แปลงโฉม
961 Words
“เจ้านายมั่นใจมากเลยใช่มั้ยครับว่า ว่าที่เจ้าสาวจะสวยเหมาะสมกับบ้านหลังนี้” เมื่อผ่านไปตามเวลาที่กำหนดบ้านสไตล์ล้านนากลางกรุงเทพฯ ก็เป็นรูปร่างแปดสิบเปอร์เซ็นต์ มันสวยงามน่ามองจริงๆ
“มั่นใจสิ...” เรโนลต์เอ่ยขณะที่ไม่ได้ละสายตาไปจากสิ่งปลูกสร้างสองชั้นด้วยความพอใจ ความดีในเนื้อแท้ของมนุษย์ไม่มีใครที่ไม่อยากได้ในคนใกล้ตัวแต่ด้วยฐานะอย่างพวกเขาไม่ยากที่จะได้ความงามทั้งเนื้อในและเนื้อนอกควบคู่กันมา พ่อเขาไม่มีทางทำลายยีนส์ดีๆ ของเขาไปกับสะใภ้หน้าตาไม่ชวนมองอย่างเด็ดขาด เขามั่นใจในเรื่องนี้มาก
ชฎายุผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เพราะนี่ผ่านมาจะห้าเดือนแล้ว เขายังสืบหาว่าที่นายผู้หญิงตัวจริงไม่เจอเลย เพราะถ้าเกิดเหตุผิดพลาดเจ้านายเขาล้มงานงานแต่งท่ามกลางแขกเหรื่อเพราะหน้าตา เจ้าสาวไม่ผ่าน...ไม่ไม่ไม่คิด เจ้านายไม่เคยพลาดไม่เคยผิด มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้น
ใครจะรู้ในเวลาเดียวกันในขณะที่เรโนลต์และชฎายุกำลังถกและชื่นชมสิ่งปลูกสร้างอยู่ด้านนอก ด้านในกลับมีหญิงสาวสองคนหนึ่งในนั้นแม้รูปร่างจะสูงโปร่งระหงแต่กลับสวมเสื้อผ้ากลางเก่ากลางใหม่หลวมโพรกพร้อมใบหน้าดำปี้กำลังเดินดูห้องต่างๆ และพวกเธอก็ค่อนข้างใช้เวลานานกับห้องนอน
“สวยมากเลยค่ะ” หญิงสาวร่างเล็กผิวขาวที่ท้วมนิดๆ เอ่ยขึ้นเมื่อไม่อาจอดทนต่อความสวยตรงหน้าได้
“เบาๆ หน่อยค่ะ” หญิงสาวร่างสูงปราม แม้เธอจะย้ำพี่จินว่าให้เก็บอาการไว้ เพราะการที่เธอได้เข้ามาที่นี่ซึ่งเธอมาในนามคนงาน คุณพ่ออำพลจัดการติดสินบนทุกคนที่เกี่ยวข้องอย่างเงียบๆ โดยไม่ให้สองนายบ่าวรู้เด็ดขาด แต่เธอก็ไม่อยากประมาทเพราะทั้งพวกเธอยังแปลงโฉมจนจำไม่ได้อีกด้วย “พี่ย่องไปดูหน่อยว่าสองนายบ่าวไปกันหรือยัง” เธอเห็นพวกเขาแล้วที่ด้านนอกแต่ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเพราะตัวเขาใช่ว่าเธอจะไม่เคยเห็น เป็นเธอที่เห็นเขาตัวเป็นๆ อยู่ฝ่ายเดียวหลายต่อหลายครั้งตั้งแต่ที่เธอกลับมาเมืองไทย ซึ่งเธอไม่มีความเห็นอะไรกับหน้าตาเขาเพราะเธอไม่ใช่พวกคลั่งหน้าตา และอีกอย่างเขาจะหน้าตาเป็นแบบไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เพราะระหว่างเธอกับเขาทุกอย่างในอนาคตอันใกล้มันเป็นเพียงกระดาษใบเดียวเท่านั้น
