ตอนที่ 4
947 Words
"นี่! แกเป็นใคร คนงานใหม่หรอ"เสียงแหลมบาดแก้วหูดังมาจากทางด้านหลังของเธอ เมื่อหันไปมองก็พบกับผู้หญิงสองคนที่แต่งตัวเหมือนแม่บ้านและหน้าตาค่อนข้างดี แต่จะไม่ดีก็ตรงที่การพูดจา
"พวกฉันถาม ทำไมไม่ตอบ" ผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยกันเอ่ยตามขึ้นมา
"แล้วทำไมฉันต้องตอบด้วย" ไพลินไม่อยากจะพูดคุยกับอีกฝ่ายนัก ดูก็รู้ว่าสองคนนี้จงใจเข้ามาหาเรื่องเธอชัดๆ
"นี่แก อยากโดนตบใช่ไหม"
"ตบเลยไหม ยัยส้ม หมั่นไส้!" ที่แท้ยัยคนที่ทำท่าเป็นหัวโจกก็ชื่อส้ม
"ตบสั่งสอนมันสักหน่อยแล้วกัน" แม่บ้านสาวทั้งสองพยักหน้าให้กัน ก่อนจะเดินเข้ามาล้อมรอบหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีทันที
"แกจะหนีไปไหน!" มือของส้มกระชากเข้าที่ผมของไพลินอย่างแรง
"โอ๊ยย ปล่อยมือของเธอออกจากผมของฉันนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาวาฉันไม่เตือน" ไพลินเอ่ยขู่อีกฝ่าย ก่อนจะพยายามเอามือที่เหนียวอย่างกับตีนตุ๊กแกออกจากผมของเธอ
"เหรอ? แกจะทำอะไรพวกฉันได้" ส้มทำสีหน้าเย้ยหยันใส่หญิงสาว ก่อนจะส่งสัญญาณให้เพื่อนของตัวเองเข้ามาจับตัวของไพลินเอาไว้
พลั่ก ตุบ
"โอ้ย! นังบ้า แกกล้าดียังไงมาถีบฉัน" ส้มกรีดร้องเสียงดัง ความโมโหเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ ไพลินทำสีหน้าเย้ยหยันกลับคืนใส่อีกฝ่ายอย่างเหนือกว่า ก่อนจะหันไปผลักหญิงสาวอีกคนที่พยายามจะจับเธอไว้
“อีชบา จับมันไว้สิ” ไพลินรีบอาศัยจังหวะนั้นวิ่งหนีออกมา แต่ชบากับส้มก็ไม่ยอมแพ้รีบวิ่งตามมาทันที
“แกจะไปไหน”
“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อมีเรื่องกับพวกเธอหรอกนะ”
“แล้วยังไง แกทำตัวมีปัญหาก่อนเองนี่” ส้มและชบาเข้าล้อมเธอเอาไว้อีกครั้ง บ่งบอกว่ายังไงวันนี้ก็จะตบกับเธอให้ได้
"ชบา จับมันไว้" ส้มเป็นฝ่ายออกคำสั่ง ส่วนชบารีบเข้ามาจับไพลินเอาไว้ ก่อนจะผลักคุกเข่าลงกับพื้นดินที่เต็มไปด้วยก้อนหินเล็กๆ ขรุขระ เล็บของชบาจิกเข้าที่แขนของไพลินจนเลือดซิบ แถมยังหยิกแขนของเธอตลอดเวลา
เพลี๊ยะ เพลีี๊ยะ เพลี๊ยะ
มือหนาปะทะลงที่ใบหน้าหวานอย่างเต็มแรง สองสามทีจนบริเวณมุมปากเลือดซิบ แก้มข้างซ้ายมีรอยฝ่ามือ ไพลินไม่มีท่าทีว่าจะตอบโต้กลับ แต่พยายามหาทางหลุดออกไปจากสองคนนี้แทน เพราะถ้าหากเธอตอบโต้กลับก็จะกลายเป็นทะเลาะวิวาท
