บทที่ 6
เจ้ายังไหวหรือไม่
“เพราะยังเหลือเวลาอีกครึ่งเค่อ ดังนั้นมารดาเช่นเจ้าก็ควรทำหน้าที่ให้ดี”
มู่หรงอี้ที่จัดการตนเองเสร็จแล้วหยิบผ้ามาเช็ดมือแล้วเอ่ยบอกเสียงราบเรียบ ขณะที่มู่หรงซานก้าวขึ้นเตียงอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนซุกไซ้เล้าโลมจนร่างกายที่เพิ่งสงบของหลี่อันถิงตื่นตัวอีกระลอก
ส่วนมู่หรงสือยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนึ่งขยับสอดแท่งหยกเย็นหยอกเย้ากับบุปผางามปลุกเร้าจนหญิงสาวเคลิบเคลิ้ม อีกมือก็หยิบแท่งหยกที่ชุบน้ำมันจนชุ่มค่อยๆ สอดเข้าช่องทางรักด้านหลัง
“โอ๊ย! เจ็บ! คุณชายสี่ข้าไม่เอาแบบนี้”
“ถิงถิง อดทนหน่อยได้หรือไม่ ข้ารับรองว่าเจ้าจะเจ็บเพียงชั่วครู่”
มู่หรงซานที่นอนทาบทับหลี่อันถิงอยู่เอ่ยปลอบโยนเสียงละมุน ดวงตาคมอบอุ่นสบแววตาหวานที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตานิ่ง
“คุณชายสาม ข้าเจ็บ... เจ็บมากเจ้าค่ะ”
หลี่อันถิงบอกเสียงสั่นก่อนจะเม้มริมฝีปากบาง หยาดน้ำตาไหลออกจากหางตาอาบแก้มเนียน มู่หรงซานใจส
