Screams of Thunder

"Welcome home, Miss De Avila" Iyan ang pagbati na narinig ko mula sa mga sumundo sa akin, sa amin, sa airport. Tinanguan ko ang security personnel ni Daddy na nag-abala pang sunduin kami ngayong hapon. I know how tight his security is. Lalo na sa posisyon niya ngayon. Matamis akong ngumiti sa kanila pagkatapos nilang kunin ang trolley na may laman na napakaraming maleta. Oh the struggles of coming back home after four years. "Thank you." Pagpapasalamat ko sa head nila na naroon. Nauna na kaming maglakad papunta sa naghihintay na sasakyan sa parking area. V.I.P treatment dahil anak ng pangulo ng Pilipinas kaya kinakailangan kong maging ligtas. Nauna munang sumakay ang dalawang kasama ko bago ako. We had a long flight, almost 17 freaking hours! Nangalay na ako sa kauupo, katutulog, at kakakain. Not to mention ay kailangan ko pang alagaan ang dalawang kasama. Wala akong kasamang nanny kaya kailangan ko gawin lahat iyon all by myself! Wow! I'm such a matured and changed woman na nga talaga. Nakamasid lang ako sa labas ng bintana habang binabaybay namin ang daan patungo sa official residence ni Daddy bilang presidente ng Pilipinas. But I know more than that. I won't be staying at the same place with them...far from them. Syempre ayaw nilang ma-associate sa anak na katulad ko. Four years and they didn't even contacted me not until last week dahil sa importanteng event na kailangan atinan ng buong pamilya. I think, I should thank whoever organize the event dahil kailangan daw akong makita. The youngest of the De Avila siblings. Who would be proud of me? None of my parents like what I have achieved in my life. Fashion designer? Very different compare sa mga kapatid kong kinain na ng politika. My Ate LJ was the current mayor of Sorsogon, my Kuya Sorrel was the congressman of Manila's first district while my Kuya Cedar was a councilor in Sorsogon as well. We are from a family of politician. Dad was the grandson of the vice president of the country several years ago. Mom was the daughter of known politician family in Sorsogon where I spend my youth. Kaya nga hanggang ngayon ay hindi pa rin nila matanggap na ang bunsong De Avila ay hindi isang politician. But why should I chase after their dreams if I have my own dream? Ayokong magpakulong sa opisina and uubusin ang araw na nagbabasa ng mga laws and so on. Ang laging rason nila sa akin ay para raw makatulong ako sa iba. Nah! I have my own way of helping other. Hindi ko kailangan pumasok sa pulitika para lang makatulong sa tao. Never in my wildest dream that I would follow their wants over me. Binaling ko ang mata ko sa dalawang kasama ko na tahimik na pinanonood din ang dinadaanan. I'm sure na maninibago sila sa lugar na ito pero temporary lang naman. I don't have plans of staying here in the Philippines for good. Iniwanan ko na nga babalikan ko pa ng matagal? No way. They were born and both grew up in Canada. The country that the three of us love. Doon ay walang nanghuhusga sa amin at hinahayaan kami sa gusto namin sa buhay.  Doon ay nakatatawa ako nang malakas kapag masaya at nagagawa kong umiyak kapag pagod na. We reached the Malacañang palace. I have to wear my fake mask just to hide whatever I feel inside. Masama pa rin ang loob ko sa kanila lalo na at pinaalis nila ako sa Pilipinas noong malaman nila ang sitwasyon ko. Para akong may sakit na pinandirihan nila at kinailangan itago para hindi masira ang political careers nila. Damn their dreams. They made me the sacrificial lamb just to reach whatever position they have now. Pinagbuksan kami ng pintuan at agad na humawak sa kamay ko ang dalawang kasama ko. Tinignan ko sila at nginitian. I'm doing this for them. I took a deep breathe bago sumunod sa PSG na nauuna sa paglalakad sa red carpet na daan papasok sa loob. We went inside at dumaan muna sa isang hallway bago pumasok sa isang malaking pintuan na nagbukas sa amin sa malaking lobby. Who would have thought na makapapasok ako dito? Hanggang tingin lang kami dito noon tapos ngayon ay nakatira na ang ama ko dito. The irony of life huh? The long and wide brown carpet with the official seal of the President of the Philippines welcomed us. May isa pa kaming pintuan na pinasukan na patungo naman sa napakahabang dining table. Siguro dito nagaganap ang mga meeting niya with his gabinet members. "Pakiintay na lang po dito si Mr. President." Magalang na sabi ng isa sa PSG niya. I nodded at hinayaan na maupo sa isa sa mga silya. Nakatingin sila sa akin. Aba wala na akong pakialam kung ayaw nila akong paupuin dito. Ang laki ng lugar na ito at puro lakad ang ginawa namin ng dalawang kasama ko. "Mommy,  I'm tired," Nilingon ko kaagad si Isla na nakayukyok na sa lamesang hindi niya pa abot. Lumambot kaagad ang puso ko pagkakita sa anak ko. She's wearing a red dress like me. A dress that I designed for the two of us. Her pigtail hair is a total mess na rin ang pagkakatali. Inabot ko siya para maupo sa lap ko. Binalingan ko naman si Ives na nasa kaliwa ko. Tahimik siyang nakamata sa amin ng kakambal niya. My twins. They are my inspiration. Kahit kailan ay hinding-hindi ko pagsisisihan na pinili ko sila at hindi ang pamilya ko. I could kill a person for them. "Are you okay, my love?" tanong ko kay Ives. Pormal ang pagkakaupo nito at tumango sa akin. Matagal nilang pinaghandaan ang araw na ito. My twins wanted to be love by my parents. Hindi nila kahit kailan nakilala ang mga magulang ko...kahit ang ama nila. But the latter didn't mind me at all. Donor lang siya kaya nabuo ang kambal ko. "Yes, mommy." tipid na sagot niya sa akin. I smiled at him. It took ten minutes bago bumukas ang pintuan ng dining area at ang ngiting naihanda ko para sa ama ko ay biglang naglaho pagkakita sa lalaking kasunod nito sa likuran. Unlike the others na ang suot ay puting barong, he's wearing a black suit habang ang mata ay seryosong nakatingin sa harapan. Mapait akong napangiti. So nangyari nga ang pangarap niya sa buhay. He became the highest security officer of the highest official of the country. Pero kapalit ng pangarap niyang iyon ay hindi niya nakilala ang naging anak naming dalawa. Katulad ng pamilya ko. Damn his dream as well.