เพลี้ยะ เพลี้ยะ
"ไง ที่นี่ตอบคำถามฉันได้หรือยัง แกเป็นใคร" ส้มถามพร้อมกับจิกหัวของเธอโดยที่ยังไม่รู้ถึงชะตากรรมของตัวเองในอนาคต
"ฉันเป็นลูกสาวเจ้าของไร่นี้"
"ห้ะ ฮ่าฮ่าฮ่า~ น้ำหน้าอย่างแกเนี้ยนะ จะเป็นลูกสาวเจ้าของไร่ อย่ามาหลอกกันให้ยากเลย" ส้มหัวเราะออกมาพลางเยาะเย้ยหญิงสาว
"ยัยส้ม ฉันขอตบมันบ้างสิ" ชบาที่เงียบไปนาน เอ่ยขึ้นมา พร้อมกับสลับตำแหน่งกับส้มทันที
เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ
"ได้ตบแกแล้ว สะใจดีจังนะ มีหน้ามาพูดว่าเป็นลูกสาวเจ้าของไร่ คอยดูเถอะ น้ำหน้าอย่างนี้น่ะเหรอลูกสาวเจ้าของไร่ ฉันจะตบแกให้เสียโฉมเลย" ชบาเอ่ยพลางจิกหัวของเธออย่างแรง
ไพลินสะบัดตัวหนีจนหลุดจากส้มที่พยายามจะจับเธอเอาไว้ได้ และตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของชบาเต็มแรงไปหนึ่งครั้งจนอีกฝ่ายล้มลง และหันกลับมาทำแบบเดิมกับส้มอีกครั้ง แล้วจึงรีบวิ่งหนีออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฝ่ามือแดงเถือกทั้งบนใบหน้าและตามร่างกาย ยังไม่นับรวมรอยอื่นที่ถูกกระทำนอกจากตบอีกนะ
"นังชบา นังส้ม แกพอได้แล้ว ถ้าคุณเสือรู้เข้าระวังจะโดนทำโทษนะ กฏของไร่ก็บอกอยู่ว่าห้ามทะเลาะวิวาท"เสียงของป้าแม่ครัวคนหนึ่งตะโกนดังออกมา เพื่อห้ามไม่ให้ส้มและชบาตามมาทำร้ายหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีอยู่
"ได้ยังไงกัน มันตบพวกฉันสองคนนะป้า"
“แต่พวกแกเป็นคนทำร้ายคนอื่นก่อนไม่ใช่หรือไง” ส้มกับชบาไม่อาจเถียงความจริงได้ จึงเดินเชิดหนีไปทางอื่นแทน แม้จะเจ็บใจอยู่ไม่น้อยที่ยังไม่ทันได้ตบหญิงสาวให้หนำใจหลังจากที่อัดอั้นมานานหลายเดือนเพราะไม่มีคนงานใหม่เข้ามาในไร่เลย
"เป็นยังไงบ้างหนู ป้าขอโทษที่มาช้าไปหน่อย" แม่บ้านคนที่เอ่ยห้ามผู้หญิงทั้งสองเมื่อกี้ รีบลงมาดูหญิงสาวทันที เธอเพิ่งมาถึงก็เห็นหญิงสาวโดนตบไปแล้ว จึงรีบห้ามเอาไว้ก่อนที่จะเจ็บหนักไปกว่านี้
"หนูไม่เป็นอะไรค่ะ"
"ป้าชื่อ เพ็ญนภา เรียกว่าป้าภาก็ได้นะ"
"ค่ะ หนูชื่อไพลินค่ะ"
"งั้นป้าจะพาไปห้องพยาบาลนะ" เพ็ญนภาช่วยพยุงเธอลุกขึ้น ก่อนจะพาไปยังห้องพยาบาลที่ด้านข้างโรงอาหาร ซึ่งเสือเป็นคนสร้างไว้ให้เผื่อมีใครไม่สบายหรือบาดเจ็บก็จะได้มาใช้อุปกรณ์ทำแผลและยาได้จากที่นี่
- Writer
