ตอนที่10 เป็นตายเท่ากัน
เปรี้ยง!!
เสียงอสนีบาตผ่าลงตรงหน้าของหยางไป๋หลงที่กำลังควบม้าอยู่ ทำให้ม้าที่ควบตามหลังมานั้นตกใจไม่น้อย ก่อนจะพากันยกขาหน้าขึ้นเพราะตื่นตระหนก มือหนายกมือขึ้นให้สัญญาณทุกคนหยุดม้านิ่ง ๆ หลังจากที่ฟ้าผ่าครั้งเดียว ฝนก็ตกลงมาทันที เหล่าทหารที่ตามหลังมานั้นต่างพากันตะโกนดีใจทันที ความเปียกชื้นบนตัวทำให้ร่างหนารู้สึกดีไม่น้อย ความกังวลที่มีมาหลายเดือน ความหนักอึ้งที่แบกไว้ได้ไหลไปกับสายฝนทันที
"ดี ดีเหลือเกินฮ่า ๆ" นายทหารคนหนึ่งเอ่ยอย่างดีใจท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกอย่างหนัก
"ฝนตกตกแล้ว"
"ต้องเพราะความดีของท่านแม่ทัพแน่ ๆ"
"ใช่ ๆ ฮ่า ๆ"
เสียงหัวเราะของเหล่าชายชาตรีนั้น ก้องกังวานดังไปหมดหน้าจวนของแม่ทัพ เสียงหัวเราะบุรุษ ทำให้พ่อบ้านหวงชรา ที่กำลังเดินวนไป วนมาหลังประตูไม้นั้นรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที ก่อนจะเจอกับเจ้านายของตนเองที่นั่งบนหลังม้าอย่างองอาจท่ามกลางฝ
