“สวัสดีค่ะ” น้ำขิงทักทายกลับ เพราะสายตาคนด้านนอกมองสบตาเธอยามที่เอ่ยทักทายเธอจึงรู้ว่าแม่หล่อนทักทายเธอ แต่น้ำขิงก็ไม่ได้เชิญหล่อนเข้าบ้านอยู่ดี ทักทายกลับอย่างเสมอกันแค่นั้น...และก็เกิดความเงียบ น้ำขิงไม่เอ่ยถามอะไรต่อเธอมีดวงตากลมใสกระจ่างสวยงาม ผิวพรรณที่อยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ ผุดผ่องกระจ่างใสบ่งบอกถึงผู้ที่มีสุขภาพดียิ่ง งามตาที่ลอบมองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉา แต่จู่ๆ ท่ามกลางความเงียบพี่จินก็โพร่งขึ้น
“ที่แท้ก็เจ้าสาวหลงงานแต่งงานนี่เอง!” พี่จินตบมืออย่างชื่นชมตัวเองเสมือนว่าเรื่องที่ตัวเองคิดได้ช่างเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกเลยทีเดียว เพราะเธอที่รู้สึกว่าเคยเห็นผู้หญิงตรงหน้าที่ไหนมาก่อนแต่พยายามนึกก็นึกไม่ออกอยู่นาน น้ำขิงและงามตาหันไปมองพี่จินพร้อมกัน น้ำขิงส่งสายตาเป็นเชิงถามพี่จินว่าคืออะไร “คุณหนูจำไม่ได้เหรอคะ เมื่อวันแต่งงานเธอคือผู้หญิงที่แต่งตัวยังกับเจ้าสาวและหลงมาผิดงานคุณหนู
