บทที่3 ในนี้มืดจังเลยนะฮะ
938 Words
บทที่3
ในนี้มืดจังเลยนะฮะ
ผมขึ้นมาที่ชั้น31ชั้นนี้เป็นห้องนอนและห้องทำงานของผมแต่ผมดันลืมหยิบคีย์การ์ดมาจากบ้าน จะโทรให้เด็กเอาขึ้นมาให้ก็เสียเวลาผมเลยต้องลงลิฟต์มาที่ชั้น27 ชั้นนี้ตอนนี้มีคนอยู่แค่3ห้องคือห้องผมที่นานๆ จะมานอนและห้องของลูกบ้านที่เป็นอาจารย์แพทย์ซึ่งนานๆ จะกลับมานอนเหมือนกันและห้องริมติดห้องผมก็คือสมาชิกใหม่ที่พึ่งย้านเข้ามา
ผมเปิดประตูห้องเข้ามาก็ได้ยินเสียงไลฟ์สดของยัยเด็กตัวเปี๊ยกข้างห้องดังเข้ามาในห้องผม ตอนนี้เธอกำลังไลฟ์ขายชุดนอนอยู่ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข่าวสารทางธุรกิจแต่ไอ้ก้องภพมันดันแชร์ไลฟ์ของยัยตัวเปี๊ยกผมเลยเห็นเธอในชุดกระต่ายน้อย หืมมม
อยากเป็นเสือเลยกู
(ที่รักขา ชุดนี้S M ใส่ได้ S Mใส่ได้ค่ะ งานป้ายเนื้อผ้าดีมากรับประกันว่าใส่สบายไม่บาดผิวที่สำคัญมีระบายตรงน้องสาวด้วยนะคะ)
ผมนั่งดูคลิปไลฟ์สดเธอเพลินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีก็หัวเราะตอนเธอใส่ชุดกลับด้านขนาดเธอกับเพื่อนๆ ยังหัวเราะแล้วคนดูจะเหลือเหรอ เด็กคนนี้พูดจามีเสน่ห์ขายของเก่งใช่ย่อยผมอยากจะช่วยอุดหนุนเธออยู่หรอกแต่ผมไม่รู้จะเอาชุดพวกนั้นมาทำไม
“จะว่าไปหน้าเธอก็คุ้นๆ นะแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก”
ผมตัดสินใจลุกไปอาบน้ำแต่กำแพงห้องน้ำผมมันคงบางไป ผมได้ยินเสียงของเธอหัวเราะคิกคักกับเพื่อนๆ ทิ้งตัวลงนอนก็ยังนึกถึงเสียงแจ๋วๆ ของเธอ
“นี่กูเป็นอะไรวะทำไมไม่นอนสักที”
วันต่อมา
สรุปแล้วเมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลยเพราะเสียงการแพ็คของดึงเทปกาวของเธอดังมาถึงห้องของผม เสียงดังแบบนี้ผมควรจะเตือนเธอหน่อย
“นายพอดีวันนี้น้องคนสวยต้องไปเรียนผมเลยอาสาพาน้องเขาไปส่งด้วย นายช่วยนั่งเงียบๆ หน่อยนะหรือไม่ก็....”
“ไอ้ก้องมึงจะมากเกินไปแล้วนะ ติดหอยจนลืมหน้าที่ของตัวเองกูจะไล่มึงออกคอยดู”
“นายอย่าใจร้ายกับน้องเขานักเลย เด็กกำลังโตแถมยังขยันรู้จักทำมาหากินนอนดึกตื่นเช้าไม่เคยขาดเรียนถ้าหากเราไม่ไปส่งน้องเค้า บางทีน้องเค้าอาจจะไปสอบไม่ทันหมดอนาคต ถ้าเป็นแบบนั้นนายจะดูเป็นคนเลวมากเลยนะครับ”
“มึงพูดมาตรงๆ เลยไอ้ก้อง -_-!”
