อุบายรักบำเรอมาร

อัศวินหรือซาตาน

บทที่1

อัศวินหรือซาตาน

กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส

            ภายในไนท์คลับขนาดใหญ่แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองปารีส เมืองหลวงของประเทศฝรั่งเศส ซึ่งปัจจุบันนั้นได้กลายมาเป็นหนึ่งในศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่ล้ำสมัยแห่งหนึ่งของโลกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ต่างก็พากันแวะเวียนเข้ามาใช้บริการสถานที่รื่นเริงใจแห่งนี้กันอย่างหนาแน่นตลอดทั้งคืนกันอย่างไม่ขาดสาย

            ภายในร้านนั้นถูกตกแต่งด้วยภาพวาดจากน้ำมือของจิตกรชื่อดังมากมายที่ถูกแขวนโชว์เรียงรายเป็นแถวดูเป็นระเบียบน่ามอง ซึ่งภาพวาดส่วนใหญ่นั้นมักจะได้มาจากการประมูลการกุศลของเจ้าของร้านอย่าง ทอมสัน เจย์เดอร์สัน เฒ่าวัยชราชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงในฐานะของนักสะสมภาพวาดเก่าหายาก ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกำลังพาภรรยากับลูก ๆ ของเขาหนีอากาศหนาวเย็นไปพักผ่อนกันที่ฮาวายเป็นเวลานานกว่าสัปดาห์แล้ว

            ผนังโดยรอบร้านถูกฉาบด้วยอิฐสีน้ำตาลอ่อน ทำให้ร้านดูทึบจนแสงจากด้านนอกไม่สามารถส่องเข้ามาได้ แต่นั่นก็เป็นเพราะว่ามันคือสถานที่รื่นเริงในยามราตรี เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะตกแต่งด้วยสไตล์แบบไหนก็ไม่อาจจะทำให้แขกมากหน้าหลายตาที่เดินทางมาใช้บริการลดน้อยถดถอยลงไปได้เลยสักวัน อีกทั้งแขกส่วนใหญ่ที่มักจะเข้ามาใช้บริการนั้น หากไม่ใช่คนปกติธรรมดาทั่วไปก็มักจะหนีไม่พ้นพวกคนรวยที่ไม่ได้สนใจรายละเอียดภายในของร้านสักเท่าไร เพราะสิ่งที่คนเหล่านั้นสนใจคงจะมีแต่ทำอย่างไรถึงจะได้เรียกสาว ๆ มานั่งดื่มที่โต๊ะ ก่อนจะพาไปต่อกันที่โรงแรมหรือไม่ก็บ้านพักส่วนตัว แล้วแต่ฐานะและความสะดวกของแต่ละบุคคล

            จึงไม่แปลกที่ภาพของชายหญิงกอดจูบลูบคลำกันจะกลายเป็นภาพที่พนักงานภายในร้านได้เห็นอยู่ทุกค่ำคืน ต่างจาก ขวัญชีวา หญิงสาวชาวไทยที่ตัดสินใจเดินทางมาที่นี่เพื่อเรียนต่อปริญญาโทด้านแฟชั่น ดีไซน์ที่ขึ้นชื่อ เพื่ออยากที่จะนำความรู้ที่เรียนกลับไปพัฒนาธุรกิจส่งออกผ้าไหมไทยของครอบครัวให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวจึงเติบโตมาแบบต้องช่วยเหลือตัวเองเสียส่วนใหญ่ กระทั่งตอนนี้เธอก็อยากเลือกที่จะหาเงินใช้เองด้วยการมาเป็นบาร์เทนเดอร์

            แต่อย่างไรก็ยังทำตัวให้ชินกับภาพวาบหวิวของบรรดาแขกภายในร้านไม่ได้สักที อาจจะเพราะวัฒนธรรมที่แตกต่าง จึงทำให้หญิงสาวต้องฝืนทนมองมากกว่าจะยอมทำใจยอมรับว่าคนที่นี่เห็นวัฒนธรรมในการกอดจูบกันตามสถานที่สาธารณะที่พลุ่กพล่านไปด้วยผู้คนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่คนปกติทั่วไปเขาทำกัน  หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ไม่รู้เลยว่าตนเองคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่มาทำงานแบบนี้ แต่เพราะตอนกลางวันจะต้องไปเรียน อีกทั้งค่าครองชีพก็สูงลิบลิ่วด้วยอีก แม้ว่าจริง ๆ แล้วทางบ้านของเธอจะพอมีฐานะอยู่บ้าง แต่ด้วยอายุและวุฒิภาวะก็ไม่อาจทำให้เธอทนอยู่เฉยโดยไม่ทำอะไรเพื่อช่วยเหลือตัวเองอยู่ดี

