บำเรอรัก

บทที่ 2 บุตรที่ดีต้องเลี้ยงดูมารดาให้อิ่ม

บทที่ 2

บุตรที่ดีต้องเลี้ยงดูมารดาให้อิ่ม

"ท่านแม่ ลูกชายท่านคนนี้หิวนมแล้ว"

มู่หรงสือพูดเสียงแหบพร่าก่อนจะโน้มตัวลงไปดูดดึงเม็ดบัวสีชมพูอ่อนที่เต็มไปด้วยรอยแดงช้ำจากฝีมือของพี่ชายทั้งสอง ทว่าในสายตาของมู่หรงสือภาพตรงหน้ากลับยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของเขาให้ต้องการหญิงสาวมากขึ้น

"ท่านแม่คนดีของข้า ข้าอยากกินท่านทั้งตัวเลย"

ไม่เพียงแค่พูดแต่มู่หรงสือยังลงมือดูดดึงยอดอกของ

หลี่อันถิงอย่างรุนแรงไม่ต่างจากพี่ชายสามของเขา

"คุณชายสี่ท่านเบาแรงหน่อย ข้าเจ็บเจ้าค่ะ"

"ท่านชูชันสู้ปากข้าขนาดนี้ข้าจะเบาแรงได้อย่างไร"

ลิ้นสากตวัดเม็ดไตที่แข็งสู้เขาอย่างหยอกล้อ ก่อนจะดูดดึงผิวขาวรอบๆ จนแดงช้ำไปทั้งตัว ร่างกายที่เพิ่งผ่อนคลายของหลี่อันถิงค่อยๆ ร้อนรุ่มตื่นตัวอีกครั้ง จนเผลอส่งเสียงครวญในลำคอเบาๆ

มู่หรงสือจับเรียวขาของนางข้างหนึ่งตวัดรัดเอวหนาของเขา แล้วสอดนิ้วยาวเข้าไปในกายร้อนอีกระลอก

"อ่ะ... คุณชาย ข้า... ข้าทรมานเหลือเกินเจ้าค่ะ ซี๊ด..."

"สิ่งนี้เรียกว่าเสียวต่างหากเล่า"

ชายหนุ่มขยับหยอกเย้าร่องรักที่เปียกชุ่ม นิ้วยาวสอดเพิ่มจำนวนเป็นสองนิ้วเพิ่มความคับแน่นจนคนใต้ร่างกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"โอ๊ย! เจ็บ! คุณชายได้โปรดหยุดเถิดเจ้าค่ะ"

ช่องรักขยับตอดรัดหวังต่อต้านนิ้วยาว หากแต่ยิ่งนางต่อต้าน มู่หรงสือก็ยิ่งลงมือรุนแรงขึ้น

"ในฐานะว่าที่บุตรชายคนเล็ก ข้าจะทอดทิ้งท่านเอาไว้กลางทางเช่นนี้ได้อย่างไร อ่าห์... ท่านแม่คนดีของข้าท่านช่างแน่นดีจริงๆ เช่นนั้นข้าจะมอบความสุขให้ท่านอีกรอบ"

"ซี้ด... คุณชายท่าน อ่ะ... ท่านทำเบาๆ ได้หรือไม่ ขะ... ข้าเจ็บไปหมดแล้ว"

หลี่อันถิงอ้อนวอนเสียงสั่น หวังให้คนบนร่างช่วยเบามือกับตน เพียงแต่ท่าทางเช่นนี้ของนางกลับยิ่งกระตุ้นแรงขับในกายของชายหนุ่มให้เพิ่มทวีมากขึ้น มือหนาจึงยิ่งกดเน้นเร่งจังหวะมากกว่าเดิม ร่างเล็กตัวเกร็งสั่นสะท้าน ร้องครวญอยู่บนโต๊ะกลม

"คะ... คุณ... ชาย ขะ... ข้า... จะไม่ไหวแล้ว"

เสียงครวญไม่เป็นคำของนางทำให้มุมปากของมู่หรงสือ

ยกขึ้น ยิ่งเห็นร่างกายของว่าที่มารดาเลี้ยงเกร็งกระตุกจวนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมา เขาก็ยิ่งระรัวจังหวะถี่กระชั้น หลี่อันถิงบิดตัวร้องครวญลั่นห้องพร้อมกับปลดปล่อยน้ำอุ่นออกมาจนชุ่มมือหนา ก่อนจะรู้สึกสิ้นแรง นอนหายใจหอบเหนื่อยราวกับเพิ่งวิ่งลงจากภูเขาสูง

มู่หรงสือลุกขึ้นยืนมองภาพหญิงสาวด้วยสายตาพึงพอใจ พลางยกนิ้วยาวที่เปียกชุ่มของตนมาดูดกลืนรสรักอันหอมหวานของนางจากปลายนิ้วยาว