“แฮร่ๆๆ นายอะแสนรู้ที่สุดเลย เมื่อคืนน้องเค้าทักมาหาผมว่าเสียงอาจจะดังนิดนึงเพราะเธอขายของหมดทุกอย่างเลย ผมเลยบอกน้องเค้าไปว่าเต็มที่เลยครับ”
“กูว่าแล้วไง ไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมึงนี่เอง”
“นะนายนะ”
“เรื่องของมึงเถอะ!”
“นี่ครับ”
“อะไร” ผมมองกุญแจรถในมือของเลขาคนสนิทอย่าบอกนะว่า....
“นายขับผมจะนั่งกับน้องเค้าเอง หากนั่งกับนายเดี๋ยวคนจะหาว่าเธอเป็นเด็กของนาย”
“มึงนี่มันเหลือเกินเลยไอ้ก้อง!”
“ขอบคุณครับ นั่นไงน้องมาพอดีเลยผมขอตัวก่อนนะครับ”
“สวัสดีค่ะคุณก้องภพแล้วก็คุณพร้อม^^”
“น้องโมจิครับเดี๋ยววันนี้ผมจะไปส่งเองนายผมใจดีวันนี้ลงทุนขับรถให้เราด้วย น่ารักอ่ะ!”
อาการกระมิดกระเมี้ยนของไอ้ก้องผมเห็นแล้วอยากกระโดดถีบให้หงายท้องจริงๆ ผมหยิบกุญแจรถจากไอ้ก้องภพแต่พอผมจะก้าวขึ้นรถมันก็รีบเรียกผมจนผมต้องหันไปมอง
“นายยย”
“อะไรของมึงอีก!”
“เปิดประตูให้ผมด้วยครับ ^^”
“อะ ไอ้ก้อง!”
“เอ่ออ ไม่เป็นไรค่ะคุณก้องภพ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”
โมจิรีบเปิดประตูขึ้นมานั่งตามด้วยก้องภพที่แสดงออกนอกหน้าว่าเขานั้นสนอกสนใจเธอเป็นพิเศษ ระหว่างทางพร้อมแอบมองเธอผ่านกระจกหลังตลอดเวลาเขายิ่งเห็นหน้าเธอก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเข้าไปใหญ่
“คุณลุงมองหนูหลายรอบแล้วมีอะไรหรือเปล่าคะ”
ลุงพ่องงง
“ฉันไม่ใช่พี่ชายพ่อเธออย่ามาขึ้นหน้า”
“นาย! พูดอะไรของนายขอโทษน้องโมจิเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”
“มากไปและไอ้ก้องนี่กูเป็นเจ้านายมึงนะช่วยให้เกียรติกูหน่อยเถอะ”
“ผมบอกให้ขอโทษน้องโมจิเดี๋ยวนี้ครับไม่งั้นผมจะไล่นายออก!”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณก้องภพ หนูไม่ถือสาหรอกค่ะ”
“ไม่ได้ครับ เจ้านายผมเป็นพวกปากไม่ค่อยปกติชอบพูดจาขวานผ่าซาก”
เอี๊ยดดดด!!
ผมนี่ขึ้นเลยไอ้ก้องมึงพูดแบบนี้สมควรโดนไล่ออกที่สุด ผมหันไปมองหน้ามันด้วยความโมโหแค่ยอมขับรถให้ก็เกินพอแล้วปากมึงนี่มันน่าตบให้เลือดกบปาก
“ในนี้มืดจังเลยนะฮะ” ก้องภพรีบยื่นหน้าไปกระซิบเบาๆ แต่เจ้านายของเขากลับหน้าถอดสี
“ไอ้เวร ให้ส่งที่ไหนฉันมีธุระต่อ!”
“ส่งข้างหน้ามหาลัยก็ได้ค่ะเดี๋ยวหนูเดินเข้าไปเองพอดีเพื่อนรออยู่ร้านกาแฟ”
“อืม!”
----------------------------------------
อิพร้อมแกกลัวอะไรฮะ ฮ่าาา
- Writer
