“หากเจ้ายังเคลือบแคลงสงสัย ก็คงต้องให้ฟาหยางมาเปิดให้ดูอีกคน” ไม่พูดเปล่า แต่ท่านผู้เฒ่ายังยื่นกล่องไปด้านหน้า ทำให้ฟาหยางต้องรีบรับเอาไว้ จากนั้นก็พยายามเปิดให้เธอดู และแน่นอนว่าเขาเองก็เปิดมันไม่ได้เหมือนกัน
“ถึงตาเจ้าแล้ว” ฟาหยางยื่นกล่องในมือไปให้ ในขณะที่เธอก็มองมันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ก็รับมันไว้ในที่สุด
“แล้วถ้าหากว่าข้าไม่ใช่เจ้าของมันอย่างที่พวกท่านเข้าใจล่ะ” เธอมองกล่องในมือด้วยความกังวล
“ไม่ว่าเจ้าจะใช่หรือไม่ใช่เจ้าของ ทุกอย่างจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ข้าจะยังอยู่กับเจ้าไม่ไปไหน” เขาบอกพลางจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอ และดูเหมือนน้ำหนักมือที่บีบลงมาจะทำเอาคนถูกบีบถึงกับใบหน้าเหยเก ประหนึ่งว่าเขาเองก็กังวลไม่น้อยไปกว่ากัน
“ข้าเจ็บ” เสียงครางเบาๆ ทำให้เขาต้องรีบปล่อยมือแล้วเอ่ยขอโทษเบาๆ
หญิงสาวมองหน้าเขาก่อนจะค่อยๆ เปิดกล่องที่อยู่ในมือ กระทั่งกล่องนั่นถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ท่