"คุณชาย อย่ากินเลยเจ้าค่ะ"

หลี่อันถิงเอ่ยห้ามอย่างอับอาย มองดูคนตัวโตดูดดื่มน้ำหวานของตนบนนิ้วยาวของเขาแล้วร่างกายก็พลันร้อนรุ่มตื่นตัว มู่หรงสือสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อขาวในมือที่เริ่มคัดตึงก็รับรู้ได้ว่า อารมณ์ที่เพิ่งปลดปล่อยไปของคนบนโต๊ะกำลังตื่นตัวอีกระลอก

"ช่างเร่าร้อน ร่านรักได้ถูกใจข้าจริงๆ"

"ขะ... ข้า... เปล่านะเจ้าคะ"

คนถูกกล่าวหาปฏิเสธไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะขยับตัวลงจากโต๊ะกลม ย่อตัวนั่งลงคุกเข่าหยิบผ้าของตนเองที่กองอยู่บนพื้น ทว่ายังไม่ทันได้ลุกขึ้น เส้นผมด้านหลังก็ถูกดึงรั้งเบาๆ ให้เงยหน้าขึ้น

"คุณชาย ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ"

"เมื่อครู่ท่านร้องดังมาก คงคอแห้งแล้ว ดื่มน้ำอุ่นๆ สักหน่อยดีหรือไม่"

หลี่อันถิงได้ลิ้มรสชาติน้ำอุ่นของคุณชายสามมู่หรงซานมาแล้ว ย่อมเข้าใจเจตนาของคุณชายสี่มู่หรงสือ ริมฝีปากเล็กจึงอ้าออกรอรับน้ำอุ่นจากเขา เพียงแต่ไม่คิดว่าคุณชายน้อยจวนมู่ไม่ได้ให้นางดื่มเพียงน้ำ แต่กลับป้อนเนื้ออุ่นให้นางกินจนถึงลำคอด้านใน

"อ๊อก!..."

หลี่อันถิงร้องต้านการกระทำของเขาในลำคอ มือเล็กทุบที่ต้นขาแกร่ง แต่ยิ่งนางออกแรงทุบ ส่งเสียงต้าน กลับยิ่งกระตุ้นให้

มู่หรงสือออกแรงจู่โจมกดเอวสอบของตนเข้าหาริมฝีปากเล็ก

"อ่า... หากไม่เพราะต้องรักษาพรหมจรรย์ของท่านเอาไว้ วันนี้ข้าจะไม่ให้ท่านได้ออกจากห้องเลย"

เสียงทุ้มแหบพร่าร้องบอก มือข้างหน้าจับยึดเส้นผมด้านหลังให้หญิงสาวเงยหน้ารับแรงจากเอวสอบ ในขณะที่สายตาคมมองดูแก่นกายร้อนของตนผลุบเข้าออกในอุ้งปากนุ่มด้วยความพึงพอใจ

“อ่าห์... ดีมาก ดูดแรงๆ”

เอวสอบกดกระแทกเน้นหนัก หลี่อันถิงสำลักในลำคอจนส่งเสียงต้านอยู่หลายระลอก แต่กลับยิ่งทำให้มู่หรงสือออกแรงกดเน้นลึกเข้าไปอีก

“ซี้ด... เยี่ยมจริงๆ!”

เสียงชมจากชายหนุ่มดังออกมาพร้อมกับเสียงครวญสั่น สายน้ำอุ่นร้อนไหลลงท้องของหลี่อันถิงอยู่หลายหน ทว่ากว่าคนตัวโตจะยอมปล่อยมือจากเส้นผมของนาง สองแก้มนุ่มก็ปวดร้าว ลำคอปวดหนึบ จนต้องโก่งคอไอ

"ท่านแม่คนดี อิ่มหรือยัง อยากกินอีกสักรอบสองรอบหรือไม่"

"ไม่! ไม่เอาแล้วนะเจ้าคะคุณชาย”

“ทำไมเล่า หรือว่าท่านไม่ชอบ”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ แต่เมื่อครู่ท่านให้ข้ากินหลายรอบแล้ว ตอนนี้ข้ากินต่อไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ"

หลี่อันถิงส่ายหน้าไปมาพร้อมกับไอถี่ พลางขยับตัวถอยหลังลุกขึ้น เพียงแต่ยังไม่ทันก้าวไปไหน เบื้องหลังก็ปรากฏชายหนุ่มสองคนที่เพิ่งเดินออกไปกลับเข้ามาอีกหน

"บุตรที่ดีต้องเลี้ยงดูมารดาให้อิ่ม มิเช่นนั้นก็เท่ากับอกตัญญู"

"พี่ใหญ่สั่งสอนได้ถูกต้อง เช่นนั้นท่านแม่ให้พวกเราป้อนท่านอีกสักหน่อยก็แล้วกัน"

....................................