หญิงสาวรับคำและก้าวออกจากห้องเตรียมจะวิ่งลงบันได ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อสองนายบ่าวที่อยู่ด้านนอกกำลังจะขึ้นมาชั้นสอง ไอ้หยา! จินรีบเอามือปิดปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าเผลออุทานออกไป เสียงของเธอแม้ไม่ดังมากแต่ก็ไม่เบาเช่นกัน รออะไรก็ต้องหันหลังวิ่งเกียร์หมาไปแจ้งข่าวสิ
“คุณหนู!” ระยะทางไม่ได้ไกลนัก แต่ความตื่นเต้นทำให้พี่จินเหนื่อยหอบเอ่ยบอกแทบไม่ออกว่าเธอไปเจออะไรมา “มาแล้ว...กำลังขึ้นมาแล้ว” แม้จะติดๆ ขัดๆ แต่น้ำขิงก็เข้าใจได้ทันที หญิงสาวไม่ได้ตระหนกตกใจจนลนลาน เธอกวาดตามองไปทั่วห้องนอน
“มานี่” เธอลากพี่จินให้เข้าไปในห้อง “พี่ไปล้างห้องน้ำเดี๋ยวนี้...” และบอกต่ออีกสองสามคำ ส่วนตัวเธอก็เดินออกไปพร้อมกับถุงขยะที่มัดปากถุงไว้แล้วขนาดคนโอบ อุ๊บ! พอยกขึ้นมาเธอถึงกับครางออกมาเพราะมันหนักน้อยเสียเมื่อไหร่ น้ำขิงกัดฟันและเปลี่ยนวิธีเป็นการอุ้มถุงขยะแทน แบบนี้ดีเลยมันช่วยปิดหน้าเธอด้วย สองขาก้าวออกจากห้องและค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ และมั่นคงเธอเป็นหญิงคนงานก่อสร้างที่แข็งแรง แต่ทว่า!...อุ๊บ เจ้ากรรมเธอสะดุดขาตัวเอง ควับ! เธอไม่ได้ล้มหน้าจูบพื้นเพราะคอเสื้อหลวมโพรกของเธอถูกคว้าไว้ได้ทัน
“ระวังหน่อย” เสียงร้องบอกพร้อมกับปล่อยมือเมื่อเธอกลับมายืนได้ หญิงสาวผงกศีรษะก้มหน้าให้เขาเป็นการขอบคุณและอุ้มถุงขยะเดินต่อไป และเมื่อเธอเห็นว่าสองนายบ่าวเข้าไปในห้องนอนของเธอแล้ว ผลุ๊บ เธอก็วางถุงขยะลงกับพื้นทันที เพราะเรี่ยวแรงแบบเธอไม่สามารถอุ้มมันเดินลงบันไดไปได้แน่ๆ น้ำขิงก้าวลงบันไดและออกจากบ้านไปทันที สองเท้าเธอไม่หยุดยังก้าวต่อจนพ้นประตูใหญ่จนพ้นเขตบ้าน เธอก็ล้วงโทรศัพท์ออกมากดเรียกรถทันที แต่ก็ไม่วายหันหลังไปมองข้ามช่องว่างของรั้วประตูใหญ่มองหาพี่จินที่ควรจะออกมาแล้ว แต่ทำไมยังไม่ออกมาอีก เธอก็แค่ให้ทำเป็นแค่ล้างๆ เช็ดๆ พอเป็นพิธีเท่านั้นนะ
น้ำขิงจะรู้ได้อย่างไรว่าหัวใจรักเจ้านายของพี่จินเป็นอย่างไร เพราะห้องน้ำนี้เป็นของคุณหนูสุดรักของเธอ เธอจึงจะทำลวกๆ พอผ่านๆ ไปได้อย่างไร
“เป็นไงครับเจ้านาย ห้องน้ำโอ่อ่าสมความตั้งใจมั้ยครับ”ไอ้หยา! จินผงกหัวมองสองคนที่เข้ามาใหม่และผลุ๊บก้มหมอบด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนด้านหลังอ่างและภายในใจจินก็ร้องบอกว่าโชคดีที่มีขวาง บังสายตาคนที่เข้ามาใหม่ แต่ถ้าน้ำขิงมาเห็นอาการเหล่านี้ของพี่จินเธอคงอยากจะถามว่าจะตกใจเพื่ออะไร?
- Writer
