมันจะได้ทำตามคำสั่งของผู้เป็นหัวหน้าร่างกลับเซไปคนละด้านด้วยแรงหมัดหนัก ๆ จากใครสักคนเข้าซะก่อน

           ใครสักคนที่ขวัญชีวาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาคนนั้นเป็นใครกันแน่ถึงได้กล้ายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกันแบบนี้ หญิงสาวได้แต่นอนนิ่งอยู่กับพื้นที่เย็นเฉียบ มือเล็ก ๆ กำท้องน้อยของตัวเองเอาไว้แน่น จุกเสียดจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเลยได้แต่เพียงหยุดนิ่งฟังเสียงทะเลาะวิวาทของพวกจอแดนกับผู้หวังดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ จนสักพักหนึ่งทุก ๆ อย่างจึงเงียบสงบลงพร้อม ๆ กับเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่กำลังเดินตรงเข้ามาใกล้

           หญิงสาวทำได้แต่เพียงภาวนากับตัวเองเงียบ ๆ ภายในใจ ขอให้เจ้าของรองเท้าหนังสีดำตรงหน้านี้เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้คนเลวพวกนั้น กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ลอยฟุ้งเข้ามาปะทะยามเมื่อเจ้าของรองเท้าคู่นั้นฉวยโอกาสอุ้มหล่อนขึ้นมาจากพื้น เป็นสิ่งสุดท้ายที่หญิงสาวสัมผัสได้ก่อนที่สติอันเลือนรางจะดับไป

อลันค่อย ๆ วางร่างบางในอ้อมแขนที่ตอนนี้หมดสติไปลงบนรถ Ferrari 458 spider สีดำคันหรูของตัวเองอย่างช้า ๆ ดวงตาสีฟ้าครามหันกลับไปมองผู้ชายสามคนที่กำลังนอนหอบหายใจรวยรินอยู่ข้างริมฟุตบาทอีกครั้งอย่างคาดโทษ อยากจะฆ่าพวกมันให้ตายคามือนักเชียวที่บังอาจเอามือสกปรก ๆ โสโครกมาทำร้ายร่างกาย ‘เป้าหมาย’ คนสำคัญที่เขาเล็งเอาไว้ตั้งแต่แรกแบบนี้

           แต่สิ่งที่ชายหนุ่มให้ความสนใจในตอนนี้คือจะทำอย่างไรกับแม่บาร์เทนเดอร์สาวสวยตรงหน้านี้ต่างหาก สุดท้ายก็คิดอะไรไม่ออกนอกเสียจากเดินอ้อมไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไปมุ่งหน้าสู่เซฟเฮ้าส์สุดหรูของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าจะต้องไปส่งหล่อนที่ไหนในเวลาแบบนี้

           “ให้ตายสิวะ! ไอ้ระยำพวกนั้นมัน...” เสียงเข้มสบถขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อสายตาเหลือบไปมองท้องน้อยที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังมีเรียวนิ้วสวย ๆ กุมเอาไว้แน่นอยู่ พวกมันคงทำร้ายเธอก่อนหน้าที่เขาจะมาถึง แค่คิดความโกรธก็เริ่มที่จะปะทุขึ้นมาอีกครั้งจนอยากจะวนรถกลับไปกระทืบไอ้พวกเลวนั่นอีกรอบ แต่ก็ติดตรงที่เขาห่วงหล่อนมากกว่าจึงทำได้เพียงคิดในใจคนเดียวเท่านั้น