“แต่ท่านเพิ่งทำ แล้วก็ทำนานมากด้วย อุ๊บ!” เธอเผลอโพล่งออกมาอย่างลืมตัว ครั้นพอนึกขึ้นได้ก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง ทำเอาคนด้านบนถึงกับยิ้มกริ่มด้วยความเอ็นดู
“เช่นนั้นถ้าข้าทำให้เร็วขึ้นล่ะ เจ้าจะยินดีใช่หรือไม่” เขาพยายามต่อรอง
จะเร็วจะช้า ข้าก็ไม่ยินดีทั้งนั้นแหละ ลงไปได้แล้ว ข้าเหนื่อย ข้าจะกลับห้อง” เธอไล่คนที่คร่อมอยู่ด้านบน แต่ดูเหมือนรายนั้นจะมิได้สนใจฟัง ยังคงพุ่งเป้าไปที่จุดประสงค์เดิม
“เช่นนั้นข้าจะเป็นฝ่ายทำเอง เจ้าแค่นอนเฉยๆ ก็พอ” คนถูกรบเร้าถึงกับทำตาโตกับการพูดเรื่องอย่างว่าได้หน้าตาเฉยของเขา
“แล้วท่านคิดว่านอนเฉยๆ ไม่เหนื่อยรึไง ในเมื่อข้า…” เธอถุ้มเถียงกลับไปอย่างเหลืออด ก่อนจะรีบเอามือปิดปาก เมื่อคิดได้ว่ากำลังเถียงกับอีกฝ่ายด้วยเรื่องอะไร
“เจ้าทำไมรึ” เขาเลิกคิ้วให้อย่างล้อเลียน
“ไม่ทำไมทั้งนั้นแหละ เอาเป็นว่ายังไงวันนี้ข้าก็ไม่ทำเด็ดขาด อย่ามาขอร้องซะให้ยาก” เธอยื่น