            สุดท้ายจึงได้เข้ามาสมัครทำงานที่นี่ เพราะเพื่อนที่เรียนอยู่ด้วยกันรู้จักเจ้าของร้านจึงได้ฝากให้เธอเข้าทำงานได้อย่างง่ายดาย ส่วนทางด้านงานที่ทำเป็นประจำอยู่ทุกวันนั้นแม้ว่ามันจะดูเหมือนไม่ได้ยากเย็นอะไรสักเท่าไรนัก แต่สิ่งที่ดูเหมือนจะยากยิ่งกว่าเห็นทีว่าคงจะหนีไม่พ้นพวกชายหนุ่มโสดที่ชอบมานั่งป้อนคำหวานกันอยู่ทุกค่ำคืนไปนั่นต่างหากที่สร้างความรำคาญใจให้เธอไม่รู้จักหยุดหย่อน

            ซึ่งวันนี้เองก็เช่นกันที่ทุก ๆ อย่างยังคงดำเนินเกิดขึ้นไปอย่างเงียบสงบเรียบร้อยดีเหมือนกับทุก ๆ วันที่ล่วงเลยผ่าน จนกระทั่งเมื่อกลุ่มของอันธพาลที่มักจะชอบยกโขยงพากันมานั่งดื่มจนเมามายสุดท้ายก็ไม่พ้นหาเรื่องกับแขกคนอื่น ๆ จนเกิดเรื่องวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวันปรากฏตัวขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงที่เอะอะโวยวายเหมือนที่พวกเขาเหล่านั้นมักจะทำทุกทีที่มา

            ทว่าวันนี้กลับมีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเมื่อจู่ ๆ จอแดน หัวโจกที่ไม่มีใครกล้าหือกับเขาสักเท่าไรปรายสายตาจ้องมองมาที่เธอเข้าโดยบังเอิญ และไม่นานหลังจากนั้นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจก็ปรากฏขึ้นให้ได้เห็นก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้ามาหา

            “ไงโรส คืนนี้หลังเลิกงานแล้วไปต่อกันที่ห้องกับฉันเอาไหม” อีกฝ่ายไม่พูดเปล่าแต่ยังเอื้อมมือไปจับแขนพร้อมทั้งลูบมันขึ้นลงอย่างถือสิทธิ์ เหล้าที่ส่งกลิ่นเหม็นคละฟุ้งไปทั่วตัวของเขามันทำให้เธอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเมาอย่างหนักชนิดที่ว่ายืนอยู่ตรง ๆ ด้วยตัวเองไม่ได้ และถึงว่าแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพยายามจะใช้คำพูดที่ไม่ให้เกียรติกันออกมาเหมือนอย่างที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้ แต่มันกลับยิ่งมากขึ้นเมื่อเขาไม่พูดเปล่า กลับเอื้อมมือเข้ามาสัมผัสจนถึงเนื้อถึงตัว

            “ไม่ล่ะ ขอบคุณ คืนนี้ฉันมีนัดแล้ว ปล่อยฉันจอแดน” เสียงหวานโต้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยายามชักแขนที่ถูกกำไว้แน่นของตัวเองกลับคืนมา แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เพราะเรี่ยวแรงของเธอกับเขามันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน และคนอะไรหน้าด้านเหลือจะทน ทั้ง ๆ ที่เธอปฏิเสธไปแล้วแท้ ๆ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยกันเสียที

            “อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่าโรส เธออยากได้เท่าไรว่ามาเลยดีกว่าคนสวย ฉันทุ่มให้ไม่อั้น ถ้าคืนนี้เธอทำให้ฉันพอใจ” อีกฝ่ายยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะเชื้อชวนบาร์เทนเดอร์สาวสวยตรงหน้ากลับไปด้วยกันหลังเลิกงานให้จงได้ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บนี้

            ‘มันคงจะดีกว่าอะไรทั้งหมดหากได้ร่างอวบอิ่มของหล่อนมานอนกอดเพื่อคลายความหนาวสักครั้งสองครั้ง’ จอแดนคิดก่อนจะแสยะยิ้มร้าย พร้อม ๆ กับกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อข่มขู่ใครสักคนที่ริอาจจะเข้ามาแส่