“เหนื่อยหรือไม่” ทุกอย่างผิดคาด เมื่อเขาไม่โวยวายอย่างที่คิด ทำเอาเธอได้แต่กะพริบตาปริบๆ พร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักด้วยความงงงวย
“ก็เป็นธรรมดาของคนที่ไม่เคยนั่งอยู่บนหลังม้านานๆ เช่นนั้นคืนนี้เราอาจต้องค้างกันที่นี่ หาไม่แล้วเจ้าอาจจะปวดระบมจนเดินไม่ไหว” ได้ยินแบบนั้น คนฟังถึงกับตาโตพร้อมกับหันไปสำรวรอบๆ ทันที
“ไม่ ข้าไม่เป็นไร เรารีบเข้าไปทำธุระของท่านให้เสร็จเถอะ จะได้รีบกลับ”
“อืม เช่นนั้นก็ลงมาเถอะ หากค่ำมืดจะเดินทางกลับลำบาก” เขาบอกพร้อมกับกระโดดลงจากหลังม้า ในขณะที่เธอได้แต่ทำท่าเลิ่กลั่ก หันซ้ายหันขวา ไม่กล้ากระโดดลงมาเช่นเขา
“ส่งมือมา” เขายื่นมือไปให้ ในขณะที่เธอก็ส่งมือไปให้ด้วยความงวยงง ด้วยยังนึกภาพไม่ออกว่าทำแบบนี้แล้วจะช่วยให้เธอลงจากหลังม้าได้อย่างไร กระทั่งทันทีที่มือเธอแตะมือเขา เธอก็ร้องลั่นด้วยความตกใจ
“ว้าย!” เขากระตุกแขนจนเธอลอยหวือจากหลังม้าแล้วก็ร่วงลงมาอยู่ในอ้อ
